Проклет да бидам, тоа до првиот грст земја, а потоа истите тие дрдорковци почнуваат веднаш на глас да се потсмеваат, па не ќе забораваат да речат: - Па, најпосле, му дојде крајот!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Понекогаш и врз главата на некој случаен минувач под нивниот прозорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
До пред неколку децении луѓето дома си имаа нокшири во кои ја празнеа содржината од своите црева, а потоа истата содржина ја фрлаа низ прозорец.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Подигањето на чифлизите стана така што мајсторите и потковичаните (нив, на последниве, тоа посебно тешко им падна: покрај што беа катадневно ангажирани во градежните работи, кршеа и довезуваа камења, сечеа плитари, бичеа греди, газеа кал и мешаа малтер, мораше да се грижат уште и за исхраната на мајсторите, за полето и за домазлакот) најпрвин го одредија просторот на кој требаше да бидат подигнати идните чифлизи, потоа истиот тој простор од Имотот и од селото го издвоија со широки сокаци и високи камени ѕидови.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ја жулкаше додека не ја загубеше следната, а потоа истото го правеше и со неа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Зеде една салфетка и почна да ги брише, а потоа истото го направи со приборот на нејзините деца.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Потоа повторно пушти вода од казанчето.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)