рамнодушно (прил.) - ги (зам.)

Таа рамнодушно ги посматра гостите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога ја подадов главата од отворот на шаторот за да го видам непознатиот човек, татко ми на неговото прашање рамнодушно ги крена рамењата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Луѓето рамнодушно ги гледаат двајцата кловнови.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А вие каде? Пенчо рамнодушно ги подвитка краиштата на белите усни: - Вака, по чтици. На Водно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Рамнодушно ги мразам сликите кои како дежаву се појавуваат пред моите очи тогаш кога најсилно посакувам да ги заборавам, во нив имаше нешто трагично, инсинуации, глува тишина и привид на среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Баждар рамнодушно ги собра рамениците.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)