ништо (прил.) - не (чест.)

Но стигна уште и да каже: „Јас тука ништо не можам“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А зарем мртовецот знаеше што е „тоа“!!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ништо не можеше да разбере.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дождот ништо не навлажнил, ни едно прсте. Земјата беше сува и цврста, толку цврста што изгледаше како никогаш да не била копана.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
На сестра ми ништо не ѝ кажував.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тие ништо не знаеја и не можеа да знаат за пукнатината.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во неа добитокот, си мислеше Бојан, наполно е безбеден. - Ништо не ми можат!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ништо не ми е! - си зборуваше Бојан, собирајќи сили да се извлече од привлечното, стоплено легло.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Престара сум, индоктринирана, научена дека телото ништо не вреди, дека е само мета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ништо не ќе го вознемири толку споменот како допирот со добата во која не се влегува повторно Плачот нема сенка. Патеката нема сенка.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
И мене ме тегнеа па сега ништо не ми е. На, еве колкав опаш имам!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Еден ден мајка му лежеше. Ништо не ѝ беше но сепак заради нешто лежеше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Со нив, тој го гледа соговорникот право в очи, но така што соговорникот никако не може да се ослободи ни од впечатокот дека овој ништо не разбира од тоа што го слуша, ни од уште полошиот впечаток дека неговиот поглед открива барем непријатна умисла.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Така и беше: дојде како никаде да не бил, како од никаде да доаѓа; така влезе кај мене дома, дури и без да чукне; го спушти куферот, ме прегрна и потем јас долго плачев во неговата прегратка, а тој ме тешеше и ми ги бришеше солзите; велеше: „Ништо, ништо не е тоа; само минале годините; ништо страшно не е тоа“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Престани да ми пишуваш песни. Ти си добар, мил, симпатичен, но си целосно незрел и ништо не разбираш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сфативме дека никој ништо не знае за црквата.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секогаш ќе бидеш сакан и секогаш ќе бидеш вљубен во љубовта. ’Ла гранде пассион’ (големата страст) е привилегија на луѓето кои ништо не работат “.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Не“, му се колнев; се плашев од проклетото сечење на жилата помеѓу веѓите. „Ништо не ми е. Здрав сум.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десната рака на неговиот внук била продолжена со скршениот дел на вилата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој нигде и никогаш ништо не запишал за тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што шепотел килавиот Јаков во тие ноќи - Спиј, главо, со крст над чело? Или нешто друго со непознати зборови?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ништо не сакам и ништо не сум барал од тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто, што и да е, што би ја разбило здодевноста и би им дало смисла на изминатите километри, некаков момент кој суштински ништо не менува, но пред и по кој всушност ништо не е исто.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А од оние немој да се плашиш, тие тука ништо не ти можат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Друго ништо не му разбирам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Над главите од луѓето сонцето грееше преоблечено и чисто и ништо не можеше да го извалка во допирот со земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас седев во инкубаторот на памук. Повеќе ништо не паметам.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ништо не губиш. Насмевни се.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
За народната српска интелигенција рускиот историчар и етнограф П. А. Ровински во минатиот век ја напиша оваа дијагноза: „Недоволно просветени, малку работат, не се грижат за целта, во ништо не сакаат да се задлабочат, склони се да ја фаќаат површината на работите и веднаш ја покажуваат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тодора си тргна за дома плачејќи од мака. Ете, ништо не направи.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега-засега во рацете нивни сме, и со голи раце ништо не можеме, ама господ е голем, ќе видиме!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И понатаму гледав на Интернет за твојата болест, ништо не работев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таксистот не престана да зборува, како навиен. А никој ништо не го праша.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Долго не беше дома. Ништо не знаеше за нивните животи.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Си дошол огништето да ми го растуриш!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: (Потсмешливо). Море, парите ти се и срце и душа! Без нив ништо не можеш!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Велат: Тука немејте, тихувајте, Ништо не зборувајте, Ништо не велите Тука само сонувајте По небо молку патувајте- Тука летаат и пеат Ангелите. Штип, црквата „Успение на Пресвета Богородица“, одамна
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Таквото качување што го спомнуваш мене ама ништо не ми значи. Ништо!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А руменото Розе божем беше загледана во неговата приказна со таква незаинтересираност и со таков парчосан поглед, што Раде и вистински поверува дека таа ништо не разбра.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш, свртувајќи го телото, како некој друг да го завртува наместо неа, зачекори кон столицата, застана, размислувајќи како да го стори тоа, и седна мошне рамна и вкочанета, ништо не зборувајќи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ти ништо не знаеш, вели Лидија. – А и не сакаш да ми купиш.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Нејќе стоење и зборување, деца, туку сака да се потрча и да се поработи. Со оф и уф ништо не може да биде.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Каков светец, таков четец, ајде! Ајде, Стојанке, да гледаме и ние ваму, да направиме нешто! (Излегува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Подоцна ѝ крадеше тетратки, моливи, гуми, боици, острачиња, цртанки. Јадеше шлаканици, но ништо не помагаше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ништо не ти верувам. Истите муабети, истите срања.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
„Ништо не им можете“, им велеше слепиот Тимон слушајќи кај што луѓето трупкаат со нозете по нив: „Оставете ги на мира; кога ќе им дојде времето, сами да си заминат...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Е, добро де, не викај толку! Ништо не ти е, малку те гребна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ништо не направив! - овој пат и јас го повишив тонот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На стомакот имав само неколку црвени точки, каде што Маци успеала да ме прободе со канџите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И онака нема ништо интересно тука, можам да ги кренам. Вака ништо не гледам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некој се качува по скалите. Одмина и нема да спијам. Ајде, можам да спијам. 95“
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Отидов во тоалет за да си ги проверам раните, а за среќа мачката овојпат никаде ја немаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ние повторно ништо не коментиравме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тефик заптијата се сомневаше, ама ништо не можеше да рече.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Командирот виде што се случи, ама ништо не рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Падна во вода завирена во коњска трага, така што ништо не се чу.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тоа го пресече фелдфебелот, но ништо не рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се искачи на највисоката точка на центарот и безнадежно разгледуваше. Ништо не виде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Чув дека е тешко болен. — Ништо не му е сега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)