И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка свест...
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Мртовецот не стигна ни да се присобере, самоубиецот веќе беше скокнал врз него; старецот се сепна и одеднаш осети дека остар, огромен нож му влегува во градите.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Одеднаш низ тивкото брмчење на далечните запчаници и преносни тркала се одделија гласови; тие стануваа сѐ појасни, се слушаа чекори. Беше несомнено: некој доаѓаше.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)