Кога стигнаа селаните со козите, староседелците ги гледаа со страв и со сомневање дека колачот на сиромаштијата ќе го делат на уште помали, речиси невидливи делчиња сѐ до гладување.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Херкулина стоеше со прекрстени раце во еден ќош, речиси невидлива.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Така, загрижени за она најитното, разговорот веднаш го сосредоточивме на акутниот проблем на распаѓањето на конвенционалните жанрови, и во врска со тоа, на кризата на литературната постапка.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Укинувањето на строгата разлика помеѓу текстуалните родови се обидуваме да ја формулираме на една речиси невидлива, философско-литерарна граница, на едно место кое би можело да биде подрачје на најплодни сретнувања, меѓупросторот на стилизацијата на новиот, хибриден дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
И на местото каде што сум залепила една бела точка (која се одлерува) е Мон-Блан што е речиси невидлив, но понекогаш, нејасно и се гледа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)