Во разговорите со жените, со кои носи муниција и храна и пренесува ранети, а понекогаш ѝ се случувало и да закопува убиени, најчесто се велеше: - Лошата вест сама брзо ќе стигне и ќе те удри тогаш кога најмалку се надеваш.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Понекогаш ѝ раскажуваше за Одделот за документација и за безочните фалсификати што ги правеше таму.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Понекогаш ѝ се јавував на Јасна во Белград, често на Маја во Ithaca, која ѝ се јавуваше на Хатиџе во Сараево, ѝ се јавував на Андреа во New Haven, која често му се јавуваше на Игор во Осиек, Горан во New York, кој ѝ се јавуваше на мајка си во Мостар...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Понекогаш ѝ забележував фосфорен ѓердан околу вратот, но штом внимателно се загледував, сфаќав дека тоа не е ѓердан, туку скорпија која се лизгше кон косите и во нив исчезнуваше.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Понекогаш ѝ завидував на Ели, што дури ако татко ми се реши на најстрашното за мене, Ели можеби ќе може да поверува дека таа друга жена е нејзина вистинска мајка, која подолго не била тука.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
„Навистина така мислиш?“ ѝ рече, а кога таа потврди со главата, се насмевна уште еднаш и со онаа иронија, која понекогаш ѝ се чинеше дека ја има само овде, на Балканот, промрморе: „Никој не е доволно заштитен од судбината на својот народ...“
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Понекогаш ѝ се чинеше дека никогаш нема да ги сфати овие луѓе, помисли отпивајќи голема голтка кафе од шолјата со американско знаме.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Го мразев и вирчето пред влезот на мојата зграда; и бабичката што проси пред него; и неа ја мразев, иако понекогаш ѝ фрлав паричка.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Имаше една Циганка во нашето село, ја викавме Ема и таа често доаѓаше кај нас и понекогаш ѝ помагаше на баба ми.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)