Дрегот е меѓународен настран феномен, поради што навистина е речиси универзален, додека привлечноста на Џуди Гарланд за геј-мажите некако си е ограничена на англиското говорно подрачје, односно на некои негови ограничени делови.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
А детскиот додаток речиси четвртина од платата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Но, класика е делумно поради тоа колку јасно и отворено артикулира едно искуство на настран идентитет кое дотогаш ретко се опишувало со толку луциден, трогателен јазик. (Можеби Бет Гринфилд сакала да го замени тој класичен срчен крик за лезбејскиот/трансродовиот јад, романот на Редклиф Хал Бунарот на осаменоста од 1928 г., со некоја политички не толку недрага, посовремена верзија).
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Слично така, тешко е да се види како тоа Стоун буч блуз, силниот трансродов роман за работничката класа од Лезли Фајнберг, објавен во 1993 г., речиси четвртина век по стоунволските немири, би можел да се смета за „класика“ во истата смисла во која Џуди Гарланд се смета за класика.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
На пример, не е јасно како тоа Џуди Гарланд ја претставува геј-културата „во онаа универзална смисла“ во која ја претставува дрегот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)