Се чувствувам некако засрамен: и заради желбата за автото, и заради желбата да станам брат.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И наспроти чувството на недофатлива празнина, сè уште се насетува по некоја потајна истовремено во карактеристичниот гест, движење или во говорот кај другиот, што само ја потенцира дистанцата меѓу некогашното и сегашното.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
„Па имаш ли некоја желба?“ Настојува тато, „освен онаа да купам авто и да станеш брат, како Ташко!“ се смее тато и погледнува накај мама.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
За целото време, бев изненаден и некако засрамен – зашто ги гледам промените на нејзиното лице (тело ѝ е сè уште витко).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)