Кожите ни дишеа секогаш различно, окото ни клептеше секогаш различно и различно броевме чекори детски и камчиња во чевлиња, различно ни гореа гласните огнови и писмата ги виткавме различно во различни бои со различни поштенски марки, цветни усни јазици зборувавме, децата нѐ гледаа, броевме, реката знаеше, броевме спомени и слики. Колку ли слики и спомени?
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
И сѐ изгледа познато, а секогаш е различно во линијата помеѓу убедувањето и уверувањето во философските дилеми.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)