секогаш (прил.) - има (гл.)

Расневме заедно, заедно крадевме вишни и иста судба секогаш имавме ние.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Некој го измислил а сите го прифатија, не дека снаата Илинка ката утро не ѝ носеше бардаче пресна вода и кивче босилек какво што таа, Трајана, секогаш имаше прикачено за шамијата над увото, туку дека жителите на Потковицата никогаш не стигнаа да ја прежалат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мајка ми плачеше со месеци на терасата на која баба ми го плетеше највкусниот кукурек на сите времиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ѝ завидувам на сестра ми: за неа секогаш има по некое компирче или јајце.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Исто така, еден вид театар, сличен на хепенингот, претставува музиката во која е тргната границата меѓу изведувачот и слушателот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Стрико ми Ото – претпоставувам дека беше совршено среќен додека иташе по скалите – потоа ќе влезеше во најблиската кафеана за да размисли за своите планови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во Витачево секогаш имало волци, па се вратил назад со сестра ми и коњот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Куртиал де Перер, секретар, предвесник, сопственик, душата на „Генитрон”, секогаш имаше одговор на сè, никогаш збунет, неодлучен, утепан!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
А и да не е снегот, мртвицата секогаш има гнила земја, што не те крепи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Наводната разлика помеѓу нашите одговори на убавите тела и кон убавите уметнички дела треба да биде основа за темелна разграниченост помеѓу пристрасната и беспристрасната привлеченост, помеѓу користољубивата, себична, егоистична, возбудена заинтересираност и некористољубивата, несебична, алтруистичка, контемплативна беспристрасност.264 За естетизмот, понатаму, обично се мисли и дека искажува потрага по совршенство или посветеност на совршена убавина, која во голема мера е ирелевантна за погрубите, пониски дејства на сексуалната возбуда.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Умниците, а такви секогаш имало на светов, се запрложувале од жал над човекот што не умеел да го сфати животот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Пред мојава куќа секогаш има некого. Ноќе секакви суртуци клечат пред прагов. (Арсо Арнаутче секако ја зграпчил за рака.) Пушти ме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во кошницата секогаш имаше свежи, вкусни бомбони и додека ни се топеа во устите, тетка ти и јас секојпат ќе помислевме во себе: кои бомбони биле први во кошничката, кога играчката била купена и на кои им се восхитува ѓаволчето, и како биле по вкус?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На поличката над огништето секогаш имаше кибрит, крај огништето секогаш можеа да се најдат суви дрвца за потпалување и борина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Беше тивка и храбра, силна во својата величествена самота, во тој наш голем пораз, одвлечени на маргините од животот во кој секогаш имаме веќе спакувани одговори за нашите одложени знаци на возвратена љубов.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Машката геј-култура, пак, е позната по обичајот да ги спојува еротиката и естетиката.265 ‌Ова, можеби, е причината поради која секогаш има нешто реакционерно во машкиот геј-култ на убавина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Секогаш имаше пари; Семејството знаеше да го користи крилестиот човек на многу начини! А сега? Горчливост!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И секогаш има номади кои талкаат низ просторот меѓу границите, претворајќи ги во места за средба, места на трговија, меѓузони.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тоа е човекот кој на прашањата од луѓето која е неговата мајка, секогаш имал само еден одговор: Мојата мајка е земјата македонска.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Инаку, кога ќе загризе нешто во мевот, и јас тоа го правам. Ѝ завидувам на сестра ми: за неа секогаш има по некое компирче или јајце.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Секогаш има возови што пристигнуваат и заминуваат, но во Играта во која втрча почна да насетува некои таинствени, неумоливи законитости.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Потоа ги кренав картите таму од каде што ги земав и се колнев дека никогаш веќе нема да ги фатам в раце.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кој ќе посведочи и ќе запише дека за нас слободата секогаш имаше црвена боја?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Така е, баба ефенди.“ „Секогаш има сефте, ама некаде тоа сефте е и крај.“ „Оди ми со здравје, баба ефенди.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
