Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, состојбата во Македонија, беше стасана дотаму, сите да почнеме да допринесуваме за да ја подобриме, не само да мислиме за личните поединечни кризи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И се знае, ножот. Остануваше само да се избере видот на смртта.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Па заклучуваа оти е голем партиски фанатик, готов да го види умирањето на своите деца, само да не скршне од линијата на партијата во врска со прашањето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој беше готов да се жртвува, да се жртвуваме сите, само да се спасат Чанга и козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми постојано реагираше со зборовите: – Само да нема војна, само да нема војна!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не е доволно само да се сетиш. Треба и да се сетиш дека си се сетил.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но, едно, тоа може само да ми се чини и друго, не знам во што била разликата кога и така и така сево ова е големо ѕенѕање.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега можам само да жалам што најчесто му повладував, не бев критична и не се обидував да го доведам на место, што се вели, и така на вештачки начин му создавав чувство на поголема вредност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Пристигнувајќи дома, откако ја облече својата домашна бањарка во која велеше дека се чувствувал како Стравински, (ма, сигурно ќе се отарасеше и од неа, само да станеше шофер) го вклучи телевизорот за да ги чуе најновите дневно- политички теми, кое беше еден од неговите омилени ритуали.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Дали и тиe не очекуваат таму како што нам ни недостасуваат тука? Можеме само да претпоставуваме!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Достатно е само да ги разгледуваш улиците, старите згради или, пак, да се впуштиш во бесцелна прошетка низ метрото, во кое сѐ е електронизирано.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој го гледаше само искосо старшијата. - Само да тепате... Ха... в участок... Отепајте ме... Можете...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Врати се, врати се! Гледај само да се вратиш без карики за Голфот!

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сѐ ќе сотре, песот! Но само да ми падне в рака...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Со амблемите можеш само да се сликаш или да си ги мушнеш под перница.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Не вреди да му вратам! - помислив и само лошо го погледнав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„И јас ќе појдам со вас. Сакам да напишам репортажа за кошаркарскиот подмладок“, тргна и Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ѝ се предадов на стихијата да го запишувам или поточно - само да го запишувам она кое се корнеше од мене во околности (се срамувам од зборот што ќе го употребам) - на неподносливи страдања, на стравотни болки во коските.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Само да не сме малку. Колку овчари да има агата? — праша Андон.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја чекав само да ја испразнам бешиката.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Колку порано се урне оваа багра толку подобро, а сѐ дотогаш останува само да нѐ трујат со нивните демагошки лајна.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не, не сте смееле да го испраќате предлогот до надлежните републички органи, а мене само да ми го поднесете на парафирање.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Вечно смуртен, тој никогаш и со ништо не беше задоволен. И како ништо друго да не знаеше, освен само да мрмори и да се кара.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа сакаше да остане крај Крстана, макар да се мачи како роб, сосема да пресвисне, само да не ѝ дојде тој срам - дека мажот ја оставил затоа што остарела пред време.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И си одам уште вечерва, си одам уште веднаш само да побегнам колку што се може побрзо и подалеку... - се истурија како порој зборовите на една незадоволна младост, расната сред кипнатиот живот на големиот град.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Разјужи“, се радуваше Бојан. „Само да потрае така. Ден, два, не повеќе. Да се преполови снегот, да легне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Секој што е посматрач однадвор може само да претпоставува, а единствениот што е внатре не може ништо да каже зашто ќе изгори - како што прегорува дивиот белутрак суво нареден како одвнатре изѕидана варница во делотворен варовник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого ги протри очите неколку пати, да не е само да му се привидело, од пусти желби и немирни сништа, но таму сетики стоеше неговото име, името на татко му и семејното презиме, што си го носеа по името на селото сѐ по удолницата од сртовите, по суводолицата на скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Немаше туѓ прст само да го допре едниот тас на вагата, па да можеше да каже дека донел решение под надворешно влијание.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Може ладна вечера? Што ќе се најде, со малку винце? - Може и слама, само да се џвака.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Дај ни шише вино. - Црвено или бело? - Сеедно, само да е ладно. И кисела вода, ако нема сода.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не само да прашаш, туку и да замолиш.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еве, веќе ме насолзи. - Прости. Не сакав да те расплачам, сакав само да те разведрам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Произлезени од некоја замислена комбинација (макар и генетска), скусени за сексуален и наследен алтеритет, удрени од наследена бесплодност, тие се осудени само да си изградат одново алтеритет отстранувајќи ги сите Други (Франкенштајн - но тоа е и проблемот на расизмот).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Стига само да замавнам по главата На смалениот на превара Џин.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Или барем да ме оттурне, или да се одалечи од мене, или да стори што и да било, само да реагира како човечко суштество.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Жалејќи за времето што го посветуваше на својата работа, напладне со камионетот доаѓаше дома, само да биде малку со неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сега можноста за пушење го заинтригира, не само да запали цигара и да ја пувка, туку да ја пуши како едно потполно ново искуство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да си роден во едно планинско село на Македонија и до твојата десетта година само да слушаш дека постојат и други села освен твоето и други луѓе освен оние што ги познаваш!

