никогаш (прил.) - нема (гл.)

Бабата: Ккрр...аа! (Ја испушта чашата на подот) Краста: Не се плаши, со нас патувањето никогаш не е досадно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики: Ох, не.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вистина е дека веројатно никогаш повторно нема да го почувствуваш истото, зашто тоа било тогаш и тие услови никогаш нема да бидат истите.“
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Иако запрашан неколку пати, Херман никогаш нема да каже дали некоја таблета е „добра“ - едноставно затоа што ефектот варира од човек до човек и од едно до друго време.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Знаеш ли зошто Тики никогаш немал лош трип?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Затоа, земаат уште една. Пак не е тоа. Па уште една.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вели дека повеќе никогаш нема да стапне таму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сите ги земаа со себе клучевите на своите куќи, во кои, беа сигурни, никогаш нема да се вратат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега сите ја гушкавме нашата Сталинка, небаре сакавме да нè разбере дека никогаш нема да ја прежалиме таа наша голема спаси­телка, сигурно прва жртва на сталинизмот во овој јужен дел од Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Знаеше дека никогаш нема да ја заврши, но само така ги хранеше своите непресушени балкански илузии.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Знам“, реков јас, „многу ми е жал. Никогаш нема да ја заборавам онаа посета на гробиштата крај океанот, каде што лежат двајцата“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Грејем не рече ништо и Пол сфати дека го прободе во вистинската точка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Едноставно појави се таму каде треба и биди добар гост и повеќе никогаш нема да мора да живееш по хотели. 124 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Антонен Арто можеби би рекол, театар - сида.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Можеби ни вие... никогаш нема да умрете...“
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ти си Забава и немој тоа да го пропуштиш!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Продолжи со ист интензитет: „Знаеш, кога малку подобро ќе размислам, јас сум, всушност, потполно за хероин, бидејќи, ако си доволно внимателен, нема ни малку да ти штети, - извлече мандарина од џебот и почна да ја лупи пуштајќи ги отпадоците на подот, - ако земаш хероин, никогаш нема да се разболеш, тој, всушност, во Стејтс дојде како лек против настинка”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Филмот никогаш нема да го има тоа доживување на сурова, иманентна присутност, тој вид на „насилство”, катарза, страв или едноставно мирис, кој што го има театарот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Читав и други натписи: „Кики - никогаш нема да те заборавиме“, „Диана - никогаш нема да ни минат болките“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Второ доаѓање 1. (модерато иронично) Дваесет века во болка и страв постојана параноја и прав предавства, крв и хипокризија која ни е следната визија? (модерато сериозно) Да го поправиме портретот на нашиот отец-Бог да го дотераме и нашминкаме стариот транс-свест-(ид) да го сместиме на Ова буниште за убави уметности и плагијати депонија за скршени слики и да му смислиме нов кон-текст игра - икра - искра - знак - идеја што никогаш нема да ја извалка и оплоди па тогаш да го видиме: (реторски) со каква мудрост ќе се пофали над и каква свест ќе ни подари под или со нова итроштина ќе нé подмири ќе нè расплаче и пак ќе нé смири? 90 okno.mk Второ доаѓање
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Германскиот универзитет никогаш нема да стане инструмент на волја која лежи вон него самиот... (Alfred Baeumler, Машкиот сојуз и науката, Берлин 1937, стр. 139) IV Проф. др. Martin Heidegger, Универзитет Freiburg/Br.: Не се поуките и “идеите” правилата на вашето постоење; само Фирерот е денешната и идна стварност на Германија и нејзин закон. (Говор на студентите, 03. 11. 1933) V Тајна служба на државната полиција Берлин, 24. 09. 1934. 48515. II. 2. А. 2. 115/34.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Се чини дека никогаш нема да ја осознаам нивната функција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И го истуркав кон дома.  По некој ден Јехуда се врати, валкан и забраден, но жив и здрав, нешто пред влегувањето на Германците во градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ме погледа со мртов поглед.  „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”.  „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”.  „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Мими ја опфаќа на заминување таа слика и не мисли ништо за неа, само е потсвесно сигурна дека никогаш нема да биде онолку лошо стара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не може да се отме од некое гордо чувство дека сам дојде до овој мил предмет, за кој мислеше дека никогаш нема да го добие без туѓа помош и смислување.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ми бевте потребен како голема карпа која би ја туркала и туркала, а која никогаш нема да се оттркала и да ме остави.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот врз стеблото на сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тоа патување и таа радост никогаш нема да ги заборавам!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Тогаш рече - веќе никогаш нема да се тепаме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Божем од нас никогаш нема спокојство; сме се развикале во ниедно време; сме биле зинати усти -како раскракани чавки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Колку и да мудруваш, не стануваш повисок!“ најбезобразно ме предизвикуваше Љупчо.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Почекајте! Веднаш слегувам!“ викнав. Брзаница се облекував.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаеше колку ми е мака дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Низ прозорецот се слушаше налутен глас: тоа дедо Коле пак викаше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лозарот од Неготино, испечен од тиквешкото сонце, избрчкан од мислата како да врзи крај со крај во месецот и веќе подгрбавен од наведнувањето кон секое грозде, овој лозар од Неготино, значи, никогаш нема да разбере што значат Клиничките патеки што ги воведе власта во лекувањето на обичните луѓе.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
знаеше дека пламените јазици нема да му лизнат во гордоста ниту во гумираното платно на параглајдерот, ама не знаеше дека мигум може да му се стутка платното и да се урниса како приказната за прометеј (кај се видело бронзен параглајдерист) кому никогаш нема да му се разјасни кој ѓавол го довлечка во скопје а нема да му се разјасни ни табиетот на македонците од секој оган да прават големи пожари.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Нѐ сними момчето седнати во истото бистро во кое некогаш тука седел и Пол Фо и не забележавме колку невино и безгрижно се населивме на фотографијата од која веќе никогаш нема да излеземе.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Низ времето, како и сè друго, исчезнува и песната“ пишува поетот во големото чекање да ја снема песната, кое, знае и самиот, никогаш нема да се случи.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Никогаш не сум размислувал за тоа Никогаш не сум размислувал за тоа па никогаш нема и што да изустам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Барај чаре да ме извадиш од ваа дупката и да ме заведиш некаде далеку, далеку одовде, каде никој никогаш нема да ме врате во неа, ниту да ме има друг од тебе. Ете тоа сакам. Разбра сега?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зелки, зелки, зелено светликави зелки се тркалаа удолу по Балканска улица и радосно им одмавнуваа на вчудоневидените госпоѓи кои секогаш се радуваат кога нешто се тркала удолу и кои никогаш нема да ја разберат приказната за гладната кокошка која сонувала просо како што никогаш нема да запаметат кои алишта се перат на 30, а кои на 60 степени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Ако набасаш на Светлата патека, ќе си најдеш нежност на врвот – циметов цвет и никогаш нема да страдаш од шеќер и холестерол ниту ќе влечкаш на рамо товари претешка сета.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Прво, не знаат да цртаат; второ, поим немаат за боја; трето, четврто, пето, шесто - никогаш немале видео а камоли камера да фатат во раце; седмо, правиш CD конкурс...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Оној што не верува во тоа“, пишува понатаму Хундертвасер, „во некоја прилика нека се потруди да ги изброи рамните линии што го опкружуваат и ќе сфати; затоа што никогаш нема да стигне до крајот“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
“ Но таква флагрантна лага никогаш нема да излезе од устата на една достоинствена желка.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Слободата на движење од полноќ до сабајле скоро секогаш беше нарушувана од џандари у цивил кои хараа по скотските улици, но никогаш немаа мадиња да навлезат во пограничните скотски села каде наголемо се продаваа сите видови дрога.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Кога нема верни записничари на историјата, а нив никогаш нема да ги има, овие судски записи остануваат најверната историја.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ги уверуваше дека никогаш нема да се откаже од нивните значења, зашто тие се пренесени во него засекогаш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Зар не се беше заколнал дека никогаш нема да се врати како питач во градот каде што бил дочекан како во царски палати?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тивко дополни: - Мајко, додека сме ние на работа,никогаш нема да ги заборавиме помалите браќа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко беше свесен дека, на Балканот, деспотскиот и ропскиот менталитет никогаш нема да исчезнат сосема.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка убаво знаеше дека Татко повеќе никогаш нема да се врати во Цариград.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Нашиот народ, на овие простори, никогаш немал своја држава, ако се изземат оние митските, во фантазмите на занесените.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Свртете ја славината уште малку и таа веќе никогаш нема да се врати во стабилен ритам; таа станува хаотична.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Да му се понуди на еден идеолошки систем од комунистичка провиниенција кој за своја херојска историја го подразбира својот антифашистички ангажман - имиџ на симболот на “фашистичкото, то ест нацистичкото зло” завиткано во уметничка амбалажа беше суптилно испитување на можностите за слободно користење на извесни културни сегменти претходно цензурирани и забранувани, но и барометер кој покажа дека режимот за кој генерации и генерации југословени мислеа дека никогаш нема да замине од политичката сцена веќе беше на почетокот на својот крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Таа ја вршеше силната дневна работа, легнуваше доцна в постела и во мислите си се сеќаваше за убавото минато, кое никогаш немаше да ѝ се врати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, точно на дваесеттиот ден, кога ловот го стигаше својот врв и кога пашата мислеше дека никогаш нема да сврши - одненадеж тој го прекрати, се откажа од срните...