потоа (прил.) - го (зам.)

Ја вадев матарката со вода и пивнував, потоа го поткревав сенчилото на капата, која почнав да ја носам и дури кога немаше сонце.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа го видов и човекот што чистеше трње меѓу гробиштата. Вадеше надница за сметка на црковната управа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Луј Армнстронг, Ела Фидџералд, Нет Кинг Кол, Гершвин, Рапсодија во сино, Порги и Бес... беа многу често присутни во нашиот дом.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И! И потоа. Потоа го бараме времето на помош.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Заради него јас уште во седмо одделение почнав да го читам Достоевски и тој ми стана омилен писател (потоа го препрочитував, особено Браќа Карамазови и Злосторство и казна).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Фрегеовската идеја може да се изложи на следниот начин: со цел смислата на изразите да им биде јавно достапна на сите говорници на јазикот, тие мораат да бидат определени, и според тоа, не можат да се состојат во она што индивидуалните говорници субјективно го подразбираат под нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кога еден говорник загосподарува со изразот, тоа го прави така што ја сфаќа неговата објективна смисла а потоа го употребува, доколку тоа го прави коректно, во согласност со неговите објективни услови на смисленоста.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Содржината од едната епрувета веднаш ја истурив во веќе измешаната и приготвена International Postal Art Soup, додека содржината од другата епрувета си ја истурив себеси в уста, а потоа со помош на системот уста на уста содржината му ја предадов на Lazer, од што овој „воскресна”, застана на масата, а потоа го истури црвеното вино врз масата цитирајќи познат дел од библијата: Јадете, ова е моето тело, пијте, ова е мојата крв.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Од пепелникот ја зема цигарата, допола попушена, но сé уште запалена, длабоко вовлече дим, потоа го истисна од себе заедно со една подолга воздишка, снажно го превитка опушокот во црната утроба на пепелникот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го зеде чкорчето и со трепетливата рака го чкрапна, потоа го запали првиот од осумте фитили што утрово ги направи маж ѝ изговарајќи го традиционалниот благослов: „...Leadlik ner shel Hanukkah”9.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Зашто твоите милувања се подобри од виното”17 - чита од нејзините усни. Ѝ се насмевнува, па вртејќи се кон олтарот, го изговара псалмот: „Ако те заборавам Ерусалиме, нека ме заборави и десницата моја.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја најдоа утредента и ја закопаа набрзина комшиите од маалото, без присуство на никого од семејството.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа го донесоа и Јехуда Давидовиќ. Бенвениста Давидовиќ не можеше да го поднесе ова.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа отпива од виното. Потоа го погледнува својот љубен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Затоа, мораме да го отфрлиме позитивизмот којшто стекнува „сигурност” така што успешно го прикрива она што е и она што не е, така што го униформира светот, го преобразува она што е стварно дадено, во заграбено, а потоа го зема тоа како дадено, така што светот го лишува од битија, а светот на битијата го прогонува во земјата на сенките на субјективни „вредности”. okno.mk | Margina #22 [1995] 31
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Коле најпрво ме погледна намуртено, а потоа го развлече лицето во пријатна насмевка.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Војниците се растрчаа опколувајќи го авионот, а потоа го повикаа кметот. Легнаа во ливадите и нешто зборуваа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Опцув и јас. Потоа го вративме алатот на место.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Влатко стоеше со виснати раце и гласно пцуеше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја упрскавме работава. Ништо нема од автенцето.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој се осамостоил во Струмица, а потоа го зазел и Просек кој се наоѓал на патот Солун-Скопје и бил добро утврден, тешко достапен и опремен со справи за одбрана.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Волкашин уште во 1350 бил жупан во Прилеп, а потоа го зазел и Скопје, а изгледа и Призрен.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Набрзо се сретнаа уште неколкупати, а потоа го викна и кај неа дома.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Потоа го смируваа постојаните шумски деликти. Но не за долго.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Овој холограм најпрво го правиме во рамнина, а дури потоа го воспоставуваме во простор и почнуваме да го анимираме.