Конечно, поради неговиот невидлив и строг стил, тој стана - како што рече Карлос Фуентас - некаков вид на татковски лик на современиот хиспаноамерикански роман.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Затоа што на пишувањето гледал како на повторно испишување, и затоа што покажа - и во теорија и во пракса - дека “една литература се разликува од друга, било пред, било по тоа испишување, не толку поради самиот текст колку поради начинот на којшто тој е прочитан”, тој ги одушеви и структуралистите и семиотичарите.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кога Борхес, уште 1935-та, напиша дека од Хомер сите метафори се забележани, додавајќи понатаму: “тоа не значи, се разбира, дека е исцрпен бројот на метафорите; начините да се кажат или навестат тие тајни блискости меѓу поимите се покажуваат, всушност, како неограничени”; тој со ова го истакна темелното начело на теоријата на руските формалисти, и го поттикна Џон Барт да го напише својот сега славен есеј “Литературата на исцрпеност”.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Затоа што во “Пјер Менар, писателот на Дон Кихот”, заклучи дека “текстовите на Сервантес и Менар се јазички идентични, но овој другиов е речиси бескрајно побогат”, тој ги засени следбениците на интертекстуалноста.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)