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Веднаш ќе си се врати во Ресен и веќе никогаш нема негова нога да пречекори во Охрид...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој што толку години учел други, воспитувал, никогаш нема да дозволи, да се најде во подредена положба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа можеби никогаш повеќе нема да ја покаже убавината на своите немири, - можеби никогаш нема да напише стих...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тресна со вратата. Никогаш нема да ѝ се врати. Но: стој...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Двете кучиња заедно никогаш нема да покажат таков кукавичлак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мислам дека оваа вечер и да посакаш не ќе можеш да ја заборавиш. Никогаш нема да ја заборавиш, Елена!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој набрзина ќе ја исркаше чорбестата манџа, безвкусна и безимена, и бргу бегаше назад признавајќи си дека никогаш немал смисла за вкус и што се однесува до него можеа да му дадат јачмен место ориз или да му подметнат прлешко место јагнешко месо.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Целиот јужно американски континент сѐ уште живее во времето на жртвувањето на царствата кои пропаднале со доаѓањето на Шпанците и Португалците и кои никогаш нема да престанат со своето пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Немој да се прашуваш, бидејќи така никогаш нема да преживееш - вели мајка ми со некој непознат, скаутски тон.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Го разбирам мошне добро она што ми го објаснуваат, но длабоко во себе сум сојузник на оние кои никогаш нема да разберат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Надежта на остарениот поет, Цврсто стегнатата уста на неговата надеж, никогаш нема да ни открие што се случува таму, во далните темнини.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Срцето одврзан пес на некоја заборавена порта Прозорците розови цепелини во ноќта И реков на мајка ми: Никогаш нема да вкусам од отровот што ти го испи
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Рози никогаш немаше видено колибри од толкава близина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако со нашето знаење му се противставиме за направеното ужасно дело, јас сум убеден дека за него тоа ќе биде таков шок што наместо да го придобиеме кон нас, уште подалеку ќе го оттргнеме од нас и никогаш нема да можеме да му се доближиме.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да почекаше барем еден или два дена, можеби никогаш немаше да го направи тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кети, тој може со голи раце да ги парчоса темелите и бетонот да го здроби во пепел, но никогаш нема да може од бетонот да ја одвои нејзината сенка, исто како што не може да ја одвои својата сенка од своето тело, или своето ехо од својот глас.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Имам многу кошули, но никогаш немам доволно здрави чорапи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Правото на сопственост ќе премине во творечка борба за време“, ќе рече Хлебников, укажувајќи ни дека никогаш немало и ќе нема доволно време, и настојувајќи да се открие општ поредок на времето и да се осознае она што беше кон она што ќе биде.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Донеси ми ја ѕвездата, ќе си играм секогаш со неа и никогаш нема да одам крај реката!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Брезничани продолжија, како и многу години наназад, да чекаат подобри времиња иако стануваа сè поуверени дека таквите времиња конечно никогаш нема да дојдат.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Никогаш нема да разбере никој, какво е тоа чудо што слухот за човечност за миг го умира, релативна е само глупоста на мигот и стихот кој таа сага за неповрат ја опишува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Светлина таква никогаш немам видено, дури ни кога сум го призивал Бога, во часови бестелесни, бесчулни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ти никогаш нема да сфатиш“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков дека тука никогаш немало никаков мозаик со пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа утро, пред да излезе од дома помалиот брат на татко ми бил полн со здравје и многу весел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сакав да го сочувам за себеси како тајна она што Огнена ми го изнарече, а немаше потреба и да го кријам, не заради реченото, туку повеќе заради сознанието дека и овој пат заклучив оти употребливоста на Огнена Гулева за одржување на среќата кај машкиот род никогаш нема да застарее, иако таа самата непотребно и безразборно ја растура и арчи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку одамна се случувал тој живот кога нејзините боси нозе ја кршеле утринската корупка од прав по патеките во полето; колку денови или години поминале пред она нејзино откритие соопштено со горчина: дека овде под Сина Скала никогаш нема видено ни траг од своите траги, бидејќи отсекогаш ги немало и не биле?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Постојат и такви посебни видови на привлечност што не подлежат на трошење!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој само знаеше дека се случило нешто што никој никогаш нема да го одгатне.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Другари - почнува Младен - ветувам пред сите, пред сите вас ветувам дека никогаш, никогаш нема да ме најдете во грешка. Ветувам...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Дури и пред да се повлече во 1990 од универзитетот Беркли во Калифорнија и од сојузниот институт за технологија во Цирих, каде што држеше поврзани состаноци, тој ретко прифаќаше интервјуа - дури ретко и одговараше на телефон.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, темата на сексуалната фрустрација - која е само една од подтемите на „Големото стакло“ (додворувачот никогаш не остварува физичко единство со својата невеста) - може лесно да биде поврзана со „Етант Доне...“ со оглед на тоа што ја знаеме врската на ова дело со Марија Мартинс, жената со која Дишан никогаш нема да може да оствари сигурна и трајна врска.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури и во нашите следни студии имаме само разговор за резултатите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Секако, европско - американските уметнички центри никогаш немаат потреба грубо да ги опишуваат нивните активности во поглед на националниот шови­н изам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Никогаш нема да го фатиш“, ме уверуваше еден поранешен колега.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ние никогаш немаме разултати, само описи на резултатите.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со оглед на начинот на кој “Големото стакло” и “Etant donn�s...” биле реализирани за да бидат во меѓусебна концептуална врска - ова последново е визуелна манифестација на елементи што само апстрактно били дадени во претходното - може да се рече дека ваквото согледување е од пресудна важност за нашето разбирање на двете дела. 114 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Скокнав на нозе малку посрамотен зашто верував дека Роско веќе никогаш нема да го видам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Ав, ав, - рече Роско. - ... Како папагал без крилја?...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не сум никаков специјалист за популарната култура и не сум никако поткован за никаква стилска струка, па не бев добро намирен да се зафатам со тој проект.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бери Адам, социолог и еден од изумителите на лезбејските/геј/квир-студии, вака ја срочил поентава: Сега сме во период кога различноста е главната точка на дневниот ред, а квир правоверноста не дозволува потрага по заедничност и нејзино претполагање сега откако за заедничноста што ја воспоставиле геј/лезбијските идентитети се обелоденило дека, всушност, никогаш не ни постоела (што е и причината поради која квир-теоријата никогаш нема да може да објасни зошто толку многу жени и мажи и покрај тоа одново и одново потврдуваат идентитет).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Единствено ако не се сфаќаме сериозно, дури и среде трагедија и ужас, можеме најделотворно да си го изложиме полагањето право на страд што, иако можеби никогаш нема да се издигне до нивото на трагичната возвишеност, не треба поради тоа да тоне во понорите на чисто патетичното. ‌Ете зошто машката геј-култура клони од трагедијата и намерно ја пригрнува мелодрамата како прагматичен жанр.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нашето достоинство, какво е, не може да се стреми да се завие во величие и патос, да се окружи со службените великолепија на мажествените јунаштва.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Која било од овие промени ќе можеше да се квалификува како значајна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да не предизвикаше скандал мојон предмет Како да се биде геј и да не предизвикуваше нови скандали, веројатно никогаш немаше да се натерам да ја напишам книгава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, хетеросексуалноста е назив за систем на норми што оди многу подалеку од релативно безопасната практика на сексуални односи меѓу мажи и жени. ‌„Стекнатата мудрост, во стрејт-културата“, како што ја опишува Мајкл Ворнер, е дека сите нејзини различни норми се подредуваат, дека една е синонимна со другите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А се држам за него, иако знаев дека никогаш нема да успеам да ги најдам сите одговори, дека дури нема да најдам ни многу одговори, токму зашто прашањата се поважни од сите одговори што би можел да ги дадам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Промените што ги наброја немаа врска со зголемените материјални придобивки, со еднаквоста пред законот, со унапредувањето на човековите права, со придобивките од правичната распределба, со поразот на хомофобијата, со растурањето на хетеросексуалниот монопол над сопружништвото и над личниот живот и со отстранувањето на правните пречки за основањето и одржувањето интимни врски.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И како тоа овој нов „сосема поинаков ден“, што многу мириса на хетеросексуално секојдневие, воопшто се разликува од претходниот ден?