подолго (прил.) - во (предл.)

Стариот Рафаиле, секогаш кога војводите ќе се задржеа подолго во неговата колиба, покрај со ракијата и прочуеното галичко сирење, потуркувајќи ги цепениците кон кај разгореното во огништето, ги почестуваше и со песната за Ѓурчина Кокалески: Посилил се црна Арапина, посилил се низ Солунско Поле, - како тешка могла низ полето така тешка мока на народот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Седмата категорија им припаѓа на месарите и месарките, односно на луѓето кои се дел од квази уметноста односно естрадните певачи и певачици кои продаваат месо, гз и месни производи само да се одржат што е подолго во живот (се разбира има и вистински уметници ама нивниот процент е 0,5 %).
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Гемиџиите сакале нивната акција да трае по можност што подолго, за да се држат и Турција и Европа што подолго во напната ситуација и што подолго да се пишува и зборува за Македонија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Излегуваше дека нејзината одлука да остане подолго во Долнец, го засилува фактот што нема некој силен мотив да брза со враќање дома, во градот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе треба да остане малку подолго в болница.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога ќе се искачат на врвот, од кој низ маглината на далечините се гледа опеаното езеро како вир сретсело, ќе клекнат на прагот од запустеното црквиче, набрзина ќе се прекрстат мрморејќи некој дел од молитва што не го заборавиле и ќе се стрчаат меѓу дрвјата да зафатат што подобро место за да ги распостелат своите веленца; поблизу до водичката каде што им се лади пивото и поблизу до гранката на која ќе ја обесат лулката за децата, а сетики што подолго во денот дрвото да држи сенка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Одев почесто и престојував подолго во текот на летните месеци 1961, 1962, 1963 и 1964.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Небаре Бог ги одржуваше овие мајки балкански, подолго во живот отколку нивните рожби.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Останавме подолго во лозјето а групата за прифаќање ја немаше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)