потоа (прил.) - ја (зам.)

Не можев да видам од моето место како потоа ја загризува сливата и како му се освежува сувата уста и киселавоста му се шири по жилите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ја крена главата, како човек предизвикан, и некое време ме гледаше испитувачки, потоа ја зеде слушалката и нешто зборуваше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа ја одложи кариерата за да ме чува мене, па сестра ми, па двете заедно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А пак тогаш: Сивокрилите ангели полека фатија да се источуваат пафтајќи со крилјата и упатувајќи се на запад, и наскоро одново се покажа сводот небесен што сега ја немаше својата, туку бојата на проклетството, а од силната војска се издвои само еден одред од Силата што го препокри градот во кој згаснуваше сѐ: и криците, и довикувањата, и трчаниците, и стравот на луѓето, та носејќи факли со сумпорен пламен се одвоија од јатотото и фатија да се спуштаат полека кон Градот...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа ја оттргна мислата која му се стори како прокоба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа ја ѕирна Кротка која преплашена се беше вовлекла меѓу сандаците и вреќите, претчувствувајќи ја опасноста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Потоа ја прашале: дали е вистина дека сум рекол, од збор до збор: „Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А потоа ја спомна и сликата што најдоцна за ден-два ќе сум ја видел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сега, забележувам, веќе се наоѓаме при крајот на долгиот ходник.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Претпазливо ѕирна низ сивиот плот потоа ја отвори дрвената врата и ме повлече во дворот, во густ босилек и во некое жолто ситно цвеќе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Со стегнато срце и со мислата вратена кон тоа крваво време и кон овие момчиња и моми кои заборавени почиваат зад оваа `рѓосана бодликава жица, што е како единствено споменично обележје, еден по еден, низ оградата нежно ги спуштаме свежите каранфили, а потоа ја раскопуваме земјата, ја собираме купче и во него набодуваме свеќи и, клечејќи, ги запалуваме... да има малку светлина за душите на тие кои се фрлени во бездната на заборавот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вера во првиот момент како да се збуни, а веднаш потоа ја прегрна Ели, која штотуку дотрча до неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Исто така во тоа време, во учебната 1900/01 година, П.А.Лавров првпат го воведува македонскиот јазик како посебен курс на Петербуршкиот универзитет, а специјално за Мисиркова распишува конкурс за златен медал на тема „Народните песни на Македонските Словени како етнографски извор” (1901) што потоа ја брани како дипломска работа „Кон прашањето за народноста и причините за популарноста на македонскиот крал Марко” (1902).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Пие, полека и долго. Потоа ја растресува главата.) Тбррррууу...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
АНТИЦА: (влегува и подава шамија на Саветка, а потоа ја запалува ламбата).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сѐ почесто знаеше по цели часови да остане на прозорецот и да ги гледа снежинките, не мислејќи притоа на ништо друго, а потоа ја дофаќаше книгата со народни приказни и којзнае по кој пат се занесуваше во тие долги и познати творби, секогаш повтор откривајќи во нив по нешто ново, што не го знаел во таа книга.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа ја гледаше крвта, од која беше вапцан сиот снег наоколу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Црвената шамија потоа ја носевме дома, и одвреме-навреме кога ја пречекувавме Штафетата или нешто слично ја проветрувавме. Обично ја врзувавме над сината кецеља.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Потоа ја ставаше да се пече заедно со сите со уплашени очи и целата испрскана со студеникава пот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ја праша за името и презимето, за датумот на раѓањето, за родниот крај...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Цртежот му се фрлаше под нос на мајсторот кој го ставаше на мајсторското тезге, го проучуваше муртејќи го челото, потоа ја проверуваше издржливоста на дрвото и најпосле почнуваше со производството.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вилицата ѝ се тресеше, усните ѝ трепереа и нешто нејасно ме молеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Меѓутоа, единствената личност што мене ми остави впечаток за време на ова интермецо на мојата вработеност – тоа беше кондуктерот во трамвајот кој со својата алатка за дупчење билети ми го поништуваше денот; ќе го кренеше тоа парче хартија, мојот неделен возен билет, ќе го вотнеше во отворената челуст на својата справа и некакво невидливо мастило на него ќе поништеше два сантиметра – и еден ден од мојот живот – еден скапоцен ден кој ми носеше само замор, ниту приближно со онолку пари колку што ми беа потребни за да ја продолжам таа бесмислена работа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба да се разбуди коренот на косата, велеа, треба да му се подобри почвата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ја дигна слушалката стискајќи го со танките прсти наострениот молив.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Му беше пред очите само за миг, потоа ја немаше повеќе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Курво,“ ѝ рече Азра. Ханка неколку пати офна, а потоа ја снема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Извесно време дланката од десната рака ја имаше положено на книгата, потоа ја отвори и почна да чита: “А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А потоа ја гушна, како дете што се гушнува, ја стегна и силно, и милно, колку да издиши лошиот воздух од нејзината мисла.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Потоа ја зел чашата, ја благословил, им дал од неа да се напијат и им рекол: - Пијте од неа сите; зашто тоа е Мојата Крв на Новиот завет, која се пролива за мнозина, за опростување на гревовите.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа ја запече малку сланината, ги нафрла во тукот колбасите и, да се покаже пред новата јатрва салам домаќинка, стана, извади од вратките на ноќвите едно грне полно со јајца и удри да крши врз колбасите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа ја сретнав ВЕРА се заљубив веднаш во неа но знаев и да ја изневерам а таа знаеше да прости
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ја тутнав униформата во машината со центрифуга што ја направив во работилницата на моето деветто одделение таа година, потоа ја вклучив.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Госпоѓа Морис го отвори и со два алуминиумски држачи го извлече садот, а потоа ја излеа неговата содржина во лонец.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тој ѝ рече "Бонжур", а таа чудно го погледна, при што Ѓорѓија порумене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја удираше по грбот, по нозете, по човечињата, по рацете, па потоа ја удираше по главата и косата почна да ѝ се разлетува и да ѝ се лепи за јазикот во отворената уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ја кренав и другата нога, и пак така уште еднаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа ја погледна мајка му, која сè уште плачеше и го рибаше подот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како брат ми Митре, да му се миросаат коските и Господ златен да им отсече и раце и глави на тие шо го заклаа... - се прекрсти баба и потоа ја дофати фурката и почна да преде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Филмов го имам гледано шест пати“, рече таа борејќи се да го контролира својот глас, „и секогаш се возбудувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каков живот”, рече таа мавтајќи со чашата пред екранот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стариот прво го тргна попречното железо, а потоа ја преврте и клепашката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа ја зема перодршката и ми напишува два дена боледување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)