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Многупати сум се покајал што само сум се зафатил да го сфатам односот меѓу машката хомосексуалност и културниот облик или да ја објаснам логиката што е во основата на фасцинираноста на машката геј-култура со одредени артефакти на главнотековната култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И не зависи од сета таа машинерија на сценската култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Едноставно ќе си го предавав предметот, ќе си ги користев расправите за да ги истражуваме средишните прашања за машкиот геј-субјективитет кои ме збунуваа, ќе ми доаѓаа разни идеи, хипотези и решенија, ќе ги обработував со една генерација студенти, па одвреме-навреме, кога ќе ме заблеснеа мигови на просветлување, ќе си објавував огледи на таа тема.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, таа не треба да се побрка со бришење на субјективната геј-особеност и културна различност, а нема ни да доведе до нивно бришење. ‌Гејството и понатаму би било отклон во однос на културната норма, во однос на начините на кои живеат повеќето луѓе или на кои очекуваат да живеат и на општествено-културните облици што ги добиваат нивните животи и кои се стремат да ги добијат. ‌Тоа што ги прави геј-луѓето поинакви од другите не е само тоа што сме дискриминирани, малтретирани, што нѐ сметаат за болни или за изопачени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А мислев дека тој миг никогаш нема да дојде“.460 ‌Дали мигот што го опишува Квин е навистина оној што сите го чекавме толку скрбно?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Самото тоа не е она што ја обликува геј-културата. (Тоа навистина може да заврши.) Ја обликува тоа што живееме во општествен свет во кој хетеросексуалноста си ја задржува силата на норма.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Систем на норми е тоа, на крајот на краиштата, а не емпириски опис на општественото постоење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но тоа нималку не ме обесхрабрило да барам макар по некој одговор.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, Квин, го опиша влијанието што озаконувањето на геј-бракот ќе го има врз неа и врз партнерката со следниве зборови: „Утре, семејството ќе ми се собере на дипломската забава нa внука ми, а тоа ќе биде сосема поинаков ден затоа што ќе можеме да си разговараме кога ќе ни биде и како ќе ни изгледа свадбата и каков фустан ќе носи Џордан, правнука ни, кога ќе ни биде цветарица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Пропаста е пропаст затоа што враќа со лошо! Покрај неа никогаш нема да дознаеш зошто и како ти се случила несреќа.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Или, ако едно, кое било од овие дрвја го засадиме во агол, каде што двата ѕида би му го запирале природниот развој, тоа ќе се шири само во слободните две насоки и никогаш нема да види што има зад другите два ѕида.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа глетка ја гледам и најаве и во сон и мислам дека никогаш нема да успеам да се ослободам од неа и од прашањето: од каде ли толку дива и фанатична, слепа и студена, жестока и јаросна омраза и толку дивјачка жед за убивање?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Дел што никогаш нема да го се оддели од мене...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Навистина, можев да им завидувам на сите други деца во класот и знаев дека веќе никогаш нема да ја имам нивната безгрижна смеа и веселост.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Едно стануваше јасно и посигурно од сѐ - мама веќе никогаш нема да се врати.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ох, колку во тој момент сакав да му речам - татко, вети ми дека никогаш нема да доведеш друга жена за мајка.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таму, каде што никогаш нема да пропадне она што еднаш веќе пропаднало, а сѐ пропаднало веќе еднаш, таму каде што сѐ е зачувано и заштитено во вечноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во трпезаријата, за време на ручекот, главата на Регина се спушти покрај чинијата со супа, како да заспива.“ .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега си добро,“ рече. „Повеќе никогаш нема да можам да бидам добро,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме болеше насетувањето дека брат ми и јас се разделуваме, беше тоа прво сознавање дека тој и јас ќе тргнеме по одделни патишта и таа помисла болеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меланхолијата седи пред својата недовршена градба, окружена со инструментите, седната и загледана така како да се откажува од сѐ, како нешто да ѝ вели дека градбата никогаш нема да биде завршена; една скала е потпрена на градбата, а на земјата покрај долниот крај на скалата лежи камен блок – дали Меланхолијата треба да го искачи, по скалата, на градбата?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја свртев главата кон ѕидот. На него видов трага од крв.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму каде што, низ безбројните пресеци, секој гест и секој збор, секој насмев и секоја солза, секој занес и секој очај, го имаат своето оправдание и смисла, смисла која нам сега ни е недофатна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но камениот блок е недоработен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Од собата над нашата се слушаа чекорите на Ханс и Јохан – едниот чекореше бавно и тешко, другиот брзо и отсечно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговиот поглед бегаше од сѐ и се заковуваше во празното; понекогаш некое дете ќе му подадеше топка, но Рајнер не ги испружаше рацете, некое друго дете ќе му кажеше нешто, но Рајнер не одговараше, некое трето дете ќе го повлечеше за ракавот, но Рајнер не се поместуваше, не се поместуваше ниту неговиот поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Почувствував како цел еден свет што го исполнуваше моето детство – часовите во кои брат ми учеше во својата собичка а јас седев во аголот и го набљудував како бесшумно ги придвижува усните додека чита, часовите во кои ми ги пренесуваше знаењата, нашите лежења на креветот додека чувствувавме дека никогаш нема да се раздвоиме – се изгасна засекогаш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека чекорев натаму, замислував како Густав лежи на креветот по мозочниот удар, лежи во бессознание, а Клара седи крај него, знае дека тој заминува, и првпат го гледа не како свој брат и заштитник туку како свое дете, се обидува да го разбуди од она што не е сон и од што никогаш нема да се поврати, му зборува и тоа веќе не е гласот на сестра која го моли да ја заштити од мајка им, тоа е сега глас на мајка која се обидува да го утеши своето дете во неговата нема болка, тоа е глас на мајка различен од гласот на нивната мајка, глас со кој Клара се обидува да го увери дека сѐ ќе биде добро, дека ова ќе мине, заборавајќи дека така се обидува да се разувери самата себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури и кога мајка му застануваше пред него и му објаснуваше нешто, Рајнер се загледуваше во некое отсуство, како да гледа во правецот во кој нешто исчезнало и повеќе никогаш нема да се врати.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во нашата соба скоро никогаш немаше тишина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На првата забелешка од нашите противници, оти никогаш немало македонска словенска народност, може многу просто да им се одговори: што немало понапред – може да се стори подоцна, доста е да се имаат различни историски услови со свои одделни барања.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Никогаш немало македонска народност, ќе речат тие, па и сега ја нема.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
При издигнувањето на едно наречје на степен на литературен јазик никогаш немаат играно важна улога неговите естетски својства.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа може да им се забележи на оние што велат оти никогаш немало македонска народност. – Немало, ама ја има сега и ќе ја има за напред.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сите пропаганди се пропаганди само на свои, но никако не и на наши интереси и од нив никогаш немало ништо особено за народот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Како книжевниот критичар ќе анализира и пишува за одредено дело кое никогаш нема да мора да се чита два пати на ист начин?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога го гледаше како чисти или како готви за неа, сакаше некако да му помогне, но знаеше дека што и да направи, никогаш нема да успее да му ја надомести.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Каде е моето совршенство? Што барам јас, каде е она што ми припаѓа само мене?“ си помисли таа, а очите ѝ се наполнија со солзи, зашто знаеше дека сега, кога сеќавањето на момчето што ја бакна по вторпат, а всушност ја бакна еднаш и засекогаш, ѝ се врати, никогаш нема да може повторно да го избрка од себе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш, вртејќи му го грбот на Ефес по трите години минати таму, знаеше дека веќе никогаш нема да се врати.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Понекогаш ѝ се чинеше дека никогаш нема да ги сфати овие луѓе, помисли отпивајќи голема голтка кафе од шолјата со американско знаме.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крајот од краиштата, ако го немаше тој непресушен страстен порив да реагира така како што реагираше, Тој никогаш немаше да го избере токму него...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ја мачеше само помислата дека пропуштила нешто во приказните за првите бакнежи, или дека, не дај боже, нешто ѝ фали, па никогаш нема да може да ужива во бакнувањето, во тоа грозно, агресивно и лигаво пикање на јазикот во нечија туѓа уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога ќе заминеше, додека лежеше сам во затемнетата соба, си замислуваше дека ја слуша како се смее, како пее, како му шепоти нејзиниот глас, течен и леплив како мед.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа ги имаше гушнато и двајцата, а јазикот веќе ѝ се плеткаше кога рече: „Македонците сакаат само да се забавуваат, да играат и да пеат – затоа никогаш нема да војуваат, а камоли да добијат некоја војна“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Знаеше добро дека умее да пишува и дека таа дарба со која Бог го благослови никогаш нема да ја снема.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лаењето беше знак за блиски села, оти во планините, за разлика од градот, никогаш немаше диви кучиња.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој никогаш немаше сила да ја одбие.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ме плашат оние што никогаш немале срце, а се стават на позиција на творци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со таков автор не е тешко да комуницираш, пред се, оти дијалогот со него никогаш нема да ти заврши.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никогаш нема да ја заборавам; првин, ноќта како да распукна пред острината на пиринскиот врв, потоа пак сѐ поцрне, за да се искапе, малку потоа, снежниот врв во белината што почна да паѓа низ него, како превез низ снагата од мома.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Таа е скриена таму каде што ти жив никогаш нема да стигнеш.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: Сторете нешто повеќе од прашање. Ви се молам. Настојувајте. Никогаш нема да Ви го заборавам тоа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој никогаш нема да се согласи да му ја даде внука му на син од најголемиот негов непријател.