Деструкциската уметност е повторно договарање на таа болка.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Таквото дело, во стварното тело на уметничката, заоѓа во имагинарната неутралност помеѓу субјектот и објектот во која го става гласот на преживеаниот којшто ја претставува болката на деструкцијата.