пак (прил.) - ќе (чест.)

- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Маката што те мачи пак ќе се врати и пак ќе те зароби темното кое низ грчеви сака да се породи во светлина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако не веруа нека праве шо сака, а ние пак ќе правиме шо знајме и со него и со сете како него. Не заборавај да а извадиш таа кремењарката од сајата на трлото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во оваа точка го правиме отстапувањето од Дерида - кому, се разбира, пак ќе му се вратиме затоа што целиов текст всушност е рециклажа на некои негови ставови: мултимедијалноста, оној „етер“ меѓу медиите во акција, е таа деридијанска рамка, parergon.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Ако можам пак ќе дојдам. А сега лека ноќ. - Со здравје, Бојанчо. Ако можеш, ела.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо Спасе не може да го одбие и пак ќе почне да раскажува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Анѓеле, ич да не се плашиш! Ако те вратат пак ќе меткаме, ќе пустиме како и досега со мака и ќе живееме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Пак ќе се вратам во кривиот ќорсокак и пак ќе се судирам со Баждера, со агентот и со сивите жители.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
По неколку минути пак ќе ме скорнеше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Оттука е јасно оти ако новото течење и не добие некаква поддршка од многубројната интелигентна македонска колонија во Бугарија, пак ќе се развива, само ќе се развива веќе како течење насочено специјално против бугарските интереси во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пак ќе сонуваш страсно.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Но, да имаше и шестпати по шестотини, пак ќе го имаше тој пргав, лесно запалив карактер, си помисли, и одеднаш си се насмевна самиот на својата лутина.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Така ни течеше тогаш животот: ќе го призакопаш мртвиот, ќе му забуцаш над глава крст од две гранки, ќе се помолиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што ќе смелете, тоа ќе изедете. Децата пак ќе ви се збрчкуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Немате, синковци, толку воденички камења. Ако мелете со заби, не ќе чини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од кујната одново почнува да се слуша пијаното пеење на Фезлиев: „Не плачи, мило моме, не жали, Јас пак ќе се вратам...“)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
После, пак ќе излезе виновен за сѐ само Луков.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Пее, како и на почетокот од овој дел, додека сам стражареше: „Не плачи, мило либе, не жали Јас пак ќе се вратам...“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И пак ќе грее моето сонце?
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас со пиштење му се откинувам и се измолкнувам надвор. И ноќта пак ќе ја преседам на скали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе дојде време, велеа луѓето, кога војводата пак ќе се јави, ќе се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се врати и пак ќе отрча, со панталоните в раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во влечењето да се сопнеш, да паднеш, мајката пак ќе рече: мене да ме нема, чедо, оти да не бев јас, немаше да паднеш и да се удриш, ќе рече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еда, како ме сакаше Ракида, ќе рече Давиде Недолетниот, еда, зошто ме сакаше, да му’бам мајката, еда, што велеше кога ме сакаше, ќе вели и пак ќе тргне низ шумата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе дојде време, велеа, кога војводата пак ќе се јави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе зборуваат така, па пак ќе го свртат разговорот за војната, за грабежите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Работам и си мислам: може пак ќе си ја поврати ликата човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И да ја влечеш по земја мајката, со кукачка да ја влечеш, таа пак ќе те жали.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ќе го нема, со времиња ќе го нема, па пак ќе се појави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И војводата мавнува со раката и комитите ги тргнуваат штиковите од под гушата моја. ־ Ај, сега оди си, вели војводата, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак ќе руши. И корне, се искачува до чардакот, го понесува и амбарот, ко лаѓа го понесува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама пак ќе стане и со тетеравење одново потрчува. Го гледаме и примижуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе се стемни и пак ќе ме викнат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе навали сонцето, ноќта, и пак ќе отиде на меана. Кај Доксима Тренчески. И таму ќе се долива, ќе дополнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе запрам и пак ќе си речам, што барам сега назад, ќе си речам, што барам кон местото откај што тргнав. И пак ќе се вратам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па господ ме дал, господ нека ме земе, ќе си речам, и пак ќе се окуражам: - Ајде, бре, колете, ќе им речам, што чекате? Не се противам, ќе им речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само малку да се допре до земјата, вели, и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака нешто да каже, ќе ја подотвори устата, ќе подзине и пак ќе продолжи да го џвака листот. Прежива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А, да го изгориме со лута вода. Малку ќе попрестане. Ама после пак ќе се јават бодежите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- По војната, рече Гоше Љубин, ќе одам во Америка. Таму колку сакаш си можел да крадеш вели, и пак ќе остане. Така сум чул, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пак ќе те викнеме, вели, Јас станувам, се прекрстувам и ги оставам зад мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаев дека пак ќе го прелажат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе стивне малку болката во забот и пак ќе почне да дупи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе квикне Чако и пак ќе се вдаде, ќе им се нурне со лаење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе почне едно давење, грвалење за водата, за потокот и мечката одново ќе отрча да се качи на буката, велеше, ама буката ќе падне, заедно сосе мечката, велеше, и крмакот, засилен, ќе ја дупне во мевот со секачите, со ’рпалите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе погледам така во снегот, како се качува крај куќите и на куќите, и пак ќе се вратам дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па и тоа да бевме, пак ќе знаевме чиј сме, ќе си го знаевме стопанот, му велам, се дерам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По некое време пак ќе се поврати. И ќе се превиткува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе почне едно борење, давење, крај потокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега пак ќе се повратам на свадбата. Свирач ми беше Јоше, кој би можел друг да биде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некоја гламна ќе потпукне, ќе ги подзабришам очите од чадот и пак ќе прилегнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш ќе избегаш од нив и пак ќе дојдеш пред нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со лаење и со квичење ќе јави и пак ќе се врати кај стопанот. В планина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кај сме, браќа, кај одиме, ќе праша некое војниче од колите и пак ќе се онесвести.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе тивнат малку болките и пак ќе се накренат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак ќе се крие во шумките, во заветното и ќе чека да се појават мечката и крмакот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некое ќе потклоцне во сонот, некое ќе каже нешто нејасно, јас ќе го прашам што сака, а тоа пак ќе каже нешто, ама сега уште понејасно од првото кажување.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа пак ќе се зафати со јадењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По некоја недела пак ќе пазарувам кај Григора Бакалот. Во Воден.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ќе те удира, а ти ќе се превиткуваш, ќе потсинуваш, ќе се собираш копец во вратот и во срцето, ќе ја собираш устата, ќе ја собираш раката и, примижувајќи пак ќе ја подаваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе истрча да полае, и пак ќе се врати, ќе клекне пред мене и ќе ме гледа, ќе се гледаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, патем, само едно исто ми се одѕива во ушите: „ние пак ќе те побараме, ние пак ќе те викнеме“ .
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Животот се собира и се шири, и пак ќе свири под прстите на оној твој куц Циган со зелени зулуфи. Животот тече.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Четири дена бев заборавена. Сега, кога ќе си отиде заморчето, пак ќе бидам потребна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога ќе мине денот и кога ќе мине ноќта, моите чинки ќе ја изгубат моќта и гардистите пак ќе се будни.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- А Шарлаган- кан? –праша еден момчак. – Што ќе правиме со него?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако Татко и Камилски ги разгледаа сите неколку десетици илјади, ќе имаа работа до крајот на животите и пак ќе преостанеше.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски, откако ја измина на брзина пустината од заемките именки и ги постави на патот најкарактеристичните зборови, се сврти кон заемките придавки, броеви и прилози.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можам да се обидам по сто пати, но не ми успева, можам и да играм некоја друга улога, во некој друг театар, да бидам некоја друга јас... но пак ќе го барам сето она што е твое... ќе ја посакувам твојата сцена...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Ќе ги менува сите облици и агрегатни состојби, но пак ќе биде Љубов..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Му одговорив гледајќи го ококоравено: - Пак ќе го гледаат сонцето, Трифун Трифуноски!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А знаеш ли да сонуваш ѕвездени врвици? Знам, пак ќе му рече. Сѐ знам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Палестинците пак ќе се најдат во стариот порочен круг на неизвесноста на мирот и војната, на нов крстопат на блискоисточниот лавиринт...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Крајот на неговиот говор е пречекан со огромни овации. Но овој триумф беше минлив.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па дури и уплав да те фати како ќе се вратиш со кајчето... замолча дедо Петре загледан кон Езерото - од час на час миговно ќе болсне рипче и пак ќе се нурне во стишените води.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе се врати од печалба домаќинот мој, и ќе остане колку во мене семето да за ’рти. И пак ќе си замине...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Таа дошла со студенти најверојатно оти стои Ми се чини дојдоа за некакви предавања, ми рекла дека пак ќе се видиме оти стално ќе доаѓале на предавања во гимназијата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во моето месо имињата свои ги издлабивте но некаде јас пак ќе ви ги вратам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Кога ќе узрее од онаа страна пак ќе пристигнат дождовите и земјата ќе не замоли да ѝ ги отстапиме. Земи ги, ќе речеме, земи ги, и дождовите се твои и плеќите наши ќе бидат твои па утре на помеко ќе си ги оставиме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Се собрал народ да се збогува со мудурот, а тој им ветува дека пак ќе се врати, но да гледаат да не се караат и кодошат еден со друг.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А таа откако се сети оти пак ќе треба долни крај да „дере јарци“ само на тоа мислеше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кој ти мислел ота пак ќе се врата овде, на виа козинавците наши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Карабуклијата прв ја прекрати тишината: — Море, побратиме, ти пак ќе ни и испразниш очите, коа шо глеам. Некни беше, сега пак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зошто да се ослободуваме, кога пак ќе нѐ затворат Италијанците, велеа затворениците...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сеедно, пак ќе го пресече. Тој беше приказна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Сѐ што треба ќе редиш внатре во самарчето од коњчето и пак ќе го зашиваш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Трајче одвреме-навреме ќе застанеше, ќе го истресеше песокот од искинатите опинци и пак ќе продолжеше.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Пак ќе пропаднеш во твоите будалштини!