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Осаменоста никогаш нема да те престигне, скриените желби говорат во тебе...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Работи кои немаат име Работи за кои паѓа криво што кога ти е убаво тоа трае кратко; што никогаш нема да има улица со твое име; што на човек со сила можеш да му земеш, но не и да му дадеш; што некој не знаел да земе од тебе; што "умре тоа време", а и ова богами не се чувствува баш добро; што колку и да се трудиш, некои луѓе и понатаму ќе мислат дека си лош човек; што како и да го вртиш светот е мрачно место; што не е онака како што ти велеле дека ќе биде. што веќе ништо нема да биде како што беше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Бројот заради лични причини, никогаш нема да ти го кажам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби и двајцата се само минувачи на кои никогаш нема да им ги видиме очите. А ти, тука, се нервираш без врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, од вечерва знај никогаш нема да те именувам по твоето име.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знам, од џентлмен како тебе никогаш нема да излета непристојна мисла, а не предлог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, во џебот на Рада никогаш немаше доволно ситни пари за да му го плати патот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама или ми е неважно или сум неуредна, па во паричник никогаш немам пари.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Злобниците велат дека ова беше начин да се бркаат женски и дека ако некои момци не се истетовирале, никогаш немало да успеат да се оженат.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И Јоше ќе гледал и ќе плачел над дупката, како над рана што никогаш нема да заздравее, Така - еднаш, двапати, така - трипати, четири и Јоше Свирачот избегал од кај татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој едноставно, никогаш нема нешто конкретно да превземе против власта на Стојан.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Предвидените триста метри се направија, нека решат веќе еднаш да ја изградат куполата на врвот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И самата не знаеше како ѝ избегаа од устата тие пакосни зборови што беа толку блиску до клетва и прокоба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако еднаш одговориш на лажното ѕвонење на ноќниот ѕвон – никогаш веќе работите не се поправаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сè додека Господ ни дава сила, ќе продолжиме да зашрафуваме челични греди, да ги редиме една врз друга, сè повисоко и повисоко, а по нас, ќе продолжат нашите синови, и никој од рамниот град Париз нема да дознае, обичните смртници никогаш нема да го сфатат тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Почнавме полека да насетуваме дека изградбата на Ајфеловата кула никогаш нема да биде завршена и сфативме зошто инженерот бараше од нас да направиме џиновски постамент, оние четири киклопски железни шепи кои, оддалеку, изгледаа сосема несразмерни.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас работев во фабриката Ренитрон, во близина на Нији. Бев добар машински техничар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секој твој чекор ќе биде целта.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сумите што ги бараше се движеа од една до педесет марки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одиме таму, ама нема да биде како што си мислев вечерта на концертот. (Го пишувам ова и доста со дневников, за мое добро).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кутрите тие, ништо не знаат и никогаш нема да дознаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
“ Вака никогаш нема да стигнам дома; мојата успешна лекарска практика е уништена; мојот наследник ме ограбува, но бескорисно, затоа што не може да ме замени; во мојата куќа беснее одвратниот коњушар; Роза е негова жртва; не сакам тоа ни да си го замислам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаеше како се чуваат доенчиња, иако самиот никогаш немал деца, се впушташе во неверојатно интересни разговори околу исхраната за определена болест, ги предлагаше тие и тие видови пудра, на ливчиња испишуваше рецепти за приготвување лековити масти, ги регулираше квантитетот и квалитетот на напивките за бебиња, дури знаеше и како да ги држи: расплаканото дете веднаш се смируваше кога ќе го кренеше в раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа никогаш нема да побели и да остари.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но нема да го напишам, веќе никогаш нема да го напишам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Долу, од другата страна на белиот облак, се слушнаа истрели.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не е злато она што го барам, а ако златото ти е важно, никогаш нема да ми бидеш ученик. – Златото не ми е важно –одговори другиот. – Златнициве се само дел од мојата волја за работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не, јас никогаш нема да бидам како хрватската поетеса В. којашто подмолното и неорганизирано ѓубре после многу години конечно ја избрка од нејзиниот сопствен стан.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Луција никогаш немаше видено повеќе од мајчиното деколте, за да не ја открие својата унаказаност, што убавината ја чини уште почудовишна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа е среќна затоа што знае дека тој никогаш нема да го доврши нејзиниот портрет. 106
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој е среќен затоа што знае дека веќе ништо не го спречува да го доврши нејзиниот портрет.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
8 Зошто тогаш - речник? Тој збор, речник, се најде во мојот багаж на бегалец; идејата за еден друг речник, кој веројатно никогаш нема да биде напишан, патуваше со мене.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Понатамошната забрана на крек би создала сѐ поголемо насилство со оглед на тоа дека дилерите се борат за територија. Дури и кога владата би успеала да ги стави под контрола овие супстанци, не би можела да ја укине нивната продажба, барем не по прифатливи цени.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се распаѓам на парченца, ми се чини дека веќе никогаш нема да се соберам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На пример, една актн-чанта полна со синтетички хероин би можела да ги задоволи годишните потреби сите њујоршки зависници. Америка никогаш нема да биде во состојба да го запре прометот на толку мал производ меѓу купувачот и продавачот, а да остане слободно општество.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас никогаш нема да бидам како мојата американска познаничка Judith којашто живее сама во запуштена куќа и упорно сонува за тоа како еден ден ќе се пресели во Грција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Никогаш нема да ја решам, т.е. сѐ додека е вечна. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Можеби никој никогаш нема да го сфати.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Да знаев што ме чека, никогаш немаше да посакам нешто толку безвезно.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Што научи? Дека никогаш нема да ја повториш грешката?! Не.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нека тие бидат твојот бог, кој никогаш нема да те изневери. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ангел. Цвеќе, чија што душа никогаш нема да свене во моите сеќавања.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А јас ќе исчезнам во мракот и никој никогаш нема да ме најде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Врз база на ова, Rychlack заклучува дека компјутерите никогаш нема да размислуваат со предикација - значи, со биполарна опозиција, и така ние никогаш нема да можеме да го користиме моделот на Kelly во вештачката интелигенција или во литературата за процесирање на информации.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Не знам, никогаш нема до дознаам дали тоа е дијамант или паричка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се вратив и му реков на Фокс дека никогаш нема да допреме до Хироши.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И Хејс и Перлис имаат само една цел, без оглед дали се свесни за тоа или не: да најдат основа за обезвреднување на секое негативно сведоштво за да можат безбедно да ѝ се вратат на менталистичката интерпретација на „виртуелниот” систем - интерпретација којашто самиот виртуелен систем никогаш нема да ја избори затоа што еден симболички систем мора „по дефиниција” да е способен да ја понесе целосната тежина на една систематска интерпретација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Никогаш немаше кавга меѓу нивните две семејства, напротив, само слога.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дуќаните во чаришијата, колку и да биле урнувани, палени, ограбувани во текот на војните, земјотресите и пожарите, тие секогаш, изникнувале на старото место, немало сила што можела да ги сопре здружените еснафи да ја продолжат работата!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко на крајот мораше да повика на компромис: Ако вака продолжиме ние никогаш нема да излеземе од маѓепсаниот круг на поимот јаничарство.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко до крајот на животот ќе ја чувствува длабоко во душата прегратката на Али Фети и никогаш нема да го заборави суштинското од разговорот што го водеа до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Занеме кога беше затворен на Голи Оток, веруваше дека повеќе никогаш нема да запее во животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас верував дека никогаш нема да се вратам во Париз? прифати Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сите народи се толку измешани едни со други, поставени едни над други, едни под други, што никогаш нема да бидат тоа што сакаат да бидат или што се прокламираат дека се.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски со нескриено задоволство ја забележа возбудата на Татко, кој веруваше дека никогаш нема да ја најде оваа значајна публикација за да продолжи да ја пишува својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го обземаше тага, меланхолија кога ќе го навасаше помислата дека никогаш повеќе нема да ги види, сите блиски, од мајка и браќа, сестри, внуци, поширока рода, без кои се осиромашуваше смислата на неговото и нашето постоење и дека ќе заврши животот, а ние никогаш нема да ги видиме, да ги запознаеме.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Една османскотурска заемка ќе ги води по два или три пата на разбирањето, но без некогаш да се стигне до вистинската смисла, како да водеше до некоја ирационална цел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
