Таму неволно ме испрати одвај чујна и здржана пцовка.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Перса нема глас да ја храбри, туку само ѝ ја мазни црната коса и повторува со одвај чуен глас Господи! Господи! Господи!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
„Летам! Летам!“ викаше човекот со одвај чуен глас. Слугата му одмавнуваше: „Да, да!“ 33
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Пладнето заминавме од Езерец. На свиокот, пред мостот го слушнавме одвај чујното ѕвонење на камбаната на црквата Свети Никола, чиниш ни кажуваше дека нема умирање и исчезнување на човекот се додека за него трае споменот...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)