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Синдикатот мора да е еден од главните фактори при креирањето на социјалната политика во државата, а не целото време да го мине во дефанзива и само да се бори за намалување на последиците од штетните законски решенија, чијшто број, како што ќе видиме понатаму во оваа студија драматично се зголемуваат.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

134 За еден правен лек да биде сметан за ефективен, тој не треба само да звучи така теоретски, туку треба да биде и применлив во практиката и да се гарантира дека со неговата употреба нема дополнително да се пролонгира постапката за заштита на загарантираните права.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Никако не му даваше можност тој да ја покаже својата толку многу голема готовност да биде сервилен, па мораше само да ја следи како некој виновник.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече: „Од тебе барав само да ми дозволиш да испијам едно шише вино од твојот папок; но ти не дозволуваш; и самата знаеш, Луцијо, дека заслужив многу повеќе од тоа што го барам.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакам само да те прашам уште нешто, Луцијо: зошто твојата Партија и ти сакавте да ме кастрирате?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но за жал бев свесен дека не располагам со многу податоци што бездруго ќе ја збогатеа таа вистинитост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност вистинскиот дијалог можев само да го наслутувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто ја избраа твојата порта!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но до каде се ѝ лутале мислите во тие моменти, можев само да си замислувам; притоа не престанував да верувам дека секогаш бев близу до вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- „Само невоспитани копилиња и шутраци можат да се однесуваат на таков начин, зар не тате?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ох, само да знаеш колкупати си имам речено: Зошто оние јуначишта ја одминуваа мојата куќа и не заноќуваа кај мене!?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ако тоа го прифатиш како отворено, искрено чувство кон најблиските може само да те прави среќен.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Не можев да определам дали е тревопасец или месождер, ми се чинеше дека во својата огромна алчост би изел и најгласен отпадок, само да џвака, голта и си го полни желудникот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Можам само да верувам дека нему му беше најтешко со тие егејски групашења, кои и денес ги има со нивните грижи за браќата и сестрите Егејци.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Од локалните органи на редот и мирот побарале, наместо да го прогонат или затворат, само да му го одземат инструментот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Познавачите на срцето на автомобилите ги советувале да возат и само да возат оти застанувањето може да ги одвои од патот и од зацртаната цел.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кон нив јас го имам дадено и мојот опис: како клечеше пред нив, како ги молеше да ти простат и како им ги веќаваше главите и на Иванов и на целиот Централен комитет, само да ја спасиш твојата...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Вие не грижете се. Вашата работа ќе биде само да ја претрчате далечината од местото на атентатот до пунктот каде што ќе Ве чека мојот човек.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: Јас сум готов. Само да се измијам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Најслатка кукличка со разигран поглед, Ах, колку те сакам, да знаеш, само да знаеш.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Останува само да се води љубов.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Само да се понудат модели на дискурси, да се прекогнираат правците на прскањето на стаклото на нашите лаги?!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Литературата од времето на Шекспир е преполна со такви, би рекле халуцинаторни теми, врзани за сексуалноста.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Треба само да се прочитаат одредени сцени на заведување во делото на Марлоу Хероја и Леандер, или познатата сцена во Ричард III на Шекспир.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Продолжуваше само да чека, а сѐ друго беше послешна работа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Преклонетоста на неговите раце се престоруваше сега во некаква тромава отпуштеност, која знаеше само за тоа дека преку денот тој доста се намачил и дека сега треба макар и само да се спие.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу, надојдената суводолица на виковите на човекот беше исцрпена, а од него тоа остана само уште еден зарипнат, испрекинат, тих говор: - Дај човече, донеси барем еден. Само да го имам. Само да биде...