А во однос на Грција ќе истакнат дека "можностите за формирање творба на јужнословенско-грчка федерација никогаш не била спомната од партизанските власти", а дека идејата за "југословенско-албанска федерација воглавно никогаш не била разгледувана".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И онака во оваа земја најголемите лопови секогаш имале прелазни двојки по математика.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тој стана, си ги прибра цигарите во истиот џеб од кој ги имаше извадено и го поттупна по рамото на заминување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И секогаш имав чувство дека можам спокојно да потонам во нив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Секогаш имаме избор да го решиме проблемот, да ја промениме ситуацијата или да ја оставиме. Нема жалење.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во ист момент казнуваше и наградуваше. И секогаш имаше право.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Херкул станува Херк, а Мегара – Мег.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Во секоја вистинска песна на Абориџините има макар еден блесок на комета, има и оптегнати тетиви од кои како стрели фрчат сеќавањата, има и клисури во кои не се слуша како градските саати го мелат времето, а секогаш има и по некоја јамка за ловење на дивата месечина и друг дивеч.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Имало кислород и во меѓупросторот и меѓувремето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Затоа тврдиме дека сонот секогаш има благотворно дејство, така што дури на него може да се гледа како на необично секојдневно тераписко средство.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Градот, меѓутоа, секогаш имал важна улога во историјата, така што оваа промена само ја зацврстува неговата општа важност и го означува почетокот на урбаноцентричната епоха.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сепак, природните пречки никогаш не можат да бидат конечни граници, зашто тие истовремено секогаш служат и како инспирација да се надмине тој страв и тие да се преминат, да се освојат нив, да се населат.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Добро се држеше благодарејќи им на физичките вежби, на теговите, боздоганите, вратилата, тремплините... што ги применуваше редовно и особено пред доручек, во задниот дел на дуќанот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
– Чудно – рече Сатурн. – Таа секогаш имаше цврст карактер, со многу самоконтрола.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа треба да доаѓате постојано и да дарувате онолку колку што можете затоа што секогаш има други деца на кои им треба помош да пораснат, исто како на вас“, им се обрати на возрасните, посебно на оној што беше најдарежлив од сите нејзини деца, ама и нередовен понекој пат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Наспроти тоа, градоначалник, кој не е дебел ниту слаб, макар и да не ги познава законите, секогаш има успех.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Да се помириме со работите, да си простиме на себе и на другите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Мајка ѝ даваше најубави јадења и секогаш имаше пари за алва.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога Томето одеше по улица секогаш имаше дофрлувања од страна на млади момци.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Арсо Арнаутче веќе ја држел за рака, бил стапица што не го пушта подарокот на ноќта. Воздишки. И шепотење. - Излези, нема никого.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но она што ме импресионира во твојата музика е што без оглед на сетингот, секогаш има африкански ритам. � Д.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од сето тоа, јас и Луција сме правеле непотребна драма; на светот секогаш има жени кои се расположени за пријателство и љубов, за милосрдие и страст.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Впрочем мајките и бабите за нас децата секогаш имаа уште по нешто што беше само за нас: дивјачки, горници, грозје, туршија а и јаболче понекогаш. Убаво беше.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На оние, за кои обично секогаш имаше решение, секогаш завршуваа со „немам решение“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Марша секогаш имаше задачи за него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Потоа на шестнаесет години, по преживеаниот пеницилински шок, Татјана падна од мотор два дена по завршувањето на училишната година и ја скрши бутната коска.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
А јас по телефон им реков: другари, за стрелање секогаш има време, мислејќи дека случајот ќе се заборави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа посебно се однесува на неговото сѐ поголемо ангажирање во решавањето на општествените проблеми што сѐ повеќе го одвлекуваше кон театарот кадешто сите работи се случуваат одеднаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога веќе ја имавме храброста да избереме, треба да имаме двојно поголема храброст и достоинство да ја превземеме одговорност за секое наше однесување, да не се плашиме што и да се случи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Секогаш имавме сирење, зејтин, ние месо моравме да имаме. Бевме една од најугледните фамилии.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кој бил тој чуден човек?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој секогаш имаше еден и ист одговор - немаме услови за тоа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За мене секогаш имаше земи и дај.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Ново изгрејсонце ќе ме пречека на другата страна на светот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, нешто што тебе ти направи задоволство беше затворениот Пазар - каде и да шетавме секогаш имаше желба да ги посетуваш пазарите.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Имено, додека 79 Tim O’Sullivan et al., Key Concepts in Communication and Cul- tural Studies (London: Routledge, 1998), 250. 80 Jürgen Habermas, The Structural Transformation of the Public Sphere: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society (Cam- bridge, Mass:MIT Press, 1989), 27. 81 Andrew Edgar and Peter Sedgwick, eds., Cultural Theory: The Key Concepts (London: Routledge, 2004), 227. 72 дискусиите за идејата на јавниот простор секогаш имаат нагласено просторна димензија и се однесуваат на специфични јавни места, дебатите за јавната сфера обично не поседуваат таква просторна димензија.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