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој се приближи до Христовото распетие, се прекрсти и го бакна. Потоа го отклучи куферот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прво слушна силно, непрекинливо кашлање, потоа го виде дедо Иван како седи крај распламтеното огниште и се труди да ја смири кашлицата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Старецот го погали, потоа го фати околу вратот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кога келнерот се проби низ масите и застана мирно пред него, Геро прво покажа со прст кон Ване, а потоа го врати на себе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој повторно ја бакна и потоа го најде прекинувачот, го штракна и жолтите полиња светлина ја растераа темнината на внатрешноста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега стави еден стол до креветот и потоа го донесе послужавникот со појадокот и го стави на столот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа замолча за миг за да дозволи ова да мине низ нејзиното постоење, и потоа го почувствува на себе притисокот од неговите цврсти прсти, само за миг, како да настапи принуден грч.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Потоа го премести во друго дупче и пак заврте. - Молам! - се слушна во слушалката еден глас.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Отпрво мачето не се лутело, трпело, но потоа го здоболело и тоа жално замјаукало: - Мјау, мјау, мјау!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И потоа го замислував како да го слушав како малку фалбаџиски им раскажува на луѓето сред село употребувајќи ги зборовите што сега јас му ги ставав в уста: "Бурнав на портата кај него, како секогаш без теклив, да влезам кај братучедот Методија, ама портата однатре затворена, а и резето однадвор не е ставено.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Човекот во сина облека погледна во својот рачен часовник и потоа го свитка весникот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега можеш уште миг два да го гледаш низ задното стакло, а потоа го снемува зад некое ритче или дрво. За некои работи дури и мачно ни е.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
(Станува и оди го полни со ракија, а потоа го става на огнот и пак седнува.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Крвникот се искрива, го здипли шамивчето и го стави во џеб; потоа го спушти долгиот, непријатно бел прст врз копчето од електричното ѕвонче, се потпре на него со целата рака.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Има во „Историјата на тајните“ еден пасус, за средбата на патрицијот со Кастилјанецот, воинот платеник, кој, крај логорскиот оган, цела ноќ, со очевидно вживување и веселба, му опишуваше како се шетал низ освоениот невернички град, несејќи на високо дигнато копје набодено дете, како во отсјајот на големиот пожар што го голтал неверничкиот храм, принудил три пленички на обилни љубовни услуги, како на заробениот заповедник му го искорнал прво едното, па другото око, а потоа го распорил од гркланот до тестисите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се поздравив на албански, а потоа го прашав дали зборува македонски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тетка Рајна, секако, намерно излезе во другата соба и брзо потоа го викна и татко ми таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А потоа го минавме она растојание кое на невиноста ѝ се чини неизмерливо - растојанието помеѓу размислувањето за сексуалниот чин и вистинското соединувањето на две тела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ја совладува уморот создаден од обидот да се справи со звуците; пискотниците и криковите во психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од неа, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ беше некако механичко во неговите движења.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Христијанството, тврдеше брат ми, е признание на тоа убиство – преку него, со убиството на Христос, човечкиот род признава дека некогаш го убил својот татко.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Целиот трепереше. Ја зеде мојата рака во своите раце, и ми ја бакнуваше дланката.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го испи шнапсот. Чашата му падна на земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сите нивни подоцнежни средби ги имаа тие нијанси од првото видување, таа радост и таа непријатност, тоа исчекување, тоа љубопитство, тоа воздржување, таа несигурност, сите тие нешта кои се мешаа со зборовите, а сепак завршуваа во некаква неизговорливост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека полека го јадев јаболкото, тој ми раскажуваше за две вљубени птици.