попусто (прил.) - чека (гл.)

Ја остави прачката во долапот, како да потпевна прачка имам камен немам, па ја бакна мајка си в чело и цел ден и цела ноќ попусто чекаше да му подари солза радосница.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Беше навистина еден на еден. Мал, мал ама техничар, Давид го плесна со каменот од прачката Голијата средчело, сѐ се заврши мигум, Давид мигум фрли поглед кон скришната ѕвезда на небото и додека сите вџашени се прашуваа до прачката ли е, до каменот ли е, до раката ли е, мрзоволно киниса накај дома, како што денешнава младеж пред полноќ мрзоволно се качува на последниот автобус за приградската населба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Бојан ја зеде пушката и се огласи со два истрела. Попусто чекаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Кога се чу дека печалбарите од Влашко си доаѓаат, мајката попусто чекаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Еј ти, - му рече на оној под себе. - Попусто чекаш тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Реков дека попусто чекаш. Волкот се обѕрна околу себе, како да не дочул, а после пак се загледа нагоре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Нема, - ми вели со стегнати вилици. - Значи, попусто чекаме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Расолницата кога реже немилосрдно дава до знаење дека има сè повеќе висибаби кои попусто чекаат некоја нова пролет.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)