При изборот на секој непобеден, односно останат турцизам во балканските јазици, Камилски го очекуваше коментарот на Татко, кој почнуваше да има несомнен авторитет како балкански ориенталист пред својот пријател...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Колку што повеќе навлегуваа во јазичниот балкански лавиринт на турцизмите, Татко и Камилски јасно согледуваа дека никогаш нема да го најдат излезот, ќе ги замајуваат постојаните крстопати на јазичниот лавиринт.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во право си, прифати Камилски вистина е дека има мистерии кои духот може да ги насети, но никогаш нема целосно да ги разјасни!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не е речено, без причини, дека вистинските мистерии се кријат само во надежите! дополни Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ќе замрат други стари занаети рече Камилски, додека со Татко ја напуштаа чајџилницата по испиените два чаја и се упатија кон Златарскиот сокак врз нечија основа ќе се создатат нови, но никогаш нема да изумре духот на чаршијата! Така е, потврди Татко.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Језуитите биле помешани во сите европски револуции, но никогаш немале своја битка, битка на језуитите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Напротив, беше обземен од немоќ и дефетизам, верувајќи дека никогаш нема да стигне до посакуваната цел, да се пресмета со сите, како што велеше во овие мигови, натрапнички турцизми.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Онаму каде што никогаш нема да те изгубам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Во тоа тие беа повешти од него, мразници ми полазија по жилите, го изгубив сиот мир, сиот сон. Методија Гришкоски и другите никогаш нема да му ја заборават претставата со ранетиот партизан, изведена по истоимената драма.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Очигледно никогаш немаше мирен сон, кога се пробудуваше изгледаше измачен и длабоко несреќен, претепан.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- О, кутрото човече што си мислеше многу високо летнало, - рече Кејтен со горчлива насмевка, - ете, сега тој пропаѓа во темна бездна од која веќе никогаш нема да излезе.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го немаше со денови, со месеци, понекогаш помислувавме дека веќе никогаш нема да се врати.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сигурно тој тоа никогаш нема да му го заборави.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не, сам, без Јана, никогаш нема да го уништам своето сурово и наказно пророштво во себе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе го избришам минатото, ќе ги искинам сите признаници на кои никогаш нема да земам ни скршен мангар и...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Соговорниците стануваа прилично спокојни оти тоа не им се случило ним и некако необично уверени дека никогаш нема да ги допре.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
По некое време, се сврте и му рече: „Овај мајски ден никогаш нема да го заборавам.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не сакам за ова веќе ништо да чујам! Ти него веќе никогаш нема да го видиш!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Арафат ме пречека во својата војничка униформа, крај палестинското знаме, со сите симболи на палестинската државичка која ја претставуваше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
На крајот ќе се разделат, пред да ги совлада смртта во окупирана Палестина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Луан Старова АМБАСАДИ НА ЗЕМЈАТА ШТО НЕМА ДА ПОСТОИ Во битките никогаш нема победници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И Леополд Седар Сенгор, кому блискиот Бургиба му беше сопатник и ко-создавач на франкофонијата, а подоцна и на движењето на неврзаноста и кому никогаш нема да му прости што власта ја предал по мирен пат (така никогаш, според него, не постапувале умните владетели), во една пригода ќе рече дека малку убивал за да спаси милиони.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И така, човекот соочен со предизвиците на Историјата и нејзината комплексност, никогаш нема да се ослободи од лавиринтската судбина!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Човекот ќе продолжи да го бара излезот, приклештен од идејата за прогресот и за варварството!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Татко ни велеше дека уште од најраните години на животот треба да ја учиме уметноста на читањето, таа најсилно се создава во детството за да посилно ни се поврати во залезните години на животот. Така никогаш нема да останеме сами во животот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И во секој егзил има една тврдина со скршени врати... Тие се вратија, но не и јас... - пееше Махмуд Дарвиш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но не можејќи да се ослободи од атавистичкото верување дека власта над народот му е месијански одредена од некоја далечна, мистична сила, која може да биде само божја, Бургиба никогаш нема да се ослободи од неа, дури и кога сенилноста и немоќта видливо ќе ја ограничат моќта да владее.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Времето на блиското пријателство меѓу Арафат и Дарвиш, кога ќе ги обединува истиот идеал - слободата на Палестина, според прагаматичната стратегија на семоќниот и авторитетен водач и идеалите на Махмуд Дарвиш, се совпаѓаше со времето од крајот на мојата младост и некогашните идеали - храбра понесеност, верување во универзална правда и хуманост, но и со доверената мисија, како највисок преставник на една голема држава на Балканот, обединета од своите национал-етнички сегменти, кои никогаш нема да се артикулираат во федеративна држава-нација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ми зборуваше дека никогаш нема да ја заборават улогата на Тито, на Југославија, во поддршката на Палестина во најтешките моменти од својата историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Често дипломатското време си го претставував во споредба со минливиот живот, миговите на расцутената минливост, како една стуткана телеграма, која наместо да се фрли во кош ќе заврши во некој дипломатски архив, која можеби никој и никогаш нема да ја прочита.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа е нивниот дар за вашата благородна мисија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој никогаш нема да му прости на својот пријател Сенгор кој доброволно ја предал власта, определувајќи се за слободни парламентарни избори и воведување повеќепартиски систем во Сенегал.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сигурно повеќе никогаш нема да ми се пружи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие никогаш нема да ве заборават, ниту вашата земја, ниту вас.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Речиси секој стих на Махмуд Дарвиш означуваше стапка на враќањето од егзил, кој никогаш нема да се оствари.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш нема да заборавам како ми се запали телото, ќе побудалев, трчав гола околу куќата да земам ветер, зашто така ми беше подобро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Идните генерации никогаш нема да чујат за тебе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Малите човечиња слични на бубалка, кои толку итро итаат низ лавиринтот од ходници во Министерствата - тие исто така никогаш нема да испарат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше осамен дух кој кажува вистина што никој никогаш нема да ја чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Парсонс, од друга страна, никогаш нема да биде испарен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пролетерите никогаш нема да се побунат, ни за илјада години, ни за милион. Тие не се во состојба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ништо не можеше да се докаже. Никогаш немаше никаков доказ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Подобро се сеќаваше на ненормалните неспокојни околности од тоа време: на повремените тревоги поради воздушните напади и на криењето во ходниците на подземната железница, на купиштата урнатини на сите страни, на неразбирливите прогласи излепени по уличните агли, на бандите млади луѓе сите во кошули со иста боја, на огромните редици пред фурните, на повремените престрелки со автоматски пушки во далечината - над сѐ, на фактот дека никогаш немаше доволно храна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таквите инциденти никогаш немаат продолжение.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеме да бидеме прилично сигурни дека тој никогаш нема да умре, а веќе постои голема несигурност и околу тоа кога е роден.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од вашето сопствено знаење, вие никогаш нема да бидете во состојба да кажете дали во него има повеќе од десетина членови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој напиша: „ Сѐ додека не станат свесни, тие никогаш нема да се побунат, а сѐ додека не се побунат, не ќе можат да станат свесни“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вие никогаш нема да имате ништо друго на што би се потпреле, освен таа идеја.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше сигурен дали е тоа гласот на О'Брајан; но беше истиот оној глас што му беше рекол „ ќе се сретнеме на место на кое никогаш нема мрак“, во оној другиот сон, од пред седум години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој го пишуваше дневникот за О'Брајан: тоа беше како некое бесконечно писмо кое никој никогаш нема да го прочита, но кое беше адресирано на една одредена личност и кое добиваше тежина од тој факт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Суштеството без очи, со глас на патка, никогаш нема да биде испарено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во извесна смисла тоа беше подлабоко од пријателство, тие беа интимни: некаде постоеше место на кое можеа да се сретнат и да разговараат, иако вистинските зборови можеби никогаш нема да бидат изговорени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Местото каде што нема темнина беше замислената иднина, што човек никогаш нема да ја види, но во која, знаејќи однапред за неа, можеше на мистичен начин да учествува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но меѓу општите цели за кои се бориме, и непосредните задачи на моментот, вие никогаш нема да знаете ништо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На местото на кое никогаш нема темнина“? праша, колебајќи се.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја мразеше затоа што беше млада и згодна и несексуална, затоа што тој сакаше да појде со неа в постела а никогаш нема да го стори тоа, затоа што околу нејзината слатка тенка половина, која како да те повикува да ја опфатиш со рака, се наоѓаше само оној одвратен црвен појас, тој агресивен симбол на невиност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шпионажата, предавствата, апсењата, измачувањата, егзекуциите, исчезнувањата никогаш нема да престанат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Постои ли Братството?