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го движеа така по ходниците до излезот, потоа го носеа до некоја од клупите, па го притискаа на рамената и тој седнуваше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На самиот почеток од религиското верување, тврдеше тој, стои таткоубиството – религијата во своите зачетоци е обид за искупување на гревот што го сториле синовите убивајќи го својот татко во борбата за превласт, и кого потоа го слават како божествен предок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше шест години постар од мене; се сеќавам како приоѓаше до мојот кревет принесувајќи ми лажичка со мед, или јаболко со кое прво ме погалуваше по образот, а потоа го доближуваше до мојата уста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите погледи срамежливо ја испитуваа голотијата, и си ги баравме очите – јас неговите, тој моите - и потоа погледите ни паѓаа на подот, од срам, од збунетост, од страв; сѐ беше првпат, погледот на голото тело, оние неколку чекори до постелата направени со таква несигурност како тукушто да сме научиле да одиме, приближувањето на нашите тела, нивното испреплетување, и дишењето кое беше силно како по раѓањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати потоа го враќав во сеќавањето тој миг, таа несигурност не само во нејзиното, туку и во неговото држење, присилната воздржаност во погледите, зад која пронижуваа исчекувањето и љубопитноста, и онаа радосна непријатност, составена од среќа и срамежливост, што трепереше по нејзиното кревко лице, и по неговото лице кое се стремеше да изгледа секогаш сериозно, заради што уште во првите години од студирањето тој беше пуштил брада.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа го слушав бавното дишење со кое како да поттурнува некоја болка која ѝ стои во градите, тоа е една грутка која го има обвиткано прашањето зошто воопшто постои ако постои вака, и среќна е сѐ додека таа грутка е сѐ уште околу таа мисла, затоа што мислата, соголена, без таа грутка околу неа, би била неиздржлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го отвораше бовчалокот на момчето, здиплен во бела свила, а во него свилена кошула, свилена кравата со цветчиња, свилени марамчиња со извезени букви, свилени подризи, чорапи.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога потоа го испратија во Ерусалим кај Гамалиел, седнат крај неговите нозе, тој продолжи на истиот начин, упорно, вредно, дури и заслепено, да слуша, да чита и речиси фанатично да ги впива сите негови поуки.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ти...“ Се фати и со другата рака за градите, а потоа ги погледна и двете раце, испружени пред себе, сè уште по малку зацрвенети од студот, суви и чисти.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Јас...“ прозборе некако како за себе, а потоа го погледна старецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И гладни сме од Богојавление до вршило. Децата ни се збрчкуваат предвреме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На десетина чекори зад нив коњот со високо крената глава и со изострени уши ги слушал криците, пустите или молбите на својот господар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа го виделе челникот исправен над неподвижен труп и со крвава сабја в рака. Им викал нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа го купуваме нашето брашно од бегот за козја пастрма, за овци и за волна.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Потоа го снемало. Неговите некогашни пријатели го напикале во зандани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се побратимиле. Ако не си знаел, Турчинот отишол кај поп да се покрстува. Сакал да се вика Григор.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: (Го удира силно, но од радост, Методи по рамениците. Потоа го прегрнува.) Чудесно.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: (Го држи уште малку Фезлиева, потоа го отфрла од себе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ако си ага и имаш пари, имаш власт- сила, можеш да заграбуваш ниви, лозја... та треба ли и сѐ што е убаво да биде твое—и девојките?! (Го фаќа за гуша и го оборува на подот, потоа го вади пиштолот).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
АНТИЦА: (го затвора прозорецот а потоа го зима клучот од Кате и излегува).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И луѓето читајќи ги истите зборови се валкаа од смеа, а потоа го пренесуваа текстот од рака во рака, го препишуваа текстот и дури го учеа напамет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прогресивните писатели го пишуваа истото, некој пат од збор до збор, дури со сите точки и запирки, но го имаа предвид сосема спротивното.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И секогаш, кога ќе мораше да се поздрави со тоа старче, Змејко секогаш долго потоа го носеше во прстите впечатокот како да се поздравил со мртовец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги шепотеше сите тие шеги кон својот гостин, а потоа го изгасна фенерчето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Офицерот потоа го дигна прстот и продолжи да чита со раздразнетост во која Глигор виде радост на победник.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Иван ги извлекува торбичињата со ортома и ги испразнува во сандакот. Потоа го покрива со хартија.