Немаше време ни да прашува од што очигледно му беше сеедно.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Не ја прекинуваше зашто очигледно му годеше.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Со Ниротакис особено се зближивме работејќи на акцијата “Елитен секс”, заедно со Илона и со Деница, на јахтата “Зора” на Големото Езеро.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Тоа ништо не менуваше во неговата работа, ниту пак во заработувачката, но очигледно му годеше како статус.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Сигурно и поради годините во кои беше зајден па немаше енергија поради „слава“ што толку очигледно му се нудеше по улиците на Солун да си ја погали суетата против што никогаш немал ништо против.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Јас таква боја добивам само кога сум на летување и откако ќе се печам на плажа повеќе денови, а на Игбал тоа очигледно му беше неговата природна боја.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Во таа контемплативна состојба дури ни тоа не дозволи да му го помати убаво замислениот ден, кога реши дека е крајно време да го напушти целото образование што очигледно му носеше само проблеми во животот, поради кое влегуваше во караници со сите, во несогласувања, па дури и во физички пресметки - и да си стане шофер.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Нему очигледно му пречеше потскокнувањето на подот по нерамниот железнички пат.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Помислив: таа сорта петлиња секогаш бунтовнички се однесува.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Така дишеше, со целото тело, што се чинеше како во себе да го впива целиот воздух.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Тој навистина се наду и со некаква услужна страст се тапкаше себеси по големиот мев; го правеше тоа бавно, тешко, очигледно му беше напорно да ја подигнува раката; солзи често му течеа врз лицето; но тој веќе ништо не разбираше. Маргина 37 67
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Но Дејв го заплашуваа и го правеа несреќен стиховите кои на Ренди очигледно му беа толку блиски - нивниот дух, празен и темен како ноќ, кон кој Ренди вибрираше со толкава наклоност.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)