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеш да ги пцуеш, помисли, да им речеш дека се страшливци, дека се арамии, а тие ќе продолжат само да ти се поднасмевнуваат будалесто вака спитомени и, во најлош случај, само ќе те надополнат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Му пречеа оние две џишки од цигарите, што тлееја на креветот. Понекогаш тие така се зажаруваа, што темничината во собичката стануваше од нив сосема црвена. После тие пак продолжуваа само да тлеат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше само да остане на својот прозорец и да очекува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можеше да се обиде да најде уште некоја потпора за своето тело во подебелите ветки околу себе, да се загнезди меѓу нив колку што му беше возможно тоа во неговата положба на закачен, а за да сето време секое негово движење се престоруваше во растреперена напнатост, така што еднаш беше принуден докрај да се смири и само да трае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само да не си сам. Тоа ништо не ти вреди, кога си сам...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Набргу веќе не можеше да стори ништо друго, освен да се повлече на крајот од своите ветки и уште само да гледа како дебелиот пар од другата страна се престорува во една црвено-зеленикава грутка зазрачена жар, што го печеше со својата топлина и го гушеше со густите лути клопчиња чад.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжуваше само да гледа во густите роеви снежинки, во чие што виорење не постоеше никаква разлика од вчера, завчера, чиниш денеска воопшто не беше некој друг ден, погледот пак му заскитуваше во таа маглива, бела шума од снег, еден болен човек со она чувство за умирањето во своите мускули, нараснато во него повисоко од неговите рамена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа едно многу добро, многу младо и многу пргаво јарче, ги имаше сите убавини на својот род и човек можеше само да го сака и да му се љубува на тоа како изгледаше, како порастено на оној врв, а и на сите негови инстинкти, но во следниот миг беше веќе доцна за сѐ друго, што можеше да се обиде да стори тоа со своите итри нозе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се сви, но од тоа болката можеше само да се притаи, а да остане пак постојано будна и задемнета некаде внатре во него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега беше застанат над таа длабоко вкопана бразда и знаеше дека тука поминал еден од оние сами диви вепрови, еден таков самјак, каков што може само да се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остана само да смисли како да го спроведе својот план. Тоа требаше да биде незабележливо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ги фрливте опинците и скокнавте во чевли. Ве знам по одот. Ве глоцка суровата кожа, но трпите. Само да се претопите, би газеле и на клинци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Можам сега само да ти навестам дека миговиве во кои сега живеам почнуваат да пишуваат сосема ново поглавје од мојот живот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Имаше толку сила само да стигне до фиоката во која токму за вакви прилики чуваше парче чоколадо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Остана сама да се брани од нападите, успевајќи само да изусти. - Не, тоа не е вистина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Снеже беше малку поприбрана, имаше толку сила само да воздивне.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само да дише и да има малку свест во главата, нека си лежи. Тоа ќе биде доволно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само да се живее, па нека мувлосуваат!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За секого има место на оваа земја, само да е умен. Само улавите страдаат. - И ти...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само да си лежи на одарот. Глигор ќе работи под одарот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А, таа не умееше ни да ги прими, ни да се заблагодари зашто од хортикултура знаеше само да ги окопува леите во дворот и да засадува пипер и патлиџан, а во браздите што ги обрабуваа плодоредите да сади ред ниски, ред високи цвеќиња... од најселските.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И само да кажам, дека пораснаа во деца за пример... а баба Марија?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ѝ доаѓаше да кине месо од себе само да помогне, нејзиното чедо да не се јаде и да ги задржи двете најважни суштества во нејзиниот живот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас млада, па убава, во туѓа земја, а од турски знам само да кажам „Бир тане туркиш кафе шеќерли... беш тане шеќер“ и да се насмеам како глупача кога некој, мислејќи дека зборувам турски, пријателски ќе се расприкаже на долго и на широко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од твоја уста во господој уши, Никола, велат главите на сојовите, а Цветан Велјаноски додава: Само да не се случи одмаздата да се изврши на наш синор, туку на ничиј.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Што најдуваа, може само да се претполага, зашто тие копаа скришум од жителите на Потковицата, забранувајќи им, со џандари, и да приѕнат на Градиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Бушава азбука, само да потсетам, преку рубриката дијалекти направи мала енциклопедија на македонските говори од битолско, охридско, егејска Македонија...

