Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ама сега не во улицата туку во населбата каде што приквечер се собираат луѓето да си поприкажат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Знам дека свеската ме чека со раката над моето колено ама сега не ме интересираше: работата не е во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сега не можам да си простам што тогаш не ѝ кажав колку убаво се чувствував заради неа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ќе те пуштат и тебе...“ - му рече Готлиб додека се слушаше отклучувањето на вратата од карцетот. „Мислиш?“ „А што ќе си им тука?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но сега не ќе можеш повеќе, И другите тоа ги очекува...“ - Хм, има ли потпис? - скокна полјакот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја остави прачката во долапот, како да потпевна прачка имам камен немам, па ја бакна мајка си в чело и цел ден и цела ноќ попусто чекаше да му подари солза радосница.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Потем сал туку се излежуваше по дома, си остана младоженец без невеста, едно време се пушти глас дека станал акробат и ноќум одел по жица како месечар, филистејците се такви, на спасителите им подаруваат осаменост, им го нудат и кошмарот на заминувањето од родната грутка – барем сега не се талка со месеци по морињата до Австралија и Нов Зеланд, а ако е до пустини и таму има пустини, но децата таму не чуле за прачки, не виделе дренки и шумски малини, децата таму се далдисани во компјутерски игри.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

За среќа на полчивци, на самиот јузбашија, а најповеќе за среќата на Толета и Митра, овој јузбашија се погоди некако разбран и „кретен" човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така бујниот Толе, притеснет од положбата во која се најдуваше, ги советуваше селаните да се спасуваат со гоштавање и придавачки, а сам во себе вркеше од гнев, сега не само на Турците, што си ги бранеа своите петвековни државни права, ами повеќе на Борисовци, Тренковци кои „дојдоа од џенемиите“ — од Бугарија — да ја запалат земјата и да го остават народот на милост и немилост на разјарениот душман“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шуќур што дотогаш беа преболени детските сипаници па сега не морам да ви здодевам со нив и со други занесувања.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но сега не беше време да се размислува за овој проект.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сега не беше време да се седи надвор, но на Бојан воопшто не му се спиеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше и преморен, но знаеше дека сега не смее да стои, не смее да се одмора, па тргна по патчето што новиот снег веднаш го постилаше со бел лизгав чаршаф, им ја отвори вратата на овците и ги пушти да пијат вода.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега не постоеше ништо друго. Од ова нешто сиот свет беше изместен од неговиот видокруг, и мислата му беше целосно преокупирана со тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неговата опашка сега не мавташе весело, туку замавнуваше со големи удари, како да замавнува со сабја; розовите уши му се вкочанија над черепот и очите му светнаа. Рози направи уште еден чекор и пак застана.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јасно беше дека е ова еден црн човек кој одамна се пројавил како таков и кому сега не му останува ништо друго освен да биде наметливо опасен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И сега не веруваа, иако, како што реков, пред да стигне Филозофот, стигна вест за чудесата со отркивањето на моштите на Свети Климент, пречесниот римски папа што беше маченички удавен в море.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ДЕПА: Ами ти сега не рече дека будалите викале Коте?! Демек, сега ние сите сме будали што ти викаме Коте?!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Шуќур каде не ми ги ватија, оти и таму сега не остават да извадиш злато.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: (намигнувајќи му на Софрета). Сешто! Само, сега не можам да барам, тие се поздола. Дома ќе ги видиш!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Слушај, сега не можам. Утревечер да се најдеме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сега не сме сиромаси, вели и со рака покажува на дворот каде низ прозорчето се гледаат два трактори, комбајн, патничка кола и два камиони.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сега не сме во строј, а чекориме како да сме во строј...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Чувствував дека таа не заслужува така да биде нарекувана, барем сега не.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сега не е потребен нов матријархат, туку едноставно – рамноправност.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А зошто не нов матријархат?,“ се насмевна Сара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега нема место за стамболовска политика. Преродувањето на стамболовскиот режим во Бугарија сега не се оправдува со ништо и претставува еден нов обид на политичкото недоносче да покапризничи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашите противници велат оти сега не му било времето да се подигаат национални прашања во Македонија, кога е зборот за едно сносно постоење на сите народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа раскајување е влезено длабоко во душите на сите Руси, кои сега не сакаат ни да чујат за некакви „братушки”, а особено за Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега не е времето да се одделуваме од Бугарија, кога таа направила толку жртви за нашето ослободување и ќе направи уште за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

