Портата, пак, незаситлива и вечно сомничава дека Акиноските, заедно со собирачите на приходите, ја поткрадуваат, одново ги зголеми борачките.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А долу тече Бистрица и мие, трие, глади, превртува и исфрла на брегот камчиња, а кога вода прибира сал малку повеќе, тогаш ги прибира во себе и одново ги прегрнува, ги мие, ги мазни и ги превртува, та превртува.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Одново ги дипли, ги враќа фустаните во сандакот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Комесарот ја подигна батериската ламба, одново ги осветли лицата и нареди: - Сите надвор и во строј по еден!
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Безброј прсти, како подвижни дрвја и понатаму минуваа во сите правци, прекрстувајќи се и раскрстувајќи се. Одново ги затвори очите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На второто судење тие одново ги признаа сите свои стари престапи и уште редица нови.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Влегов панично во мало веце и, на получисто огледало, со молив за естетика пишував, бришев и одново ги упатував стрелките.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако не беше април кога пролетта одново ги поттикнува сите наши сочувства и нежности; Ако не беше наоколу сè растурено како некогаш монистата од украсите на мајка ми можеби немаше да застанам на шумската патека и немаше да видам како споменот се качува по расцутените гранки по кои толку ненадејно отрча малата верверица.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И потоа лежевме така во мракот, молчејќи во тишината, а кога ќе го слушневме првиот шум или првиот крик, одново ги затворавме очите, и се обидувавме да заспиеме. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Рајнер ги праша дали можеби знаат во која од куќичките живее жена по име Гертруда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Јас одново ги подадов прстите кон неговото рамо, но тој ги оттурна со раката уште пред да го допрам, и додаде: “Не сакам да те видам никогаш повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тој за миг ги затвори очите, барајќи го она бестелесно женско суштество кое го наоѓал таму уште од времето кога се разделувал од детството, потоа ги отвори очите и се насмевна, наоѓајќи ме мене пред себе, и одново ги затвори очите и пак ги отвори, како да си ја потврдува сродноста помеѓу тоа суштество без лик, исткаено од светлина што трепери пред неговите затворени очи, и мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Две деца фрлаа високо во воздухот скршени рачки од метли, а потоа ги фаќаа пред да паднат на земја, и одново ги фрлаа кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А зло или бог одново ги успа ѕвездите И само таа, твојата ѕвезда е будна: Стои така загледана кон земјата и моли...
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)