Татко ми во основа не беше толку уплашен за натамошниот развој на својот син партиец, колку што не можеше да се разбере себеси, ги бараше причините за својата постојана неутралност, за емигрантската готовност за компромиси, таму каде што објективно можеби и немаше причини.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)