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да чујат да цвикне од некоја кочина и еве ги на гости. Ја отвораат кочината, небаре да е нивна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Море, море како гореше детето златно, целото запалено, и само да зборува нешто од недоветра.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да ги ѕирнам децата, велам, макар од врата да ги видам, велам, макар од преку пат да ги видам и ќе се вратам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На кого можам да мислам, му велам, сакав само да проветрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само да му помине срамот, велеа, и ќе се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Им рекоа само да не зборуваат, оти тие секој збор можат да го чујат. Како и господ што може сѐ да чуе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога ќе дојде време само да се кренеме. Ај, така нека биде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Онака, готови, шиени. Само да ги запалиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко се врати само да има уште една мака згора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Четвртиот ден му се јави една Андалузијка, која доаѓаше само да го исчисти станот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Жената се налути. – А кој сте вие, по ѓаволите? Сатурн ја спушти слушалката.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можам само да ја мразам толку, да се згрозувам од рацете што ја фрлаат на под и од неа, од неа, уште повеќе зашто ја тепаат, зашто сум јас и ја тепаат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Според него, марксистичката идеологија е најразвиена и најприсутна идеологија во дваесеттиот век, најизграден примерок на идеологија; уште повеќе, марксизмот, како продукт на западната мисла „го задржува легитимитетот не само да биде изучуван и интерпретиран, туку и сѐ уште да биде инспирација“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, фактот што марксистичката идеологија е дел од ‘формата на животот’ на авторот, не е единствен разлог поради кој тој најчесто ја дава неа како пример.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Можеа само да ми ја земат сликата и да ми ја остават со ископани очи, искината или издупчена со седум кома шеесет и пет или девет милиметри, да наведнат глава и да се изгубат од улицата во црна кола со скриен митралез. Ништо друго.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Со левата рака, на десната негде и некогаш некој му ги исекол трите прсти, со палецот и показалецот можел само да наденува конец на игла, да крпи јамки на парталосаните беневреци или нешто слично, да ја треби од гниди ленената кошула или да ги суче прудолу ретките мустаќи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Љубовта е насекаде околу нас. Треба само да ја видиме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ми преостанува само да го чекам вистинскиот момент за да го направам вистинскиот чекор.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Може само да се повлече, онаму каде што настапува, ако таму публиката ја прифаќа со погрешна перспектива. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Инаку постојано тонеше во бунило; му се заплеткуваа некакви полипи околу нозете и го тргаа надолу кон длабоките води во кои тој не можеше да дише; се задушуваше, скокаше, се поткреваше од креветот и дишеше лакомо од воздухот за да се поврати во живот; со погледот шеташе низ болничката соба и се мачеше да се дофати за нешто: за лустерот на таванот, за вентилаторот, за корнизите на прозорците, шишето обесено над него од чија течност му се полнеше телото за да му се врати силата; се мачеше да се дофати за било што само да не втонува надолу, да не им дава на полипите да го тргаат во длабоките води каде што не може да поземе воздух.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Можете само да претпоставите како одекна новоста во управата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Неговата зачуденост удри на крстост на каква не беше свикнат во канцеларијата со опор мирис на нешто непознато од што душникот му се сушеше до корен. „Јас сакав само да јадам“ , рече Отец Симеон. „Сфаќаш ли - леб? Само леб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Остануваше само да се докаже мојот талент за комуницирање со недокажани и самотни нешта.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Прва напиша порака пријателката од Америка, известувајќи ме дека пронашла стан и дека треба само да појдам.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

„Само да видам“ беше одговорот на младото момче кое најверојатно беше чирак.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Ех, синко, то знаење не е фута. Од то можи само да се преживеи, но добар живот за ќерка ми - најмалата, најубата и најгалената – нема да има.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Можев само да маневрирам, да видам оти транспортерот само мене ме следи!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

- Бургиба е сменет! - Ако, синко. Само да е за арно - Не разбирам! Како за арно?