“ „Тоа Винстоне, никогаш нема да го дознаеш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„На местото на кое никогаш нема темнина“, рече тој, како да ја препознал алузијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Германските нацисти и руските комунисти стигнаа многу блиску до нас во нивните методи, но тие никогаш немаа храброст да си ги признаат сопствените мотиви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон штотуку го заземаше своето место во еден од средните редови, кога две лица што ги знаеше од видување, но со кои никогаш немаше разговарано, влегоа неочекувано во собата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас знам, се разбира, дека минатото е фалсификувано, но никогаш нема да можам да докажам, нема докази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако решиме да те ослободиме, откако ќе завршиме со тебе, и ако доживееш деведесет години старост, ти сепак никогаш нема да дознаеш дали одговорот на тоа прашање е да или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тука во Лондон, огромна маса луѓе никогаш немале доволно храна, од раѓање до смрт.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На ова место, тоа го знаеше инстинктивно, светлото никогаш нема да биде изгасено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Никогаш нема да дознаете многу повеќе за Братството, освен дека тоа постои и дека вие му припаѓате.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Официјално, промена на партнерите никогаш немало.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се чинеше дека далеку е погребот, дека никогаш нема да се случи.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На разденување никогаш немало божилак.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Пред 26 години, весели, распеани среќни, полни со планови за во иднина, едно дете веќе на пат…, а сега 26 години подоцна…, готово…, никогаш нема да си честитаме, лани ни беше последната годишнина… Не мислев тогаш така…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти никогаш нема да ги прочиташ моите пораки. 42.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Знаев дека никогаш нема да се јави, дека ништо нема да биде од тоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Јас многу сакам да бидам и со таа мајка, но... никогаш нема да го оставам татко ми... ни брат ми.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тоа никогаш нема да му го прости.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Беше свесна дека нејзината срдечност, непосредност, со која ги придобиваше другите луѓе, никогаш нема да допре до него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Уште од првите денови му беше јасно дека меѓу нив двете никогаш нема да се создаде никаква блискост. Дури ни пријателство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Карл стана свесен дека никогаш нема да го напушти татковиот дом...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Истовремено мислеше дека Марија тоа никогаш нема да му го дозволи. И со право.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури мислеше дека тие и да сакаат да го гледаат Карл, Марија никогаш нема да се согласи, тие да го воспитуваат.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Гласот на Дине никогаш немал толку оган во себе, пак предупредува Ако не разбирате од лаф тогаш оваа штица подобро зборува! и се чуја удирања што ја параа ноќта.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра не е многу изненадена од неговата појава, таа знае дека никогаш нема да ѝ излезе од мислата, го прекорува Проклет да си бре дедо, врколак стар, се залости во вагонот само за сами да си заминеме и колку што сум тешка уште потежок товар ми стави на плеќи!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас не само што никогаш нема да отидам кај сестра му на Ревшин, но воопшто одовде нема да се помрднам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Стравот дека вакво нешто би можело повторно да се случи ме натера да сфатам дека повеќе никогаш нема да можам да уживам во друштвото на оние кои имаат необичен поглед.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
На пример гледачот никогаш нема читајќи да ја сфати авторската карактеристика на Љуба (“со посебна осанка, со посебен тембр во гласот”), или тоа, дека слугите го нарекуваат Ревшин “влакнеста глиста”, или забелешките за “махиналната рака на министерот”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Еве ќе слушнеш. Ти си ништо, бескорисен човек, шуплив орев, само површно одозгора позлатен, и никогаш нема ништо да создадеш, а секогаш ќе останеш она што - си, провинциски портретист, со мечта за некаква лазурна пештера.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но ти мене никогаш нема да ме напуштиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мислам дека ВР никогаш нема да го замени реалниот свет. Не е доволно добра за тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Граматиката на двојниот генитив исто така укажува дека една култура никогаш нема само едно потекло.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А моите спомени никогаш нема да се усогласат со твоите, така што не вреди и да заклучуваш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: А она “трговка” јас никогаш нема да ти го простам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Инаку, околу Енцесбергер се расправавме; господинот Бузони рече дека тој тип на јазик личи на лелекањата што допираат од нашите културни импотенти навикнати на државни привилегии и дека Маргина не е место за таков тип текстови; господинот Вулкански (во нашата Бетмен-редакција што се наоѓа под дното на реката Вардар, во присуство на неговото верно куче Пингвин и уште пар сведоци по огледалата) одговори цитирајќи го Ханс Магнус: „Пара не прави уметник”, не го разбираш Енцо, тој е бескомпромисен пред сѐ кон себе и тој никогаш нема да падне на нивото на македонскиот културен работник, да пита плата”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Можеби, затоа, што чувствувам дека Лења никогаш нема да ми прости, што јас го видов тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога бев млад војник, ми побараа да возам камион, а јас никогаш немав возено ниту автомобил.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога ти велеше ваа онаа ти, море опечали се, брату, опечали се, та ако чекаш на друг никогаш нема аир да видиш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така им велеле на далдисаните од чекорење Кои никогаш нема да поверуваат Дека во Британија секоја година умираат По триста илјади луѓе од претерана угоеност.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Додека не сфатив дека работата не е во слушањето Ами во пренесувањето на туѓите муабети во надлежните служби А мене тоа ниту ми паднало ниту ќе ми падне на ум Што чув не чув што видов не видов Ако некој баш запне да се интересира Може само да му додадам дека тој за кого прашува Тукушто помина оттука и воопшто не го видов и точка Така било така и ќе биде до последната коала Оти во нашиот род никогаш немало и нема ни да има кодоши Објективните биолошки околности се такви
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Секогаш возвраќа на телефонските повици и никогаш нема да ја откачи твојата покана за средба, без оглед станува ли збор за дружба или за неволја.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И тоа никогаш нема да ти го заборавам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Конакот, познат во вековите како мал албански Пиемонт, како тврдина на „државата семејство“, со отворени капии за гости и намирници во сите годишни времиња Ервехе никогаш нема да го заборави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога најпосле возот ќе запреше, ние, како нај­ви­стински и најзагрижени патници, бевме најсреќните, ма­кар што добро знаевме дека никогаш нема да заминеме.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе откако си ја поврати душата по среќното враќање кај своите преку границата, врвеше по истиот пат со своето ќеркиче, уште похрабра, со своето семејство во себе, уверена дека повеќе никогаш нема да го напушти, дека границите колку и да се излезени од пеколот ќе ѝ се смилуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но кога со мачнина во себе се увери дека каталогот повеќе никогаш нема да го најде, продолжи да се однесува како да го има и натаму.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко настојуваше да ѝ приредува среќни мигови на Мајка, пред тие вистински да дојдат, плашејќи се дека никогаш нема да се појават.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но тој беше убеден дека таква Историја никогаш нема да напише, но не можеше ниту да го напушти својот животен проект.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со Сталин никогаш нема да биде готово на Балканот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Така, откако Мајка беше конечно уверена дека пове­ќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се обидуваше и мене да ме посоветува, да не си ја грешам душата, непотребно, со пишување атеистички текстови, зашто никогаш нема да се дознае дали има или нема Бог.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кажи, тоа го мислиш?“ „Тоа. Зашто таа веќе никогаш нема да забремени.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Бујната и силна мисла на Игор Лозински продолжуваше во ноќта која се чинеше дека никогаш нема да заврши...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе доаѓаат луѓе од сите страни на светот, од Исток и од Запад, да се воодушевуваат на сочуваните автентични претставници на дамна изумрени светови, кои повеќе никогаш нема да постојат на нашата планета...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Никогаш! Но можеше лесно да замине кај Мејсиз наместо кај Блумингдејлз едно одредено попладне пред дванаесет поглавја, или право во Одделението за постелнина во Блуми наместо што сврте низ Домашните апарати, и тогаш никогаш немаше да го сретне меѓу Крупсовите апарати за кафе. Тоа е застрашувачко.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Среќните краеви се сите слични”, би одговорила таа, кога таа би била од оние што одговараат, „но, барем во овој универзум, делта ро по делта ку е еднакво со Планковата константа или поголемо од неа, така што, иако може да изгледа дека Ахил никогаш нема да ја стигне желката ниту пак било која приказна ќе дојде до својот крај, тој ја стигна неа, а и нивната стигна до својот, амин.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Станете едно со непријателот, разберете го, или никогаш нема да можете да го пронајдете излезот од лавиринтот... (...) � Т.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Со прстите еве, и те милувам. Еј, прстите се патниците кои никогаш нема да се преморат додека патуваат по нашите тела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ми остана само да ја прифатам утешната препорака на моите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но она што ми остави посебен впечаток и што никогаш нема да го заборавам беше еден глас од гранките што се издвојуваше од другите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Татковците за жал веруваат дека нивните разгалени куклички никогаш нема да станат љубовнички, жени, мајки. Но за ова немавме разговарано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Потоа сметам дека на нашата возраст, кога врската почнува да постои, најмногу ѝ одговара да не поставува услови и да не се оградува од проблеми кои можеби никогаш нема да се појават...
