сеедно (прил.) - го (зам.)

Го расчешнуваше во многу недовикнати и извишени слогови, но сеедно го продолжуваше, без прекин, сѐ додека постоеше глас, што можеше да биде извикан, сѐ додека место глас грлото не почна да му точи пренапната бол.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)