137. Ете зошто, прашањето кое наречје треба да биде општ литературен јазик за Македонците и Бугарите, ако првите и за напред ќе се викаат Бугари, коешто прашање сега не се поставува на дневен ред, зашто умовите на сите Македонци сега им се зафатени со револуционерното движење, еден ден неминовно и без други причини ќе поведе кон едно расцепување меѓу Бугарија и Македонија, со создавањето од страна на последнава свој литературен јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најнапред треба да се рече дека не е вистина тоа што го велат оти сега не му било времето да се подига прашањето за народноста на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега знаеше дека сите тие дискусии биле само навидум плодни, а всушност биле јалови, испостени како влажна земја на која со години се садел ориз, па сега не може да прими ништо друго.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега не беше младич, но она ластарестото сѐ уште ја оптегнуваше неговата тенка, пегава става во излитена англиска блуза со боја на пожолтени дабови лисја, а Змејко немаше време да направи ниеден чекор кон таму, кога оној веќе стоеше до него, во средината на таа група крај колите и тие си ги тресеа рацете еден на друг со онаа наеднаш повторно родена жестокост, која сѐ повеќе растеше и стануваше пак дива и разврескана во нив, продолжувајќи сето време да се потчукнуваат по рамената, уште пожестоко, а денот дури сега навлезе во неговите очи и го заслепи, просто го исполни сиот, така што тој сега речиси сети како е тесен во себе за да го прими тој убав планински ден наоколу, додека некој од селаните крај него рече: „Змејко е печен, вечер се запишува в Задруга“, а тоа сега воопшто не беше важно, беше толку далечно од него, како да било во еден сосема подруг живот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тие сега не беа калливи суштества, што се пентарат по скелињата, нити пак ситни точки, што се движат некако чудно, како клопчиња, по улиците малечки и валчести, гледани од највисокото скеле, со чудна некоја форма и со уште почудни движења.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А од тоа, што ткаеницата на неговата сигурност во себе сега не беше достатно густа, и што честопати се чувствуваше пробиена, изрешетена, никнеше и таа притаеност и смиреност на неговите движења.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Касарната сега не функционира, но од еден мој пријател кој лично се познавал со Саво ја добив неговата адреса.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Проблемот е... - Рада не доврши зашто прстот на Јана беше ставен на усните на Рада. - Пссст. Сега не!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ќе запушиме? - Сега не. - Тргни само два-трипати од лулето. - Уморен сум.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

-Секогаш сум се плашел од случајности. Сѐ е пресметано, до тенкости проучено и, наеднаш, стоп. Слушај, Арсо, за сега не. Да појдеме горе и да размислиме.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На стражарот сега не помислува. За тоа не е потребно да мисли веќе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Зар веруваш дека си слободен? Си бил, ама сега не си.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На другите свадби, кога ќе бидеш веќе мажена, можеш и да се опуштиш, а сега не.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На почетната страница од нивниот сајт напишано е: Се надеваме дека до сега не сме ве разочарале, и дека повторно во некоја песна, некој стих, некое зборче или пак тон, ќе пронајдете дел од себе, дел од вашиот живот, затоа што светот во кој што живееме, малку е убав, малку за нигде, ама единствен кој што го познаваме.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Тоа го пишуваше Флорин Богданоски, вели Николе Валавичарот, оти негова е ливадана. Сега не се инаетеше толку за гајдата, вели, дури и на Бугарите им посвире. 205

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега не ми е срам од Уља, вели Мирче, сега ми е срам да ја сретнам Маса Ќулумоска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А за кого се борев, прашува, за кого и против кого, прашува, кој е поразениот, се прашува, ама одговор сега не си дава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега не знам од кои сакате, господин капетане, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега не знам кај ја загубив жената, кај ги загубив другарите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега не ни се плашат, вели, оти се колиме меѓу себе...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ако дојдеш кај мене“, рече инженерот, веднаш преминувајќи на ти, „ќе заработуваш трипати повеќе од тоа“. И, јас прифатив.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Впрочем, неговото место и сега не се сметаше за значајно во споредба со други уште позначајни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Момче, верувајте ми, сега не смеам ништо да ви кажам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега не се сеќавам на името на градот. Го познавав само еден саат, на автопатот, под сивото рајнско небо, а го заборавив во твоите раце.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

