одвај (прил.) - ги (зам.)

Последните зборови на Владе јас одвај ги слушнав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ламбичето на оџакот е со завртен фитиљ и одвај ги осветлува нивните лица.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Гледаше низ џамлакот во дворот, но не распознаваше дали е бел ден или е црна ноќ, и сѐ му беше во дно од некоја полутемнина, во која предметите одвај ги додржуваат контурите, а боите веќе одамна се изгубиле, како кога во детството го гледаа замрачувањето на сонцето низ зачаден газер од скршено шише.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Луѓето стојат но одвај ги држат исправени голите глави.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Вера одвај ги задржуваше солзите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Девојчето се нажали, одвај ги задржа солзите и со малото дланче ми го рамнеше стутканото листенце.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Рада и Ѓорѓе одвај ги размрсија рацете кои само до пред малку беа цврсто врзани.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Глигор одвај ги распознаваше истенчените црти на неговото лице.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нозете ни беа тешки и одвај ги влечкавме, од глава до петици бевме полни со вошки.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И новата градба одвај ги собираше размножените сопственици.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Снегот беше уште повисок. Недалеку од Бенче го изгубивме патот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме два водича кои одвај ги натераа да нѐ водат до Ќафа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нозете одвај ги влечев, како парализирана бев.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Собата каде што ти правеа дренирање беше многу мала и затоа јас не влегував внатре, зошто одвај ги собираше докторката, сестрата и болничарот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Гласот на Карл толку трепереше, што одвај ги составуваше зборовите.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но тука беа Стојан и Јован и тие се понудија на раце да го носат, иако, и самите одвај ги креваа нозете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Огнот полека се смалуваше, нафрланите штици, дрвца и гранки догоруваа, пламењата иако исправени одвај ги белееа столбовите што се наоколу, а неизбричените и неизмиени лица и покрај бакарните плисоци, ги правеше нестварни и заплашувачки.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
„А дупките есеноска одвај ги копавме!“ се потсети Филип.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
По шест месеци, тие кои го казнија, убедени дека е превоспитан, го вратија во единицата во која се најдоа и други како него – со вперен поглед во иднината и со главите полни со правди што одвај ги разбираа, ама воодушевено и во доверба ги проповедаа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дува во дланките, врвовите од прстите одвај ги смлачува со издишка, ама не чувствува допир, туку само трептеж и многу, премногу мравки и лазат по стапалата и по рацете, по образите, челото и ушите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, сепак станавме и тргнавме назад. По сиот пат се обѕирав лево-десно и одвај ги смирував вилиците да не ми удираат една од друга.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Одвај ги откинавме, ама тие Србите мајка си ебале. Не го кажаа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми ги подава јаболката, а јас одвај ги задржувам солзите да не ги пуштам да ми се видат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стражарите одвај ги прифаќаат зборовите, но се сложуваат да нѐ отклучат со Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо Борис повеќе тој умре скоро.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Баба ми Елена, на мајка ми мајка, умрела рано, пред јас да се родам, а дедовците, нив одвај ги паметам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)