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Отсега натаму тој ќе мора не само да мисли исправно; ќе мора и да чувствува исправно и да сонува исправно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од еден член на Партијата се бара не само да има исправни ставови, туку и исправни инстинкти.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Колку често и по кој систем Полицијата на мислите се вклучува на кој било екран можеше само да се нагаѓа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Или сакате само да разгледате наоколу?“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На шестиот ден од Неделата на омразата, по парадите, говорите, извикувањата, пеењето, транспарентите, постерите, филмовите, восочните фигури, удирањето на тапаните и завивањето на трубите, по тропотот на чизми во марш, чкрипењето на гасениците на тенковите, брчењето на бројните авиони, пукотот на топовите, по шест дена исполнети со сето тоа, кога големиот оргазам наближуваше до својот климакс, а општата омраза спрема Евразија завршуваше во таков делириум што толпата, само да можеше да ги дограби оние две илјади евразиски воени заробеници што требаше да бидат јавно обесени на последниот ден од прославата, без секакво сомнение ќе ги раскинеше на парчиња со сопствени раце - токму во тој момент беше објавено дека Океанија сепак не била во војна со Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега беше можно да го мери минувањето на времето, само да чувствуваше барем малку интерес да го прави тоа, зашто го хранеа во интервали кои изгледаа редовни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Цел на Партијата не беше само да ги спречи мажите и жените да создаваат врски што таа не ќе може да ги контролира.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сакаше да го искорени ересот, а успеа само да го засили.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За пораките што беше потребно повремено да се испратат, постоеја отпечатени поштенски картички со долг список од фрази и требаше само да се пречкртаат оние кои не беа применливи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Тоа не треба ти да ме учиш! Само да знаеш, мојава фурна не е болница!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: Кучиња чорбаџиски!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

„Тоа е, дошло, ќе се трае", си велеше Стале и гледаше како над сите момци стои отец Арсенија и само да трепне со левото око сите на нога се наоѓаа, Ништо не работи тој отец, им заповеда на сите и крка ли крка одделно од момците, во своето одајче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И кажа оти татко и веќе е согласен на сѐ, само да се врати.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сватовите се советуваат со недели напред, и обично одат на пазар без пазар, кога градот е помирен, кога можат послободно да се пазарат со Пушмарковци за шамии, со Алекса баба за бакаллак, со Јашмакот за чевли и со други прилепски трговци, коишто, кога ќе разберат оти е за свадба, не ги пуштаат муштериите па дури и „под зијан" да дадат, само да е за „аирлиа" радоста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Не само да земиш, џадио, токо и да му дадиш некој нишан.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас бев спремен и да полетам ако треба, само да куртулам од овој град.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Доколку не постои основ за соживот, ти преостанува само да викнеш специјална екипа (слична на Гоуст Бастерс) која има за задача на мирољубив и достоинствен начин да ја спакува целата фамилија, да ги замоли да влезат во еден голем кафез и да ги однесе на стотина километри на север.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Молиш бога само да не влезе ќумбето од 48–ми спрат, што лесно ќе го препознаеш по златниот ланец од 7 кила, маицата до глуждови, малата алкатраз капа, телото на Кинг–Конг и патиките број 54.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

„Не знам“, шепна. „Сакав само да знам.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Ќе отпатувам“, исцеди од себе и се изнади. „Сакав само да оставам порака.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Бел, црн, пченкарен... само да е леб и да го има - продолжи старичката.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Христијанската доктрина учи дека човекот мора да го загуби својот живот за да го пронајде, и тоа не е чиста софистичка проповед од Отсекот за изгубени и пронајдени работи, бидејќи човек стварно може да пронајде нешто што претходно не изгубил: паричка во трева; порака во шише адресирана на некого; совршено добар пар женски наочари за сонце на пет метри длабочина на еден корален остров и, плутајќи блиску, палимпсестна страница од некој роман или кус расказ (повеќе читлива отколку разбирлива, барем вон контекстот, наспроти потопувањето), како некоја сирена да е прекината среде читање; сјаен нов животен партнер; наративен глас со кој може не само да се почне туку и да се продолжи понатаму и понатаму и понатаму предвидливата приказна.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Што се однесува до обидот на Кулик да создаде нова „соединета култура на ноосферата“ која ќе биде втемелена на сетилото за мирис, можеме само да кажеме дека културата како таква - наспроти природата - е воспоставена дури со моментот кога човечките суштества престануваат да се потпираат на чувството за мирис.