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Истата изгледа „да ја грабнеш и да бегаш“, што е уште еден квалитет кој го исполнува, ама излезе дека недоволно била секси зашто оваа заменава што го пополни нејзиното место многу порано од што тоа беше испразнето, ја развиори својата црвена коса и колкови кои не мируваат сместувајќи го помеѓу своите бутини, насмеан и флекав, и згужван... и накапан со кафе кое секогаш прво го претекува, а потоа го преполнува во напрснат филџан, ама и оваа вештина испадна крајно невалидна за тоа врските и нивниот рок на траење.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека Јосиф нивни Акиноски го собира планот, откако пред тоа д ќошевите ги истава камењата и додека потоа го прави тутурка, тој, Максим Акиноски, претпазливо, ги симнува панделките од писмото, а за тоа време и после, додека го одвиткува, на сите другите им вели После, откако ќе го прочитаме писмото, кој знае сам ќе се потпише, а тие кои не знаат ќе се потпишеме или јас или Костадин или Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повторно седнал на масата и му раскажал сето ова што го раскажавме погоре, и потоа го прашал дали е жива Драганка, зашто разбрал дека многу убиства извршиле Србите во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Веднаш се симнав и отрчав на Јужната порта, да видам дали е добро затворена, а потоа го ѕиркав низ клучалката.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тука, пред Големата врата, само што го пречекори прагот, му се стресе телото, однатре, и веднаш потоа го покри темница...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето в страв.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ништо не зборува, Потоа го изведоа надвор од манастирот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа го олупи и лушпите и ги даде на Левтерија. - Утре растури ги, ѝ вели на Левтерија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Со олеснување почувствува како стравот, настеган во неговата душа, пука како пренадуен балон и остава непријатен звук и зуење во ушите, а потоа го снемува како никогаш и да не постоел.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Но, пределот не можеше да се припие до мостот, ниту мостот до пределот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Откако го откри шинелот, тој мошне гордо го погледна и, држејќи го во обете раце, мошне вешто му го наметна на рамената на Акакиј Акакиевич; потоа го повлече и го притисна одзади со раката надолу; го обргли со него Акакиј Акакиевич сè уште само наметнат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Застана само малку, потоа го прецрта и првиот дел од печатот со своето име. Остана само девизата: Молчењето е сигурност.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Разновидни идеи, вклучувајќи и идеи од професионалните научни кругови, можат да бидат изнесени во стил на неврзан разговор, под услов терапевтот да внимава кои од примерите пациентот и другите учесници на терапијата ги одбрале како корисни и потоа го следи нивниот избор (Griffith, Griffith & Slovik, 1990).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Попе, не лекувај го со вино, му се сторило дека бегот подвибно вика по него, но тој по неколку седмици, ослободен од велигденските пости сит и напиен, видел дека ждребето е нападното од коњска треска го назобал со трици и го ожеднел и потоа го напоил со зашеќерено вино во кое замешал грст суви тревки и млад, дванаесет месеци сушен пелин.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Отпрвин ја виде негде далеку, потоа го згрчи лицето во страв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Извади го ножот од појас“, викаше, потоа го пушти револверот( не се пука само така во жив човек) и со грч во прстите се обеси за брадата што пред тоа му се пикаше в уста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Потоа го држеа затворен дома. Но тој викаше и кршеше сѐ што ќе најдеше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се чинеше дека зарзаватите од нејзината градина, чудесно подготвени, се прелеваа во разните чиничиња, светнати од маслиновото масло.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека госпоѓата Камилска во кујната беше зафатена со подготвување на јадењата за послужување, Мајка на веќе седнатите Татко и Камилски им го донесе првиот подавалник со ракијата, мастиката и двете чашки, а потоа го постави на масата и поголемиот подавалник со раскошното мезе во повеќе чиничиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Каде отиде Кејтеновиот син, мојот пријател не еднаш потоа го барав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Други фабрики шкартот го продаваа на приватни или градски отпади кои потоа го препродаваат (па дури и мене ми беше понудено да го откупам).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Стрина ми долги години потоа го хранеше со лажица.