Мажот ми одамна умре, уште кога син ми беше дете.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Што го држи покривот на куќата.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Времето врвело... Царот одамна умрел, каменот се изменил, писмото се истрило, а останало како спомен името.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Одамна умре. Го ожаливме. Го спремивме. Убав сандак му зедовме.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)