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Секој ден ми станува сѐ појасно, велеше тетка Боса, дека всушност смртта со своето однесување сака само да покаже дека се труди да внесе темелност во своите постапки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од кога сум дојден во Скопје се немам качено на тврдината?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Само да ја спротнеш раката низ прозорецот и ќе ја насетиш на јаготките на прстите подјадената од времето кошула на ѕидините.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега, само да ја подотворам средната фијока од моето биро, веднаш ќе ви падне в очи иста таква шупелка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Битно е само да останат сите на број, секоја изгубена загубена засекогаш е – Коцка: нерамна игра, фрлање коцки к’цканка, куца ука кккккккккккккккк ууууууууууууууууу ццццццццццццццц говор точкаст, волшебен.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во Елбасан ќе добиеш нови, не грижи се.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Само да ја превалиме угорнинката, а удолу сам ќе се тркала.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Секој, освен можеби месечарите, наполно би се изгубил.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Навистина, има многу непријатни работи, но овде е сепак прекрасно. Треба само да се ужива во сѐ.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Недостасувало уште само да ѝ предочи па дури и да ѝ предложи еден вид договор или соработка во тоа вразумување на Генералот, бидејќи сепак е подобро тие двете разумно да ја поделат меѓу себе неговата љубов и да пронајдат начин како да ја спречат дарежливоста што Генералот ја растурал, како што рекла Рајна, на сите страни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да помине и таа рамнодушно покрај еден факт на кој не е можно веќе да се влијае.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ова не го реков за да ја укорам. А уште помалку за да ја намалам или да ја оспорам веројатноста на нејзината приказна. Сакав само да ја вразумам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Инаку Рајна воопшто не беше навредена од грубото однесување на Трајчеица.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Да речеш, ние го облекуваме, а тој само: на рака, на нога, на шија!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Зашто не сум будала само да ’рмбам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Само да не го разбудам предвреме. Чувај боже, и брани!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПЕТНАЕСЕТТА ПОЈАВА ТЕОДОС

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Инаку, кучињата се најумните суштества.. Само да се погоди од сој...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ги жалеа луѓето, ги оплакуваа и правеа маѓии да ја стиосат болеста, тропаа со тенекиња и ја бркаа, палеа ќуќур и козина да ја спотераат и избркаат од каде што дошла; ги стркаа ќералите и плевните со света водица, со жива вар, чадеа темјан и пееја молитви, го молеа господа да ја запре и сотре болеста по ајваните; им врзуваа амајлии на гушата, им сечеа од ушите, од опашката, од роговите - чинеа сѐ што знаеја или ќе чуеја само да ја откатанчат и изгонат болеста.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Мразеше темница, а изгаснатото светло само да го засилуваше чувството на клаустрофобија кое и онака го имаше. Почна да тропа по вратата.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Само да ја отспиеме зимава предвидлива – ние капетанот и ти, и уште едно ти. 09.2000.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Си се зачленил?“ „Се зачленив, тато, нели ми рече дека сум жител на оваа населба и треба да придонесувам за менување на состојбите, а не само да критикувам и да се муртам.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Само да не сме она што сме. Само не тоа. Никако тоа.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Само да најдеме некој учен, кој на хартија ќе ни прави цртежи на куќи, а ние со скепарите и со мистриите... - мечтателски воздивна Кољо.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа централност и таа ексцентричност можат само да допринесат за неговата налудничава пропаст, која на њујоршката „сцена“ естетски се транскрибира низ лудирање, низ жестокиот експресионизам, но која целиот град колективно ја негува низ техничката френетичност кон вертикалноста, низ забрзувањето на баналноста, во живоста на среќните или бедните лица, во дрскоста во која човечкото му се жртвува на едно чисто циркулирање. 66 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Немој да се зачудиш ако запловиме со него како на чун. Само да дувне ветер ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Додека вечеравме, раскажував. - Мамо, - ѝ реков, - што имам една случка да ти раскажам, вреди да ја ставиш во романот повеќе од сите што досега си ги смислила, само да знаеш!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Сакаше само да се опреми со уште едно средство за задевање и шармирање па лесно меморираше јазични одломки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тие стануваа симболично писмо испишано на нивните мермерни тела чија порака можеше само да се почувствува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Само да најдам куче поголемо и полошо од твоето!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Само да ме тресе и да тлеам, да не може мршата да ми се умири.