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во таа темница видов нешто што доаѓаше кон нас, а потоа го препознав постариот брат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Прво го гледаш како се тркала во водата како морско прасе, потоа го гледаш низ нишанот на пушката од хеликоптерот, потоа беше целиот издупчен и морето околу него поцрвене и тој потона ненадејно како низ дупките да се наполнил со вода; Публиката се дереше од смеење кога потона.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Направи еден полунапор да ја стигне, а потоа го забави чекорот, се сврте и тргна во спротивниот правец.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон размисли малку, потоа го привлече говорпишувачот и почна да диктира во познатиот стил на Големиот Брат: стил истовремено војнички и педантен и, поради навиката да поставува прашања и веднаш да одговара на нив „ Каква поука, другари, можеме да извлечеме од овој факт ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа го привлече говорпишувачот и издиктира една порака на хибридниот жаргон на министерствата:
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа го закопа лицето во дланките.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во ваквата постапка, и во она што потоа го слушна од Ема, госпоѓа Мариела прочита дека полицајката веќе е совладана и дека секое инсистирање натаму на предметот што таа сакаше да го исфрли на површина со ненаметлива провокација, да го каже тоа со сета негова суштина без да каже било што конкретно, немаше никакво значење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Брзо потоа го напушти мотелот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа го развиткаа кетинот, долгото бело платно кое секој муслиман, преку целиот живот си го носи во чалмата врз глава, и од него, луѓето одредени за овој обред, исекоа и направија, без шиење, три парчиња за главата и градите кои ги врзаа едно со друго, така приготвувајќи го покојникот за заминувањето од овој привремен свет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Телото првин го измија од земјата со водата донесена во котле, потоа го легнаа во приготвениот дрвен сандак искован од груби штици, и сандакот го заковаа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пред огледалото ја извадив и преостанатата шминка, а потоа го превртив на себе лесниот фустан и зедов да се соблекувам за да одам в кревет.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Отпрвин одеше тој прв, но потоа го смали чекорот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И по тоа што кога ќе ме погледнеше, за миг ме гледаше интензивно, а потоа го тргнуваше погледот, а најмногу по говорот, по отвореноста и должината на самогласките, што, се разбира, е одлика на сите од овој крај, ама во случајов и бојата на гласот беше иста, и поставеноста на забите, и линијата на усните.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа, тој влегуваше во малата куќичка од штици веднаш до трансформаторот (јас еден ден бев таму и видов како изгледа тоа), се погледнуваше во огледалцето обесено на ѕидот, а потоа го вадеше шишето со ракија и го ставаше на малото тезге довлечкано од кај браната додека таму се градело. Тоа сега служеше како масичка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Самуил пак се спасил благодарејќи на својот син, кој храбро ги одбивал напаѓачите, а потоа го качил татка си на коњ и го одвел во утврдениот град Прилеп.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Шивачката најнапред ќе го скрои и сошие фустанот, па потоа го обликува и дотерува, му става штепови, џебови, патенти, копчиња.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Според претходно важечките одредби, под услов да им бил регулиран престојот, барањето за одобрение за засновање на работен однос во РМ странците го доставуваа до републичката организација надлежна за работите за вработувањето или на работодавачот кој потоа го доставуваше до надлежната републичка организација (сегашна Агенција за вработување) (чл. 3 и 4, ЗУЗРОСД).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Штом ќе ги напишеше првите редови, ги облеваше со солзи. Потоа го искинуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Старецот се појавуваше од вагонот со својот глас, тврдеше дека му е убаво, дека добро се чувствува, велеше Скокам овде внатре и собирам сили за враќање, не е многу високо и многу широко, ама доста ми е, велеше, и потоа го пушташе својот глас во некоја песна за да се охрабрат и оние надвор, да можат да ги издржат студените ноќи и лошите соништа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Оваа вредност била вметната во нив од страна на уметниците кои ја примиле од Господ или од Музите или од универзалното несвесно, и потоа го зрачат тоа на оние кои го гледаат.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Донесоа веќе едно дете за крштавање и дедот поп ги зел ножиците, го потстрижува Потоа го капи со зборовите?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од подморницата конспиративно излегува еден јапонски морнар, внимателно загледува наоколу, ослушнува... а потоа го крева погледот нагоре, кон голиот задник на убавата девојка...