Дванаесет години после смртта на Јонеско (1994 година кога умира Јонеско, Кендзебуро ја добива Нобеловата награда), во едно списание кое навлегува не само во творештвото на авторите, туку и во нивниот приватен живот, наидов на интервју со јапонскиот нобеловец Кендзабуро Ое.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Апсолутно слободно време е можно после смртта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Но, сѐ уште го носиме товарот да го прераскажеме тоа што го проживеавме, ако сѐ уште има некој кој сака да не ислуша.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Но, суровата машинерија на реалноста постојано ни докажува дека таа состојба може да се достигне во целосна потполност само на оној свет, ако постои свет после смрта...
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
- Како што ви кажав синоќа после смртта на Бертран многу работи во семејствово се сменија.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Но имав уште многу живот пред целосно да се предадам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Типичен апологет е Ристо Шишков, актерот со кој за време животот малку сакале да се ракуваат, после смртта се претвора во апогеј на македонското глумиште за сите времиња.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Ми паѓа на памет дека ако има живот после смртта, мора да има и следна смрт после која доаѓа друг живот и можеби така до бескрај.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)