„Секогаш има исклучоци. А напати е виновна и брзината на летот! “ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, помеѓу најлошиот џган секогаш има и добри луѓе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Треба да ја прочитам прво. DD ПТ: За луѓето кои се во бизнис не е вообичаено однапред да зборуваат за своите договори. DD ЕВ: Не ми е гајле и некој...секогаш има друга книга. DD ПТ: Денес се видов со Илеана и ја прашав за што да разговараме, а 12 Margina #10 [1995] | okno.mk таа одговори, “Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш имаат друга работа – си ја мерат светнатоста со кубињата, како да сакаат да докажат дека сите божици се светнати.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Секогаш имав впечаток на крвав карневал.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тука е потребно да се нагласи една клучна разлика меѓу овие два поврзани термини.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Но таа секогаш имаше свое толкување за политиката и балканската историја, инстинктивен рефлекс за настаните кои се вестеа, а беа во врска со основната семејна стратегија како во бурните настани на Балканот да се спасат децата!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За многу работи во животот не можеме да се разбереме, секогаш има вина и виновник, но никогаш не може да биде погрешно ако ја кажеме вистината, ќе излезе од нас и не мора да се враќаме назад, на крајот човекот е светлина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И биди среќен ако има место на троседот што се пушта зашто секогаш има и полошо: на пример, отоман во кујна покрај шпоретот на кој цела ноќ се крчка на тивко сарма од кисел купус во тенџере за ајвар, дека сте едно семејство, ама имате деца како од две, нели!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Во неговиот џеб секогаш има понешто за понадица, колку за радост, колку за да види блескот на жарче во неговите очи, колку за да се растегнат неговите усни во блага насмевка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Просторијата за посети, остаток од некогашен манастир, беше комбинација од ќелија и исповедалница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Беа другарите?“ ме праша мама. „Беа. Врнеше. Право кај нас дојдовме. Бевме гладни. Јадевме леб и слатко од јагоди.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нејзиниот поглед секогаш имаше нешто мајчинско кога доаѓаше од установата во чие основање учествуваше и самата, а во која беа згрижувани жените избркани од своите сопрузи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По краснопис секогаш имав најлоша оценка во класот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ми беше верен читател, ретко беше критички настроен кон моите книги, секогаш имаше пофални зборови.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Интелектуалците имаат фасцинантна култура, секогаш имаат мислење за сѐ.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Оние кои сами го вршат изборот, секогаш имаат право - го слушнав шепотењето на Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се тргнав од вратата. Кога ќе ви ја распламтат суетата не сте во состојба да одредувате дали сте засрамени или само повредени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Освен веќе споменатите дела, негова најчиста работа во тој домен е Театарскиот чин (1960), за 1-8 изведувачи, кој предвидува низа пропозиции кои наликуваат на игра (играта секогаш има општествен карактер!) низ која изведувачите треба да одберат работи кои потоа ќе ги фиксираат како улога, но така што улогата го отсликува нивниот статус во реалниот живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зашто ветерот полека се издигаше и тој му се препушти да го подигне и понесе по остатокот од патот низ пустината до ракетата што неподвижно го чекаше. 20 Кошмарна треска Го ставија во чистите, свежо испрани чаршафи, а на масичката под матната розова лампа секогаш имаше полна чаша со свежо исцеден сок од портокали.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
На еден чуден начин, помеѓу траурното шепотење на Катерина, Јана ја изрече својата покана: - Ќе го продолжиме разговорот кај нас, ако те доведе - и покажа кон мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не ѝ дозволија да остане со неа во Градската болница (секогаш имаа некакви правила) и седеше пред врата очајна и несреќна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На асталот во трпезаријата секогаш имаше беспрекорно чист бел чаршав и салветки кои беа ставени во специјални држачи направени од сребро и коишто имаа форма на мали обрачи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Во него живеете додека живеете потем воскреснувате: сите мориња се ваши ваше е бегството, очајната надеж дека секогаш има поубав свет - оној што го немате, изгубениот и времето дури е ваше кругот е перфидно совршен освен ако не се најде човек да ви постави ѕверска спрепка!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