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Мајка ова огледало си го носеше на своите патувања во Грција и во Италија, во двете најзначајни патувања од нејзиниот живот, потоа го носеше низ урнатините на бал­кан­скиот егзил.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бонети по некое време зеде едно малечко парче, го стави во чинијата, штулна со двата прсти од него, го погледа како да фаќа нешто гнасно, го донесе полека до носот, го помириса, а потоа го стави в уста, постоја така не џвакајќи го, а потоа откако го изизврти во устата, го голтна со напор.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Отец Серафим првин виното го гледа по боја: ја држи озвесно време чашата пред очите, потоа го помирисува виното, па го вкусува држејќи ја голтката и шетајќи ја низ устата, потоа ќе ја голтне, ќе постои малку како да фаќа некакви тајни сигнали и пораки од него, проверува каков траг му остава во грлото - и ќе каже какво е: одлично, ногу добро, средно, 'рѓосано, лошо; и како секој доктор, веднаш кажува одошто е такво и што треба да се стори, како да се лечи за да оздрави, да се спаси, или да се подобри.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Потоа го кладе тратот во лулето, тутунот се запали, повлече неколкупати и продолжи: - Некојпат, расправаат старите луѓе, имало некој македонски цар.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Потоа го потера коњчето и запеа: „Дидили-дидили, Темелко, крши витка, макај тиква, дидили-дидили, Темелко!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Железничарот Круме потоа го навади, и така - секоја сабота приквечер - доаѓаше да види дали пуштило корен и сенка.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот во сина облека погледна во својот рачен часовник и потоа го свитка весникот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Кога крварењето упорно не престануваше, тој цврсто си ја завитка ногата со еден завој кој го ископа од тоалетната фиока и потоа го зацврсти со леплива лента. Маргина 34 89
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И колку што си спомнувам најпрвин се сврти кон прозорецот а дури потоа го спомна она за проклетствата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој најпрвин ја проголта течноста, потоа го остави шишето до раката, и дури тогаш ме погледна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Прошетките по коридорите на сивото здание напати ги споредував со прошетки по рафтовите и по скриените катчиња на моите дотогашни доживувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа го зеде речиси полното шише пиво и го истури на својата глава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа го посочи и местото на средбата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во салонот, пред да влезат родителите, брзо го отвори кафезот, ја протна раката и ја погали жолтата канарка, само еднаш. Потоа го затвори кафезот и застана, чекајќи. 24
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„А потоа го пронајдовме дрвото за весници и магацинот за муниција, па ги кренавме заедно во воздух. Ме разбираш ли, Том?“ Том се збрка малку. „Мислам, да.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој го испразни лулето, па потоа го наполни.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Измолкнувајќи се наслепо од вриежот тој се домолкна до едно парче од масното платно, повлече, чувствувајќи го пленот, а потоа го откина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Навалија во мансардата. Таа ја тресна вратата, ја заклучи, потоа го извлече клучот и го фрли во нередот, во едниот од аглите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа го трие лицето, долго и упорно, додека однадвор допира бучавата на задоцнети автомобили.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Се рече дека остана за навек на Стените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Меселе од згрутченото брашно што го кршеле со камења, а потоа го толчеле, ама никој никому не кажува, крие и сере по цели денови.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Не го оставија и мртов да мирува.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот рече нешто, а потоа го повика војникот што зборуваше нашински.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чупата, Марика, им ја распарчи бомба на Јанова Глава.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
