негде (прил.) - во (предл.)

„Ај таксират“, си повторуваше тој во себе и, сиот исплашен, гледаше право да се пикне негде во задните редови, до самиот ѕид, само да не го забележат по нешто. Попосле како да се поослободи малку.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И ете очите светат, зборот е писклив и зарипнат, дури не изгаснат очите негде в мрак на враќање по кални патишта.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Некои тврдеа дека едниот паднал на место и го запретале во некој трап, другиот умрел дома, а само едниот останал жив и се лекувал негде во Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И така лирите не му прават никакво задоволство во ќемерот под перницата или затнати негде во некој ќош во неговите конаци во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Околу полноќ беше на Будимеш, откаде преку ден во Прилеп се гледа и движењето на луѓето, но ноќта ги криеше и белите ѕидишта, та Ѓорче само си претстави во умот дека тука, долу, негде во темницата, спие неговиот Прилеп, та ни една светилка нема да светне. A тој чекаше баш од него — од Прилеп да светне сонцето на слободата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах, Прилеп, Прилеп! Оросписки град. Пред дваесет и пет години ти собра потписи да се вратат Русите од Велес, сега со прст не мрдна да помогнеш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зајакот се изгуби негде во толпата за да го најде својот мир во реонот на вецеата, каде што остави извесен прилог во вид на купче топчести и тврди фекалии, како потсвесна артификација на рогобатната уметничка случка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
На Бојана му се чинеше дека негде во тајните, скриени длабочини на својата свест го слуша неговиот строг, непореклив глас: - Оди, бори се!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Како да исчезнуваа негде во тоа време, како да се преселуваа некаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Горе им се гнездата. - рече Бојан. - Негде во карпите!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така, познат е случајот кога Хавелок Елис (Havelock Ellis) го наговорил познатиот поет Јејтс (W.B.Yeats), да проба мескалин и кога овој халуцинирал разни чудовишта и змејови додека гледал во шарениот столб за огласи негде во Челзи.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе се согласите, горчлив заклучок!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа, ова е битно да го спомнам, никогаш не се откажав од овој експеримент иако негде во свеста, но многу длабоко, ме подјадуваше сомнението дека вистинската средба се уште се нема случено.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми велеше: „Не плаши се дека ќе ги погазиш правилата на однесувањето додека трагаш по вистината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наслушнале дека таму негде во грмушката лежи вистината, но која е таа грмушка, е, тоа е се уште тајна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Повеќе би се радувал ако чичко ми, кој беше учител негде во далечната Србија, ми донесеше грст бонбони или вистинска гумена топка, ако ми подареше било што, само не онаа книга со која не знаев што ќе правам.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ама дали сум видел негде во улицата црна мачка?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во таа година Балзак објавува една од своите сто и повеќе книги (Чичко Горио), и со заслуга на Василиј Априлов во Габрово е отворено првото бугарско народно училиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
XVI. Негде во средината од таа бела удолница, по која се спушташе, наближувајќи кон него, неговото јарче, неговиот уловен лов и неговото задоволство, стоеја два грма, покриени од снегот и станати две тумбарки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Негде во длабините на својата душа тој можеше и да се гризе заради тоа, но тука не можеше да се стори ништо за да биде поинаку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Грцити, имали негде во некој град или во некое село или во некое от црквите им или во некоја кукја, да прозборат по јазикот ни? а ние, когато сме на татковината си, за ошто да се учат децата ни пак на грчки? зашто да им пеим јазикот во црквити си???
