потоа (прил.) - му (зам.)

Добро сторив што брзо потоа му упаднав на Лауша дома и особено што писмата му ги побарав пред жена му, инаку можеби ќе се повлечеше, ќе се извлекуваше на мало пијанство, вака немаше каде.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Инаку, веќе е во дејство новиот туристички режим на секој странец портирот прво му бара „бордеро“ (документ дека сменил валута), па потоа му го пополнува картонот за легло.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Станав и целиот обземен од некакво чувство, на восхит и возбуда, му удрив клоца на Васета, а потоа му стиснав рака.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А потоа му пријде поблиску на Буза: - Можеш ли ти тоа со нешто да го докажеш?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Потоа му се придружи гласот на вториот, па на третиот брат.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Старецот му ја подаде корката, а потоа му го заврза јаженцето околу вратот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас го задржав врапчето кое тој го задави и, кога дојде до мене да го види врапчето и да го помираса, и потоа му реков никогаш повторно да не го прави тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Лукави се стапиците што животот ги поставува“, му реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Се случува, се случува – како да рече.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Самиот ги создава, реков, а потоа му ги препраќа на нашиот ум!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа му се обраќам на Даскалов: - Со двете раце ги држев дизгините, другар Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледаш, батка, колку многу зборови, само за да го подисплашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Којзнае какви сѐ изненади може да ти приреди!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ќе останам овде ноќва.“ „Треба да патуваш.“ „Патувам утре.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчевме. Потоа му реков: „Време е да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се изнасмеа на сопствената шега, а потоа му нишна со главата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се сврте кон девојката на шанкот и ја повика со раката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Најпрвин бил водач на маски со кои се распоредувале бурињата со барут носени од места и по патишта што само тој и главарите ги знаеле, потоа му дале да определува деноноќни смени во работилниците за оружје, да бдее над мајсторите, да ги испитува пушките и камите и, според распоредот на бунтарскиот командант Кара-Тошо, да им ги доделува на нестрпливите чети на чие чело веќе стоеле војводи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога гратчето Негуш дало клетва дека ќе се крене на востание со повеќе села и со други гратчиња против челмоглавата Султанија со побелена брада од слични и поголеми востанија во Србија и во Грција, меѓу прочуените негушки јунаци по потекло Македонски Словени и Грци водени од Кара-Тошо, Ангел Гоцев, Зафирикис и уште неколцина долгомустаќести војводи, се нашол помеѓу побунетите луѓе и дотогаш мирниот казанџија Панделиј Каламарис.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ВАСИЛКА: Добро, срце... (му ја врзува околу вратот шамијата која стоји на масата, а потоа му ја дава авланката со вино).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
А ти знаеш ли за аман? (Му ги зема пиштолот и ножот од појасот, го обезоружува, а потоа му удира неколку клоци и за нозе го извлекува надвор од каде се слуша офкање.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Потоа, откако и таа се напила вода, си го исплискала лицето и седнала на тревата покрај малечкото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набрзо потоа му се родија и внуките, Македонка и Пиринка, па тој, сиот угреан од радост, велеше: - Барем уште една да ни родеше; неа ќе ја крстевме Солунка, за сите три да ни беа заедно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овдека Мурад III замолче но веднаш потоа му соопшти на Софронија дека неговиот најстар син, Димитрија Акиноски, да му се умножат достоинствата, го одредува за носител на спахиска титула.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По толкуте прочуени води, долови, вирови, извори, бунари и чешми, човек, да си рече дека просторот што го оградуваа Потковицата плива во вода и дека е таа вистински Елдорадо на барски птици.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа, пак, Трајана, првин му дала на малечкото да се напие вода од копаничето, кое и денеска си стои таму, на изворите, потоа му ги замила обравчињата и го седнала на тревата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стоеше како кога влезе малку нерешително, потоа му пријде а тој што нарача.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Останатите шест девојки користеа пиш-пауза во густежот високи треви крај мотелот, се довикуваа и се смееја со гласови кои се мешаа со крекањето на жабите од блиската бара, чекајќи го знакот на Авни за враќање во комбето, додека тој, потпрен на задното седиште, со широко раширени раце и нозе, опуштен во рамениците и лицето, со сласт што му кружеше на површината од стомакот како облак пеперуги, ја полнеше устата на Дора, која малку потоа му се заблагодари со развлечено Мерси, забришувајќи си ја муцката со ракавот на вентијагата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- викна на цел глас Василопулос, покажувајќи со здравата рака кон вратата и веднаш потоа му се обрати на Кузе, - Ќе си ти перименис, ре кокалоглифи, е?31 Не и дозволија да каже зошто ја собираше пченицата, не и дозволија да им каже и за својата болка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога заѕвони шината и луѓето почнаа да застануваат во редици пред казаните таа, држејќи во обете шепи сливи што ги собра вчера, со растреперен чекор, со образи облеани во солзи, оди од жена до жена, од маж до маж и моли: - Земете, добри луѓе, каснете, каснете за душата на Ристо, син ми...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Беше тоа голем момент на поминување на задоволството од човек на човек.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Анастасија таа вечер го изнесе синчето на малото чардаче од катот, и некој се сети да ракоплеска а сите ние потоа му се придруживме на ракоплескањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му ја раскажав случката, а потоа му ветив дека никојпат веќе нема да правам такви шеги.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Управникот чекаше уште момент, два, потоа му го приближи лицето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На учителот му зедоа поадатоци кога е роден, каде е роден, колку години бил на служба и во кои места, а потоа му ги собра сите српски учебници и книги и ги изгореа; му рекоа: ќе добиеш нови учебници - бугарски.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Дино повторно запали цигара, но овојпат му се пиеше и кафе.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Пезевенк си ми ти, момче... - стана, отклучи едно вратиче од мусандрата и, свртувајќи се, одврза црно платнено ќесе, му изброја шест лири и потоа му рече: - Како претходната, така и оваа држава ни е поткуплива...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа му се враќаше на татко ми, велејќи му: - Сполај ти, синко!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Потоа му ги фрли рацете околу вратот и го зеде през половината меѓу нозете.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во Велес држел бакалница, но, жеден за образование, на возрасни години завршил мала матура и потоа му се предал наполно на револуционерното движење како агитатор и организатор.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А, потоа му се сврте на Саше: - Да не заборавам, ти си ги спакува задачите по Хармонија?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Леле, ама давиш, ќе ме умреш со таа Хармонија – се налути Саше – ти нормална си или не? Јас одам на летување, а не на учење.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)