пак (прил.) - е (гл.)

Пане пак е ситничар. Но и без тие ситни работи не може да се замисли свадба. Мониста, прстење, скопчиња за ќурдиите на зетот. Што не треба?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Велат се спрема уште една војна но светот воопшто и не видел мир душата на луѓето пак е неспокојна садистички здробена, заробена в немир
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Многу ми го фалат бабо курвичето твое курвичето твое бабо ептен малолетно целиот град бабо слушам бил со него со твоето курвиче бабо малолетно Ај што е малолетно не е толку штетно курвичето било бабо куриозитетно паметно ти било бабо и премногу спретно директори и господа ги служело дискретно Ајде дали знаеш бабо кого чуваш в куќа техничарче право бабо била твојта внука од куќа во куќа бабо внука ти е блудна по неколку абортуса и еве пак е трудна
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Во мислите се движеше од едно место на друго и се обидуваше, според чувството во телото, да утврди дали е нацуцулен високо во воздухот, или пак е закопан длабоко под земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но ваквиот поредок не е задолжително постојан, ниту пак е прашање на принцип.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од глад или од тоа што знам дека пак е одена наоколу да ги подмамува оние мачки и она куче за пак да може по ручекот чиниите наместо да ги измие да им ги подметне на мачките и кучето да ги излижат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама, пак е грав! Па, нека е и со димено месо!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но ликот се снемува и пак е тоа маж со неопределени години, ни млад ни стар, без име и без занимање.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој го напипува чевелот под креветот и замавнува. Искршеното стакло звучно се распаѓа во ситни парчиња а човекот со мундир пак е таму и на тенките усни забележува жолчна иронија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Затоа пак таа уште побрзо го праша: „Пак е Атиџе?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„И еве пак е ноќ и пак е ниедна доба“ (Б. Конески)
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Така ни се гледа... Пак е стариот Лаопланос.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Недоквакана работа, ама пак е убаво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ми мириса на телешко, ама пак е телешко, си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во петокот се засакавме, во понеделникот се скаравме. И пак е среда.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Гледам: пак е некој изрод.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пак е оној од третиот кат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А потоа пак е исто: пругата, ридот, тополата, куќичката и небото, сино или темно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И Димче наеднаш се почувствува среќен, пресреќен, затоа што пак е обично, весело дете, како сите деца.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Легалото пак е празно, а како уште да има некој на него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сигурно пак е некаде паднат на патот. А може снегот да го завејал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)