Ако ги земеме новините од времето на публикувањето на февруарските реформи до и по објавувањето на востанието во Битолско на 20 јули9 и ги прегледаме во нив телеграмите од Стамбул, тогаш ќе видиме оти Портата10 постојано им претставува на рускиот и на австро-унгарскиот амбасадор списоци од битките на турскиот аскер со четите, списоци од најдено оружје при претресите кај населението, списоци од убиства извршени од четите над мирното население.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Китан развеселен уште повеќе што полковниците му направија чест, растрчуваше и постојано им туриваше пијалок во чашите. И пукаше со пиштолот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тој, на тимот со кои работел постојано им ги покажувал филмовите на Дизни, па потоа ги прашувал: „Што е тоа што Дизни го има, а ние го немаме?“
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Вака, не знаеше што прават неговите, знаеше само дека се загрижени, дека мислите постојано им се упатени кон него и тешко им е.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но тие и во гласот имаат некое измрдано место кое постојано им се покажува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Си велам исто така дека вие можеби знаете за овој автор, и можеби ги имате неговите книги; во тој случај ќе најдете некого кому да му ја подарите книгава што ви ја испраќам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Откако ги прочитав неговите книги јас постојано им зборувам на сите во кругот на моето семејство и на моите пријатели, ги позајмувам, ги подарувам: дадов еден примерок и на една орштинска библиотека.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Ми покажуваа и топки и мали пушки и автомати, ама јас постојано им велев: сакам да си ги видам сестричката и братчето.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Всушност токму тогаш повторно ја видов големата сјајна месечина, но овојпат сместена како гнездо во крошната на високиот костен, па вејките на дрвото се исполнија со многу посребрени плодови, а на поспаните птици, (си помислив самозадоволно), на оние на кои едното око постојано им е будно, сигурно им се причинуваше дека и овојпат тие се посакувани украси на некое празнично дрво што месечината од посебни причини го украсила токму за мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Очите постојано им шараат кон неа на прозорецов.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
В канцеларија збор не изустуваше со своите колеги, кои не можеа да решат дали да го наречат „Був“ или „Мечок“.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Арно ама, како да го опкружат со внимание ако постојано им се крие?
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Во тој поглед, првобитните луѓе имале поголема среќа и задоволство од нас: постојано им се јавувале некои појави што ги опчинувале, возбудувале...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)