Некое мало животно, далеку од инсект со кое посакуваше да се поистовети, кога би бил тој, но повторно гледа само подвижни сенки од ветар, ѕидови,куќи и разговори, само точка во која од овој треба да премине во оној страв, или акт на тотална неподвижност, замрзнатост во време пред некои сцени за кои е потребна храброст - и одложување, единствено можно да се случи.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Тој му припаѓа на оној вид убијци кои во себе ја чувствуваат задачата на уништувањето.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
А кога на сред искачување Лествичникот списка дека свеќата во рацете на Филозофот се изгаснала, јас речиси скокнав од радост: за мене не настана темнина, оти околу телото на Филозофот повторно сјаеше оној облак од виолетова светлина, и јас повторно гледав!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се враќам на саботерот, во крупен план, кој повторно гледа десно пред себе, со блага насмевка на задоволство.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Се качував, полека, скала по скала, и кога ќе дојдев до највисоката греда, ја ставав раката над очите и гледав кон креветот, но секогаш скалата божем ќе се занишаше и јас јурнав надолу, од другата страна на скалата; потем повторно се качував, повторно гледав, но повторно нозете ми јурнуваа надолу, и ништо не виѓавав.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Таа повторно гледа. Сеќавањето може да започне како чисто уживање на непцето: дедо ми Павле подготвува пита пастрамајлија.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се љубеа долго и страсно, повторно гледајќи се, повторно љубејќи се, гледајќи се, љубејќи се...
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)