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но сепак, уште тогаш почнав да сфаќам зошто никогаш нема да го напуштам буништето на кое бев најден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислиме дека во тој простор, што Поетот го нарекува небесна сфера, еднаш или двапати тој го има донесено и она чудно, за многу неупатени поединци суетно решение, дека таму никогаш нема да дозволи да се чувствува приземјен.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пријателе, се враќам, а никогаш нема да бидам Ни во пејзажот, ни во човекот И знам, некого повеќе ќе љубам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Пловидба којзнае дали корените на флората се изворите на езерото дали билките ткаат космички страсти во твоите очи или на разбој дали се опоравува љубовта кога едриме дали сме тоа ние изненадени од гостопримството на сонцето дали преоѓаме еден во друг и гинеме ли изненадени не се креваат облаците и нискиот притисок со небото од исти работи боледуваме никогаш нема да го разбереме знакот на пловидбата будни како извори носиме студена струја струја.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Меморија: страв - расказ – Од ден- на- ден сѐ повеќе стрепам: овде сум, а по којзнае кој пат сонувам дека никогаш нема да бидам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Но... и тој на таа падина се нурна, и куршуми смртно го каснаа врли, тој падна, се урна во битката бурна, и никогаш нема пак бомба да фрли.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Во животот ропски, во страшниот пекол не, никогаш нема никој да не врати; а работа чесна го сакаме веков, имињата славни почит да ги злати.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
Никогаш нема да разберам. Тоа за мене не е одговорот.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почувствува дека веќе никогаш нема да стаса во некој друг град.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Веќе никогаш нема да пристигне вселенски брод“, се расправаше самиот со себе. „Престар сум. Предоцна е.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зборуваше долго. Прекина за миг и потоа покажа на планините и рече: - Зад оние планини утре ќе се води тешка борба.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нивните вкочанети тела никогаш нема да ги стоплат тажните звуци на војничката труба и солзите на некои од нас што стоеме улуглави над гробовите...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури тогаш, во земјанката, почувствував дека немам татко, дека никогаш нема да го видам, да му речам “тате” да ме погали по глава, да ме пофали, и дека не стигнав да се израдувам со него, а сега, ете, го нема...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Четир... петнаесет...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го вадевме обично само во петокот пред вечера за да ја спремиме опремата, да ја закрпиме со голема претпазливост целата основа, диплите, заштитните обвивки, врвците ја исполнуваа минијатурната гимнастичка сала, свилата се дуеше на провевот. (стр. 343-346) (... )По два пробни месеци Куртиал совршено разбра дека на друго место никогаш нема да ми се допадне...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Го сотрев!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Која е вашата средишна идеја кога станува збор за односот меѓу модернитетот и постмодернитетот? Би рекол дека постмодернитетот е модернитет за себе, модернитет што ја надминува својата неадекватна свест и достига до разбирањето на она што стварно е на дело, то ест, производството на амбиваленција и плурализам, и се мири со фактот дека целите кои првобитно биле поставени - рационалниот поредок и апсолутната вистина - никогаш нема да бидат достигнати.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„, си велев...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Хичкок: „Не, снимена е со помош на трик. Знаете, во Британскиот музеј никогаш немало до­волно светлина и затоа користевме специјален трик кој е познат по името Шифтанова пос­тапка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не стискав... Никогаш немаше да помислам дека е толку слаб, толку мек...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Некои општествени теоретичари сугерираат дека треба да се зборува за „доцен модернитет”, додека јас му давам предност на терминот „постмодернитет” кој поттикнува поголема интелектуална одважност - ослободувајќи ве од врзаностите за одредени артикулации типични за модерните времиња.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постојано повторуваше дека не би сакал ни случајно, синот и таткото да се најдат на две спротивставени страни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зошто не си помогнал, тоа никој никогаш нема да го дознае".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Жртва на својата лековерна совест! Да, и на својот страв од војната во која не сакаше да учествува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот до стеблото од сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Засолнет, се колнеше дека никогаш нема да му дозволи на злото на допре до него.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Добро е што не попуштив... И никогаш нема да попуштам...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таков погреб никогаш немало: ја носеа Ѓупците на раце, така гола, и плачеа. 3 Мотив: општ изглед на селото Водец.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тек се силовити разградби, се случуваат, не чекајќи да се доврши филозофско- теориското расчленување на сето што го наведов - тоа е нужно но бесконечно, а читањето овозможено од таквите пукнатини никогаш нема да го наткрие настанот; тоа во него допрва се заплеткува, запишано е во него. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 41 4Во каков однос се критиката и разградбата? 4Поимот критика, а сметам дека од него не треба да се отстапува, има сопствена историја и претпоставки за кои исто така е потребна една деконструктивна анализа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Всушност, Дерида ја разбира метафизиката како точно онаа дисциплина што го поткрепува постоењето И делувањето на некаква замисла за присутност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Отсекогаш страдав од „школска болест“, онака како што зборуваме за морска болест.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Ми останува само одвратниот заклучок“, вели Burroughs подоцна, „дека без нејзината смрт никогаш немаше да станам писател“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Напротив, сметаме дека извесен тип прашања за смислата и потеклото на писмото му претходи, или барем се преплетува со извесен тип прашања за смислата и потеклото на техниката.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се обидов по нешто да кажам за таа апориска нужда во текстот De l’esprit (За духот) и во L’autre cap (Друг курс) во врска со Европа. 4Дали би можеле да речеме дека техниките со кои се служите при читањето и пишувањето ја претставуваат деконструкцијата? 4Повеќе би рекол дека станува збор за една од нејзините форми или очитувања.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бистата на Бојс која 1946 г. ја направи Брукс ја изразува длабочината на уметниковата љубов кон Бојс, а Бојс за Ламер кажал: „Тој беше единствениот кој зборуваше, За тебе ова е единствениот можен пат“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Без овие супститути на добри татковци, Бојс можеби никогаш немаше да стане уметник, а посебно не уметник од поголемо значење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Можно е таа да се побрка со историјата која ги поврзува техниката и логоцентричната метафизика веќе три милениума.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога Дерида ја одрекува присутноста тој го одрекува постоењето на некакви ентитети што засновуваат значење, затоа што или самите ентитети не постојат или, ако постојат, тие не можат да функционираат на бараниот начин. 58 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Токму затоа поимот на техниката никогаш нема едноставно да го расветли поимот на писмото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како што вели (4, стр. 20): ... целокупната историја на метафизиката ... ѝ го наметнува И никогаш нема да престане да ѝ го наметнува на семиолошката наука во целост ова фундаментално барање за трансцендентално означено ...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неуспехот ќе значеше враќање во Алжир и состојба на потполна неизвесност - а јас не сакав засекогаш да се вратам во Алжир (едновремено и поради тоа што имав впечаток дека никогаш нема да можам да “пишувам” доколку живеам “дома”, а и поради политички причини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден од елементите на Бојсовите перформанси беше и неговото користење на топлината на толпата за да се почувствува жив и силен, а неговите скулптури користат материјали - животинска маст, овчо руно - чија цел е да ги топлат тие суштества или да симболизираат топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А не беше ни способен да ја разбереш деликатноста на женското срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И никогаш нема да разберам зошто мораше така да заврши!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа не се само обични слики со изразит информел, во секоја од нив има живот, пулс, мисли и зборови, можеме да ја слушнеме и разбереме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
“И знам дека никогаш нема да заборавам, но дозволи ми да простам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Доволна казна е што се сеќавам на тоа што го направив, а уште повеќе на тоа што остана недоречено и непроживеано.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секогаш ќе најдеме начин како да стигнеме еден до друг, со нашата судбина и нашата борба против суровоста на времето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе ве прогонува, нема да ви дава мир и на крајот ќе умрете мизерни.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Животот не благословува со љубов, сите ние кои сакаме со целото срце, чувствуваме неизмерна радост, ние кои ги подаривме нашите срца.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мојава душа не ја дочека смрта, зошто умре долго пред неа, во таа студена зимска ноќ заедно со мојот сон.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тажни се ноќите, ме галат копнежи, кому да кажам за овој немир.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во црвено вино и носталгичните стари песни, барам утеха и во празните зборови кои никогаш нема да му дадат смисла на моето реално постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тежинава на моиве гради се зголемува веќе илјада пати, тагата е неподнослива, тонам во болка, а немам ниту збор да изустам.”