За секое злодело секогаш има некој кој е крив. Кој е?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Напаѓачот секогаш има иницијатива.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ајде, ајде! Цел живот ќе работи, за работа секогаш има време. Та целиот живот е пред него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Затоа што во зборот хризантема секогаш има тема.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Урната на Пане Скендеров е на Мирогој. Велат дека таму секогаш има свежо цвеќе!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
25. ЗУЛУМ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Полиција: Како и секогаш секогаш има право.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Како растев станував љубопитна, толку преокупирана со прашања, секогаш имав едно зошто, што, каде, кој.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
СЕ ШТО НИ ТРЕБА Е МАЛКУ СРЕЌА И МАЛКУ ЉУБОВ, А ТОЛКУ МНОГУ НИ Е ДАЛЕЧНА ТАА ПРВА ИСКРЕНА ЉУБОВ СКРИЕНА ДЛАБОКО ВО НАС...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како што е претпоставувачки и дека: - пријателот - црнец на гл. јунак е или судија, или шеф на полиција или партнер - детектив и често погоден од злосторничкиот куршум (се разбира, незаслужено) умира во прегратката на својот другар; - кога јунакот (со неговиот пријател - црнец) го паркира својот автомобил каде било, на пр. во преполнетиот Њујорк, секогаш има слободно место;
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И затоа на „Трокадеро“ секогаш има најмногу странци, и најмногу улични фоторепортери, кои веднаш ги врачуваат готовите фотографии.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Треба да запомниме, секогаш имаме избор!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И за мене, кога и да налетам случајно, секогаш има.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лажно се тешев, одложувајќи го одговорот дека Мајка како и секогаш има разбирање за својот син!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Би требало да се додаде дека и во двете земји секогаш имало силно движење кое работело на формирањето јужнословенска федерација".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Секогаш имаше добар сенс како треба да се дотера за различни прилики – и формални и неформални.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Ако, синко, голема гревота е дете да е гладно. Леб и нешто со леб секогаш има дома“, рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Предавници. Секогаш имало и ќе ги има.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Си платил цел, а ќе излижеш одвај половина сладолед а на тукушто избањатите божици секако нема да ве видат, инаку барем ќе ви се изнасмееја на сладоледните капаници.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
А баба Стеве, тетка на мајка ми, сестра на нејзиниот татко, секогаш кога ќе ме види радосно ќе свика: - Кај си, мила моја, онаа мајка ти, кучка една, никогаш да дојде да ја видам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Секогаш има време да се раскаже несреќата. Не мора да се брза...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Не очајувај мој драг докторе. Секогаш има време за поправка и втора шанса, а сега седнувај на маса, во десет часот треба да бидеме на закажаната дружба. ***
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како само подзина кутрата!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Си ги кажуваше самиот годините повеќе пати на ден... Имаше педесет одминато...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не беше тоа лоша плата за времето во кое живеевме, но Мајка, како што велеше, мораше со неа да прехрани шест детски усти, но и устите на нашите другари за кои секогаш имаше место на нашата трпеза... XXV Веста за сиџилите не престануваше да се шири во светот на ориенталистите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Си ги пули врвките на разгазените чевли - знае дека во далечините секогаш има магла.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Секогаш има нешто за кое можам здраво да се фатам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
За чудо, во комисиите што даваа мислење, секогаш имаше по некој негов постар колега, кој бездруго знаеше за неговите квалитети.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За волја на вистината надворешната политика на времето во семејството беше исклучиво татков ресор, за да го споделува подоцна со постарите синови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Понекогаш, мора да се признае, овие теми се третирале и необносливо – од Мел Брукс или од Сара Саливан, од Кара Вокер или од Исак Џулиен.171 Сигурно, секогаш има некакви исклучоци од сите вакви обопштувања.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако се апстрахираме од специфичната реакција на руската емиграција, тогаш треба да се одбележи дека драмата на Набоков поседува еден значаен театарски квалитет: во неа нема долги, здодевни монолози, секогаш има што да прави и партнерот што молчи, настаните повремено ги прави интересни и само потсмевот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
