Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Летаа негде од кај врвовите на шумовитата Грамада и по движењето на нивните крикови, прелетуваа кон југ, преку Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Негде од своите облаци тој мирно расчленува: - Несреќникот!
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Мислев на мекушлавците а истовремено почувствував и останав многу изненаден дека токму сега се јавува и она чувство на измаменост од сопствената волја што грдо и неодговорно ми пристапува со оној писклив глас што доаѓа негде од далеку, а сепак од мојата внатрешнина: "Ти си лажго!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)