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше тоа во „Генитрон”, омиленото списание (дваесет и пет страни) на пронаоѓачите-занаетчии од Париското Подрачје, кога мојот вујко Едуар ја имаше таа среќа да го запознае еден ден...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Повторно во врска со признавањето на својот патент- систем, најдобриот, најхерметичниот, за секаков вид пумпи за точаци...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш Тефик пак ќе му дојдел и ем ќе го претепал ем пак ќе добиел работник уште за некој ден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој тамам ќе попрестане, а дедо Геро пак ќе му ги покаже забите и ќе му пристори: - Хе-хе-хе-хе... и така со ред додека дедо Геро не го изел зелникот, а Митре останал гладен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зборот „некогаш“ е надеж дека пак ќе ја сретнеме загубената љубов, со истиот жар што сите го носиме, пламенот на љубовта кој секогаш во нас гори во симбиозата на вечната опачина на болката.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со желба повеќе да сакаме и мисла дека пак ќе се вратиме на старото за нас свето место.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Уште поверојатна е претпоставката според која на истово островче требало да се сретне со божемскиот Вок со едно око, оти без помош од Вок, исекот на 365-те денови, како и дотогаш, пак ќе носи триста незгоди при патувањето од најсеверниот свет до најјужниот југ.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Женски глас се смее: Ајде ... ајде ... добра ноќ ... утре пак ќе се видиме ... Машки глас (тажно): Добра ноќ.
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Тој пак ќе носи вода, а другите ќе бијат бој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Потоа цело лето сме се дружеле со нивните песни по ливадите и шумичките, за да ги испратиме наесен со тага и грижа, дали ќе презимат, дали пак ќе ни се вратат!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И, мои деца сте, греота е да зборувам, ама тоа е огниште што пак ќе се распали.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Така, мајкино, така, од линија до линија, ни врз горната, ни под долната линија! Пак ќе те пофали учителката!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас ќе подзапрам, колку да си ги одморам очите, и пак ќе продолжам да зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се поткренеше малку мувата и пак ќе паднеше.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме попушти и пак ќе скокне, ќе ми се фрли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе прецапа, ќе види колку е длабоко и пак ќе се врати. По мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се истрча малку напред, ќе нѐ измине и пак ќе нѐ пречека на патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе почне да се искачува и од златна лажица ќе срка, беше ми ти рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не го знаете нивното лицемерие, вели дедо, сѐ што ќе ви ветат пак ќе погазат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затворена да ја држи устата, што се вели, пак ќе му избега насмевката, ќе му се украде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми појде дури онаму онака и пак ќе ми се врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе ми велат да им се покажам пред дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде џип да ме земе и сега пак ќе се делам со детево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пак ќе го пуштат, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Возот ќе тргне, ќе пооди и пак ќе запре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе помолчиме ние и пак ќе се спречкаме: — Ќе нѐ стават на ортома... — Не бре, ќе нѐ пукаат...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се скине ко стадо овци и пак ќе се спои.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, мене нешто ми кажуваше дека пак ќе те сретнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак ќе си велам: како сум можела, господе, да не го сакам?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— И Сталин си отиде, вели. — Пак ќе се врати, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак ќе нѐ зафати незапирлива, громогласна смеа. Ќе ни се искинат образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И пак ќе брвнеме, што се вели, се виткаме од смеење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој се обѕрнува, јас се обѕрнувам и пак ќе се повратиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа пак ќе нѐ подберат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море седи, Небеска, кај што си се нашла, ќе си речам, во секоја туѓа земја пак ќе бидеш само туѓинка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И на лошо да излезе, пак ќе го направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ќе го кренат оружјето и пак ќе нѐ турнат назад, ќе нѐ седнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не грижи се, вели, јас пак ќе сечам дрвја во тајгата, а ти ќе голташ прав и ќе плувосуваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе тргне и пак ќе се поврати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ааа, пак ќе зине Контрашенко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некаде квечерина, се пушти глас дека пак ќе нѐ слезат да чекаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш пак ќе ми штукне умот кај Ивана мој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас ќе го запишам, ми вели, пак ќе го напишам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
17. Како било... Пак ќе одам кај началникот на логорот. Можеби, овој овдека, ќе има поблага душа, си мислам, и ќе ме тргне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе чепкаме така цел ден по логорските економии и вечерта пак ќе отрчаме кај оградата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Поради тоа што очекував дека наскоро пак ќе се видиме во Скопје, откако ќе завршат летните авантури.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зар заинтересираните големи сили немаат свои органи и информатори тука во Турција, пак ќе се информираат од задграничните претставници на ВМРО, и тоа во Софија, која - со право или не - се сомничи дека ги поттикнува сите востанички и други акции во Македонија?“198.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Јас пак ќе ви ја дадам ако ви падне во дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога пак ќе ми текне дека се двоумеле меѓу Бреза и Бистра, ужас ме фаќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)