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Исхак-бег беше не само богат и прочуен градител на Скопје, туку и славен војсководец, кој загина негде во битките кај Варна.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Брат ми Ристо и сестра ми Лена заедно со снаата имаа маса негде во задниот дел на салата, а ние учениците ги забавувавме гостите со рецитации и хорски песни.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Среќна околност беше што Димостена го имаа префрлено негде во внатрешноста, инаку, ако беше во сомборскиот затвор, таа не ќе имаше храброст да го посетува.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Време за женење, ама се осмелува ли Ѓуро да побара негде в село некоја сиромашка за снаа?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Убави, милите лисичиња зелени, мили, мили милиии!“ — се разговараше Нешка, се разговараа две китки која од која поросни, помлади, поцрвени, поубави, а мислите на Нешка ѝ беа таму далеку во планината, во Зелка, во Ѓурѓишта, во Ѓурѓовиот камен, Козјак, Трибор, Перун, негде, негде во Рожденската или Книнската планина, каде што он, тој мочко нејзин, бере дрва со магарињата и нови, нови, стопати поубави китки ќе и донесе нејзе да ја израдува, оти преку нив таа го имаше и го чувуваше самиот него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Негде во полето, скакулецот жетвар, стрижеше со нозете: „Жежи-печи! Жежи-печи!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Размислував интензивно додека ги следев забрзаните чекори на иследникот додека го правеше оној полукруг низ собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Нели, чудно е тоа задоволство што те обзема кога ќе го пронајдеш негде во дворот магаренцето што те донело дома здраво и живо, со сите твои делови - беше оптимистичкиот заклучок што му ја поттикнуваше срамежливата среќа на Господ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак, сепак, ќе ја допрам таа тајна; уверен сум дека ќе ми тргне од рака да ја изнесам од зад превезот на насмевката на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Напомена на авторот Препрочитувајќи го во далечната 2005 година романот Неподобниот пишуван негде во деведесетите години на минатиот век почувствував незадоволство од некои од решенијата во него.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Спорот се состоеше во тоа, дека ние петмината соработници тврдевме дека задачата не ни била воопшто пренесена бидејќи се загубила негде во плиткото сеќавање на одговорниот уредник, а тој ја критикуваше нашата неодговорност, дека како поединци смислено го уриваме неговиот авторитет и правиме такви прекршоци што ја компромитираат неговата способност и одговорност на раководител.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И попладнето зина како огромна празнина на пештера а таму негде во недоодната далечина стоеше Катерина со насмевка што предизвикува чудна болка бидејќи ми одземаше дел од некоја посакувана вредност за чие значење дури и не бев доволно свесен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како некој да ѝ беше подрекол дека ја барам па таа побрза да се покаже таму негде во празнината на ѕидот од соседната просторија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Човеков само се труди да ги задоволи формалностите што се запишани негде во Правилникот (ако постои таков Правилник).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да сакаше да ми рече: столот на кој седиш ја претставува вашата заедничка судбина но при услов да ја имаш истата среќа што ја имаше и тој.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На натрапникот што го имав забележано повеќепати се сетив дури идниот ден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми го покажа писмото, објаснувајќи дека претставувало благодарница, или нешто слично, а му ја испратил некој од несреќниците кој негде во раната пролет седел на истиот стол на кој сум седел и јас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш и одлучив дека не треба да пристапувам кон корекции на одделни делови на книгата туку дека е потребен нов пристап кој веројатно ќе овозможи создавање на дело какво што имав намеара да напишам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби ќе го пронајдете во некој од џебовите, или негде во близина ", сериозно го посоветува службеното лице и дури стори движење со кое како да сакаше да почне со пребарување по неговите џебови, но Филип Д. навреме отстапи чекор- два, а за секој случај и рацете ги подаде пред себе јасно давајќи на знаење дека ја одбива таквата помош.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тој не бега негде во сигурна страна, тој бегалец не е што потта го роси.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Сепак, негде во мислата јас ти ја забележав раката додека ја пипаше прачката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
РОЗИТЕ НА ПРСТИТЕ НА АКСЈА
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не, не се важни околностите, ниту пак причините.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
___ * Реки во јужна Русија ин а Кавказ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Брзаше да го истуриш срцето на белиот чаршав пред да те легнат на него пред да те пренесат по калдрмата и да те качат на високиот чардак таму негде во штипско Горно маало на улицата за која никогаш не беше слушнал Бидејќи никогаш и не слезе на земјата Бидејќи засекогаш остана седнат на коњот што бавно ја минува бескрајната степа на Кубан* Тој недооден пат Таа најдолга тажачка што некогаш сум ја слушнал
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тие се преведени на јапонски и печатени се негде во Уметничкиот центар во Согетс или надвор од него. 1.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не му беше срам на сред игра да се издели од децата ако ја заушеше негде во дворот невдоапно да ѝ скокне на половината, да ја счепчи со нозете, со едната рака да ѝ ја раскопча блузата ас со другата да ѝ ја извлече едната цицка голема како фуска и веднаш да почне да смука.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Вангел од Баово, таму негде во Турцко купил 90 овци во Куманово и сите ги отерал во Мегленијата, дома, заедно со браќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но најмногу од сѐ, иако таа желба ја криев негде во позадина, длабоко посакував љубов од соништата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Утрото, наспиени и одморени, децата излегоа од стариот вагон и со вреќи на грб заминаа негде во градот што се будеше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ако знаете и можете, носете ме негде, негде во животот што тече...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)