пак (прил.) - го (зам.)

- Ајде, - му вели. - Си ја знаеш работата. И пак го гледам лизуркото таму.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тешка меланхолија пак го обзема поштарот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Долината го рашири тој ѕвонеж, го разнесе до ридовите и кориите, и пак го врати назад, ослабнат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И тогаш пак го слушна довикувањето што беше вистина, што беше јаве.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ако одговориме потврдно, тогај, очигледно не водиме сметка за комплексот придружни составки кои го дефинираат и материјализираат првиот допир; доколку пак го негираме тоа - ние свесно ја скаменуваме континуелната смисла на творечкиот чин, зашто авторот тогај би се престорил во објектив, во ѕид врз кој е втиснат далечниот печат на зборот, сликата, тонот...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А Ване пак го извлекува стрипот од под перницата и пак чита.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И пак го наведнува, како овената трева, зашто чеканиот не е.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Нејсе. Ние, три - четири жени, пак го викнавме старчето и со молитви го замоливме пак да оди во тоа албанско село Шкумбин и да се распраша дали е далеку таа пуста касаба Дуреси и како да се оди таму.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Си мислам така и пак го слушам бучењето на планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ебати животот, рече пијаниот гробар и пак го издува носот, го исекна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие молчат и јас пак го слушам само кладенчето, поточето. Си ромори, ми ромори во душава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го барам во постелата, до мене, пак го нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѕвездана пак го качувам на магаре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Василије Тасиќ пак го крева телефонот: - Артилеријо, зашто ќутиш, вика, отварај ватру, мајчето ваше!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паф, пуф, прави со устата. Го голта чадот Дуко Вендија и пак го испушта, го издишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се наведнува, го збира, и пак го тутка, го гмечи со палецот, го витка, небаре дете да повива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го кланца крај увото и пак го крева кон небото. Го ѕирка на едно око.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Поп Танаско рече дека е еден патот, ама човек пак го бара поблискиот, полесниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Човекот си го заборавил валавичарскиот занает. И пак го слави трудот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Методија ги дофаќаше предметите, се држеше да не тоне, но не излегуваше, туку мавташе со нозете, напињаше и гледаше да дојде до оглавот на магарето, да го фати, да го извлечка и него; но кога ќе му успееше да го фати за оглавот, матицата на водата ќе го зафатеше да го влечка и тој пак го отпушташе и фаќаше надолу.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Скокаше од креветот, излегуваше низ вратата од спалната, стрчнуваа другарите, го будеа, го расонуваа и пак го враќаа назад во креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Трајко премре. – Кој го грабна и зошто? – викна и пак го исправи татка си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На Митровден таа година пак се собраа по еден од куќа во малото селце Бзовиќ и едногласно пак го избраа за земски коџобашија Димитрија Сатле од Сатока.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Цело село гори, баба се чешла - пак го прекори мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дури другите си лежеа и почиваа, Планински го скри писмото во самарчето од коњчето и пак го соши.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Во тогашното најдемократско оксфордско диско со егзотично име „Ramses“ (кое само по три години, кога пак го осетив Оксфорд, веќе беше струшено) каде што тој, заедно со уште тројца и пејачката, Индијката, беше live music тапанар во паузите кога диск-џокејот се одмораше од пуштање плочи.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Има премногу уметници, а премалку публика.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На децата смеењето им потсмрзна и им досмрзна кога тој пак го наполни шишето и пак, кло-кло-кло и – ги направи четиринаесет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го бараат Зоки во кујната и во шпајзот – пак го нема.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И Зоки трчаше по собата, го дуваше балонот, пак го испушташе воздухот и пак ја врзуваше грлушката толку занесено, само за да му покаже на стрико си дека ете, тој и без неговиот подарок убаво си поминува и дека нималку не му е криво што ништо не му донел. Ако, нека види!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И запамти! - таа пак го фати за брада, го растресе, стрвнички му се загледа во малите гурелави свински очи, му се закани со прстот од слободната рака, мавтајќи му пред нос: - Да запамтиш еднаш за секогаш!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој пак го загледа. – Ти мислиш мене ми се останува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Си одевме по овците така молчејќи, а трите кучиња- Шарко, Геско и Мурто- радосно трчаа околу булукот; ќе се сретнеа на горниот крај, ќе се здавеа и пак го обиколуваа булукот, сега трчајќи во обратен правец.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Ах, мајчето нивно, вели Филип Хаџиевски, пак го испуштивме Солун!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мечки да те изедат, сакам да му речам, ама пак го гледам нагалено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пак умре, велам, и пак го погребаа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Следната ноќ пак го слушам Фирсов. Едно, две — бљад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И времево е курва, вели татко, и пак го живееме, и Богородица била курва и пак ѝ се молиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но еден ден се случи нешто неочекувано што заборавениот вагон од заборавениот колосек пак го врати в живот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сите златни предмети пак го добиле својот поранешен вид.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)