За девојчињата да не зборувам. Секогаш имав проблеми од нивните пакости. Оговарања, завидливи и лицемерни забелешки.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тој секогаш имаше да каже нешто убаво.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Смените со неа беа незаменливи. Секогаш имавме интересна тема за муабет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дрварите, кога доаѓаа од дрва, секогаш имаа по некое полено в седло за кога ќе поминат кадешто ги собиравме дрвата, да можат да фрлат некое.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Седум ангели собрани во една лага!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во Македонија секогаш имало, па и сега има две словенски народности: Бугари и Срби.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во еден од ќошевите, оној најоддалечениот, под високата црница, постојано гореше оган на кој во голем котел секогаш имаше жешка вода во која вриеја нашите алишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За товарениот Томо, Рада секогаш имаше по некоја досетка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За децата, или како што не нарекуваа за најмладите секогаш имаше некоја приредба.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Таа и сега веруваше дека надеж секогаш има, само треба да ѝ се пронајде адресата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Навистина, никогаш не бараше одговор, ниту го сугерираше на било кој начин. Оставаше на мојата совест!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Секогаш кога се зборува за војна, велат, секогаш има војна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Се снаоѓам – со задоволство вели Хорацио – Луѓето со фантазија секогаш имаат шанса.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А куклата не можеше да спие, зашто секогаш имаше огворени очи, па го долепи своето устиче до увото на Снежана и почна тивко, шегнешкум да ѝ раскажува за чудното, полноќно патување.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тие живеат во истата улица, три-четири куќи подолу и јас обожавам да им одам на гости, зашто многу ги сакам и зашто дедо Роман секогаш има во фрижидерот резервни чоколатчиња „Животинско царство“ и сокчиња, во секое време подготвен за детска посета.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа би било сосема разбирливо бидејќи повисоко рангираните службеници секогаш имаат поголеми права, а едно од тие права веројатно е и овластувањето да донесуваат самостојни одлуки во случаи на неразрешливи проблеми и недоразбирања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секогаш имаше планови, непогрешливи планови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Овде секогаш има нешто ново. Само ти седи и уживај“.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го нарече „прозор-греалка“ бидејќи тој, како и повеќето негови синтагми - уснени бродови (Mund- Boote), забни огради (Zahn-Zaune), тревнати бради (Gras-B, 139rte), спирални очила (Spiral-Brillen) - во својата формална амбиваленција истовремено потсетува на повеќе нешта: на мала печка и на оние виенски прозори на наемните куќи од времето на несолидните претпријатија (Grundjahre, понекогаш и Grunderzeit, е време на несолидно работење на германските акционерски друштва 1871-1872), кои секогаш имаат некој вид круна или капа од штукатура.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Стапот секогаш има два краја, ама стапот е секогаш она што е меѓу двата краја.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И покрај тоа што за се ѝ секогаш имаше одговори, сега немаше ниеден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа, кутрата, секогаш имаше моќ, и во најтешките мигови на животот, помислувајќи на децата, да ја активира во свеста оптимистичката варијанта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во торбата, што постојано висеше зад врата, секогаш имаше здиплено фанели, чорапи, нараквици и по нешто за јадење.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Подоцна катаден се потврдуваше дека секогаш има такви кои не веруваат во ништо, па ни во тоа што самите го ломотат во градските озборувалници.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
И секогаш има некој кој иронично и луцидно ќе ни каже повеќе среќа следниот пат!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас познавав и друг градоначалник, мошне слабичок, кој веднаш од граѓаните беше прогласен за слаба фараонова крава и подоцна, ниту една негова наредба веќе не можеше да има сила.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И кај Борко секогаш имаше некоја недореченост, некоја мала загонетност што те прави да размислуваш.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А тоа што не сме го откриле не е доказ дека не постои, секогаш има нешто зад нештото. * * * Најмала сум во моето петчлено семејство.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Секогаш имал во своето тело и во своите раце многу за да го остави во замена за она што му било потреба, цел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во тоа најмногу предначеа нејзините врснички и другачки, а од нив најмногу Тасија Ризеска Дртма, мајка му на Алекса Ризески Дикса, и Илинка Јанческа Талеска Кривата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Почнуваме од почеток. Секогаш има нешто што почнува. Тоа нѐ плаши, непознато е.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Секогаш има зорт заман (полоши времиња).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можеби затоа што Милан беше ѕидар, времето секогаш имаше влијание врз неговото расположение и неговите чувства.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Живеењето на млади Македонци во Србија секогаш имаше многу добро влијание врз интересите на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Семејната заднина укажува дека неговиот новооткриен талент и не е изненадување; двајцата родители се во рекламниот бизнис. Frere-Jones (името му е комбинација од презимињата на двајцата родители) се сеќава дека графички алатки секогаш имало „низ целата куќа”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но помошта од нивните вештини никаде не се гледаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)