- Не можам, - рече смеејќи се, - ти си страшен Леме, и да сакам - сега не можам, другар.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Маренецот порача едно оро, ми се чини, за да видат дали ќе се фатам до него, јас имав обичај да се фатам до ороводецот, но сега не се фатив.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Винстон сега не можеше да се сети како се најде во кафеаната во тоа време.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со никаков документарен доказ сега не можеше да се потврди дека некогаш се водела војна со Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сега не можеше да се сети дали за првпат го виде О'Брајан пред, или откако го сонуваше тој сон; ниту пак можеше да се сети кога го идентификува гласот од сонот како глас на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Повторливите економски кризи од минатото беа сосем непотребни и сега не им се дозволува да се случуваат, но затоа други и исто толку големи пореметувања можат, и се случуваат, без секаква политичка последица, затоа што не постои начин на кој незадоволството би можело јасно да се изрази.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И понатаму беше вистина дека луѓето не се еднакви според вродените способности и дека функциите мора да се специјализираат така што едни единки би имале предност пред други; но сега не постоеше повеќе никаква вистинска потреба за класни разграничувања, или за големи разлики во богатството.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури ни сега не се осмелуваше да ѝ се доближи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со себе сега не ја носев топографската карта на местото.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Познаниците прилепчани направија постапки и Бино стана даскал во своето село, плаќан сега не од родителите на учениците, како што беше дотогаш Чало во Витолишча, Петко во Бешишта и други, ами од „народната каса", т. е. од Егзархијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега не си влезе право дома и не го остави ракавот во камарата над оган, ами влезе в земник, го отвори ковчежето во кое си собираше разни работи и каде мајка ѝ никако не проѕираше, го развитка ракавот, прислушна да не иде некој, ја извади китката, и така сама почна да ја гали, да ја мириса, да ја бакнува по цветот и повеќе по корењето, ја лепеше до образи де од едната, де од другата страна, ја притискаше на гради, та дури го извади гушалчето и ја кладе под левата гола град под која силно, како чекан, биеше нејзиното, тукушто разбудено, младо срце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По тој пат вела Јован дошол и до бела Бојана за која Колобан, ете, го пизми и раат е оти тој сега не е тука.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Што е за право ниту еден сонувач Нема да рече многу ми е гајле за иднината на сонувањето Не што нема да рече многу ми е гајле Ами ќе ја обнови и ќе ја поткрепи идејата За воведување светска сонувачка штафета Сега не мора таа да му се врачува на Врховниот сонувач Баш на 25 мај И не мора сосе штафетата да има и слет на стадионот на ЈНА Постарите сонувачи паметат и такви штафети и слетови Со кои некои неиспилени на несонувано тераат мајтап

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Тоа сега не беше далеку, го поврзуваше река, ама и таа беше пресечена со граница помеѓу Југославија, односно Македонија и Грција, пред земјата да се затвори.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Луѓето, до вчера, живееја како браќа, сега не се познаваат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега не знам зошто одбивав да излегуваме ноќе - заради својата зафатеност или заради сјајот во твоите очи?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сега не можам да речам дека меѓу мене и денот кога со татко за првпат берев смрчки постои јасно растојание сега кога мирисам на смрчки повеќе одошто на самата себе кога минуваат годините во животот како што нема да поминат во споменот кога сѐ е на свој начин отсутно и пладнето, и билјето и јас и тој кога сѐ е заградено во мене и секој настан има своја миризба своја душа - она кое не се споредува!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Во тој луфт, тој циркуски неон и сега не се познава каде е мојот живот, мојата скриена фалинка не сум крив јас виновни се оние кои веруваа полесно ми беше да бидам неограничен во слободата да грешам, одошто да сакам ја имав секоја имајќи ја безличната жена, не груба, не глупа, не грда напросто ефемерна бришаниот простор ме плаши, не празниот ѕвездената прашинка која светка под папокот на мојата скокотлива куртизана, судбината мојот детски инат, залудното препознавање во сѐ што не сум јас зар не сум доволно смртен за да бидам и жив, и со себеси соочен зар јас ќе го напуштам светот не тој мене, мила моја!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И воопшто тие сега не одеа на таа страна од планината.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Прв кај кого би отишол беше Ангеле, но сега не смееше ни да помисли на него.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И белки не е за несреќа“, си рече жалејќи што сега не му е младоста од едно време кога беше комита во четата на деда Гера.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

До сега не се појавил кртот да си прави гозба.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Јас сум во години но меѓу мене и вас нема разлика. Вие тоа сега не можете да го разберете.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- Бил, ама сега не е, нели? - Не е, затоа што со помош на Кољо го зазеде бункерот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ги вратија на местото под оревот. Стражарите сега не стоеја туку со пушките меѓу нозе седеа на камењето зад нив.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„До лани одев, ама сега не одам зашто не можам да го поминам првото одделение.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но ова е прашање во кое тој би се впуштил кога би правел запис или би го раскажувал својот сопствен живот. Тоа сега не е случај.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Затоа следниот ден излезе пак да го чека истоименикот, но сега не седна на талпата пред продавницата туку на еден камен веднаш зад аголот пред уличката во којашто се наоѓаше неговата куќа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Вотната во партизанските пантолони на Димостена и забрадена во една ветва шамија копаше дупки по падините на Водно, и така облечена со тезгере влечеше малтер до најгорниот кат на егејската зграда, само сега не мора така да се облекува, убаво ѝ стојат било какви фустани.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сега не верувам дека ќе нѐ стрелаат, вели Лазор Рогожаров и си ја чеша истрижената глава.