По десетина дена го преместија во друга соба, а потоа го префрлија во воената болница во Тирана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Прво седна, го извади шамичето од џебот, си ја избриша потта од чело и дури потоа го крена погледот: го здогледа Николчета онаков горделив и надуен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Потоа го исправи од петиците сѐ до врвот на главата, и уште повеќе се зачуди: веќе поголем цели два и пол прста! Мајко моја!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А потоа го подзеде листот од неговата рака и потпиша.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А коњот вистински пцоисал цела недела пред да влезе црвениот одред во селото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури потоа го палел тратот и лулето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Го стрелаа а потоа го бараа коњот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Вели: „А потоа го шетавме морето. Од брег на брег.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Произлезе дека автомобилот му го реквирираат за воени потреби и дека треба да го предаде во Штабот на 23 Пешачки полк најдоцна на 7 април до дест часот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ја откривам сликата од перспектива на детската меланхолија – дедо тивко се движи низ собата, гледајќи ме, потоа го раскрилува прозорецот, бучавата од улицата допира до мене, постепено, неумоливо губејќи се, тие проѕирни моменти што постојат само во еден сегмент на нашето минување, а чии траги се одблесоци, одзиви на нашата тага.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но, набргу потоа го опфати задоволство.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На тие дрвени форми никој не им обрнуваше внимание, никој не ги гледаше, но учителот трепереше од радост кога такво парче ќе најдеше; го вртеше низ рацете, го гледаше, а потоа го носеше во својата соба во училиштето, го оставаше на полицата и седнуваше крај него гледајќи го со часови.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Потоа го прашав инженерот кој работеше тука зошто чув два звука ако собата беше потполно тивка. Тој рече, „Опишете ги“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тивката соба слушнав два звука, еден висок и еден длабок.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
5. Пред многу години во Чикаго ме замолија да направам музика за двајца играчи кои ги забавуваа гостите на игранката на бизнис-жените одржана во салата YWCA.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ане ги погледна, во еден миг престана да липа, а потоа го тргна погледот и продолжи со истиот занес како и претходно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таа само гласно мјаукна кога се удри од аголот на ниското шкафче и преврти една столна ламба, која падна со тресок и се искрши.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„А железово нема да го фарбаме?“ а другиот рече, „Е, сега, сите ако ги фарбаме до никаде нема да стигнеме“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа го слушнав другиот чичко како го прашува тој што разговараше со мене:
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веднаш потоа го препознав неговото забрзано, продлабочено дишење.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ќе си дозволам уникатниот статус на Твојата книжевна (фикционална) хероина да го дефинирам сосема поедноставено и да кажам дека таа е различна затоа што не доаѓа од некој реален, банален, жителски секојдневен свет контекст, туку се појавува директно од оној заумен и сосема бартовски имагинариј, оној сооднос на јазикот, сликата и гестот, кој вели книжевната теорија понекогаш, кога ќе го допре некоја моќна авторска рака, умее да се опредмети и како знаковното ткаење што потоа го именуваме како текст.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ниска е за толку високо нафрлениот снег, та затоа таа првин со раце, сѐ дотаму до каде стига, го исфрли снегот, а потоа го доисфрли со кундакот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа го испратија на некој курс за водници и ете ти го командантот на вториот вод на првата чета... Или да речеме заменикот политкомесар.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Проедросот потоа го потфати Котета под мишка, го поведе по нив кон портата велејќи му: - Ти, Коте, не се грижи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Цркањето на штурците се засилуваше до поведување на дремка, го снемуваше потоа го будеше.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сепак прво внимателно го подвлече текстот на мотото и потоа го затвори блокот, внимателно го турна настрана и се завали во удобната фотелја да го густира своето воздушесто самозадоволство. Потоа стана од масата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак Едо излезе од канцеларијата колку задоволен толку и исплашен; внимателно ја тргна вратата зад себе и, поминувајќи покрај чуварот, му промрморе едно „Пријатно“ и веднаш потоа го штрекна мислата да не би случајно лошо да го повредил директорот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа го закопа со страницата на која Едо со прст го покажуваше своето име.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Излезе и потоа го немаше цела ноќ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сега можеш уште миг два да го гледаш низ задното стакло, а потоа го снемува зад некое ритче или дрво.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Биди златотворец и сѐ што ќе допреш со рацете да се претвори во суво злато! - рече старецот и веднаш потоа го снема, како в земја да пропаднал.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)