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немам одговор, ниту сега, ниту било кога, испуштам воздишка која е почеток на плач, горчлив очај и знам дека ако почнам да плачам никогаш нема да можам да престанам, не можеме да бидеме сведоци на ова време ние сме негови жртви.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Те изгубив еднаш, ќе издржам да те изгубам уште еднаш, крајот не беше вчера, не е ни денес, никогаш нема ни да биде.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А животот е постоење за некого, некого кого ќе го створиме, извајаме, ќе му дадеме живот, парче душа и топла и сигурна рака која ќе го води низ тунелите на истиот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ништо поцврсто не ги поврзува луѓето, како делењето длабоки чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Вкусот на тоа нешто ме чека на крајот на тунелот, а незнам дали ќе најдам сила да го изодам патот кој постојано ме враќа назад.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Едната за времето што никогаш нема да се врати за да и кажам колку ја сакам, а другата за љубовта што веќе никогаш нема да ја почувствувам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа никогаш нема да ви прости.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Има нешта на кои никогаш нема да се навикнеме!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тоа што беше некогаш живо во мене, сега навираше и доаѓаше само во мислите како нешто далечно што никогаш нема да го имам блиску до себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога се чувствуваме беспрекорно одлично и среќно ако не го поделиме тоа со вистинските луѓе, кои знаат да се радуваат и тагуваат со нас, таа среќа никогаш нема да биде целосна.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На фасцинантните бели платна кои ги ткае животот врежував ликови кои никогаш нема да исчезнат и сите тие со себе си земаа дел од мојава душа и срце.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Преку кохезијата на мислите и чувствата се обидов да ја доловам тривијалната симбиоза на ироничноста, моментите кои не ги проживеавме, мислите кои ќе останат вечно заробени во матриците на просечниот ум и чувствата кои никогаш нема да ја пронајдат својата совршена форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Верував во страдањето зошто само така можев да се сплотам со битието на моето постоење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Немојте никогаш да забраните нечија љубов, тоа е најголемото зло и најголемиот грев кој никогаш нема да ви биде простен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дека Ирис никогаш нема да го засака Р беше јасно уште во трето одделение, кога му забоде молив во десното око штом тој ѝ намигна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
По ова, си реков, сигурно сојот никогаш нема да ми прости.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Па, веднаш после конференцијата! - ѝ одврати гласно мајка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дека никогаш нема да можам да му зготвам добар ручек на мажот?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја немаше цела недела, во која Ѓорѓија очајуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Никогаш... никогаш нема да те заборавам - шепоти Влатко чувствувајќи некаква скриена, непозната тага. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
По многу време, учејќи дека уните не се надеваат, осознавајќи дека позанимлив станува разговорот порекинат од ветрот – почиста станува и мислата: никогаш нема да се возобнови ништо што не било меѓу нас: заборавот ќе нè заобиколи, прозорците ќе се затворат сами, а ти, скриена во некој збор, одново ќе се покажеш зашто јас не те измислувам – јас тебе те откривам: ведро ѕвездена вода за еден жеден човек до век!
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Едгар Морен ќе ги открие фрагментите на своето балканство наследено од своите родители, солунските сефарди, поради што можеби и никогаш нема да биде целосно интегриран во западната француска култура.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дилема никогаш нема. Два пата има, на добро и зло. Две врсти на хомосапиенси на раскрсница идат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Се колнам во верата, совеста и честа дека ќе работам на ослободувањето на духот со сите мои сили и средства и дека никогаш нема да ги предадам тајните на револуционерното дело, а ако тоа го сторам, да бидам убиен со овој револвер или со оваа кама што ги бацувам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Сметал дека "обновата, не само на Балканот туку и на повоениот свет, треба да стане товар не на дипломатите туку на луѓето надарени со визија и со револуционерна храброст".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
", Косановиќ одговорил дека ако се стави крај на револуционерните движења никогаш немало да бидат решени проблемите на Балканот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И никој никогаш нема да знае кој е под нив...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Она што мислев дека никогаш нема да се случи, се случи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа е предимството на сите одредби кои доаѓаат од другата страна, при што е небитно дали се нечитливи и недостижни, битно е да се прифатни чудесниот облик на било кое случување, било кој објект, било кое ненаместено суштество, бидејќи на секој начин никогаш нема да знаете кој сте вие.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ако заведувањето игра на картата на претчувствување на она што во другиот останува вечно тајно за него самиот, на она што никогаш нема да го дознаам за него и што сепак ме влече како тајна, тогаш веќе не останува многу слободен простор за заведување, бидејќи денес другиот веќе нема многу тајни ни за самиот себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
DD ПТ: Не. Но, Панкот, исто како и поп артот, можеби никогаш нема да исчезне. DD ЕВ: Претпоставувам. 14 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Поради тоа што Битието никогаш немало “значење”, никогаш не било мислено или соопштено како такво, освен со себеприкривање во суштествата, diffѐrance, на извесен и многу чуден начин, (е) “постара” од онтолошката разлика или од вистината на Битието.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Инаку ќе бидете глув како топ и никогаш нема да бидете во состојба да чуете било што, дури ни тоа што се наоѓа близу до вашето уво.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Освен оваа, никогаш немало вистинска слобода.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Извор: Flash Art, Summer 1994 Превод: Венка Симовска okno.mk | Margina #10 [1995] 119
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Посетата на вашиот Атеистички музеј никогаш нема да ја заборавам! – реков иронично.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Семејството никогаш нема да го дознае местото на гробот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во својот сонет „Грижа на совест“ (1976), запиша: „Го сторив гревот потешко простлив / од сите гревови. Среќен не бев...“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
1921. Враќање во Буенос Аирес. Борхес се одушевува со повторното откривање на својот град.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но Далтон никогаш нема да фати волку голема риба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам, и мислам дека никој никогаш нема да знае, едноставно затоа што смртта е најтаинственото од сите човечки незнаења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пишува две книги кои никогаш нема да бидат објавени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
24. Не претерувај со вера во вистината; нема човек кој на крајот на денот не лажел, со причина, многу пати.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес умре подеднакво мирејќи се со судбината како што живееше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првиот пат кога преминаа преку реката, ⥊ беше страв.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби сѐ навистина заврши таа ноќ кога јас почуствував дека тукушто започнувавме, оној пат на плажата во летото помеѓу средно и факултет кога нашите тела се судрија толку очајнички што за миг помислив дека го сторивме тоа, а можеби во срцата и го сторивме, иако за мене во тоа време онадувањето во срцето баш и не се важеше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дури и на врвот на својот книжевен успех, 1964-та, тој напиша: „Веќе нема да бидам среќен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Твојата омраза никогаш нема да биде повредна од твојот мир.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти ме погледна како да беше тажно тоа што јас никогаш нема да сфатам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го основа ѕидниот весник Prizma. Го пишува „Манифестот на ултраистите“ објавен во списанието Nosotros.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
25. Не се заколнувај, бидејќи секоја заклетва е претерување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги запознава значајните шпански писатели Ортега и Гасет, Хименес, критичарот Гиљермо де Торе кој ќе се ожени со сестрата на Борхес, Нора.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
20. Ако ти згреши десната рака твоја, прости ⥊ ти си своето тело и ти си својата душа, и тешко е, или невозможно, да се одреди границата која ги дели...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Колку што ние знаеме,“ рече ти „можеби доживеала свој триумф!“ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 186
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Далтон мораше да ја грабне за рака.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сè ќе ти стане јасно и веќе никогаш нема да прашуваш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ден пред да си дојдат, Бреза загрижено ме праша: - Бато, тие можеби никогаш нема да се вратат?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе живеам на дното од езерото, вие ќе ме научите да пливам како риба и никогаш нема да се разделуваме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Никогаш нема да ги заборавам тие три дена поминати со дедо ми Баџак на Пелистер.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој сјај што ми се откри пред очите, никогаш нема да го заборавам: како уште едно сонце да изгреа.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој е човек кој никогаш нема да се определи за некоја политичка партија или макар која и каква општествена опција.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби затоа таа никогаш нема да се омажи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но тоа и му го зголемува приходот поради што е вистински задоволен зошто летото беше времето кога човек никогаш нема доволно пари.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сигурно и поради годините во кои беше зајден па немаше енергија поради „слава“ што толку очигледно му се нудеше по улиците на Солун да си ја погали суетата против што никогаш немал ништо против.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа работа како беше и што беше никогаш нема да се разбере зашто после се чу еден глас дека тој нешто за Русите работел, за Сталина, за душманот на Тита.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Инаку да знаеш моите роднини секогаш ќе бидат дел од мојот живот, тие ми се крв, ама ти веќе никогаш нема да имаш место во него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тоа не е случајно, некој нешто сака, едно да се шпиунираат сите мои чекори, друго да се води интригантаната игра зад кулисите која изгледа во моето окружување никогаш нема да излезе од мода.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Да творам она што можеби никогаш нема да биде вреднувано.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби никогаш нема да најдам, меѓутоа некогаш се залажувам дека, ете, можеби сум налетала на некој сличен на мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаејќи дека во овој град никогаш нема да се пронајдам, правев планови како заедно со моите родители да се преселиме во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Му велев дека треба да му биде благодарен, оти ако не беше тој никогаш немаше да ме запознае.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Колку точно биле убиени, никогаш нема да се дознае.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие во мојот блок никогаш нема да овенат...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога имав осум години, сакав да имам дванаесет, кога наполнив дванаесет, се си велев, ќе станам ли јас еден ден голема, ќе престанат ли веќе еднаш да ме сметаат за дете?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој миг знаев дека тоа никогаш нема да го заборавам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Некои нешта никогаш нема да можат да ти бидат јасни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да ми кажеше некој дека толку многу ќе се нервирам кога ќе пораснам, никогаш немаше да посакувам да сум повозрасна одошто сум.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку и да се трудиш да ги сфатиш и да ги разбереш, тие постојано ќе ти бегаат низ раце, како вода или како ситен песок меѓу прстите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше многу значајно, нешто што не смее и нема да може да се заборави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти знаеш, и до сега така било, и секогаш така ќе остане.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Треба да ми веруваш, јас никогаш нема да бидам далеку од тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)