секогаш (прил.) - ги (зам.)

Потоа од другиот џеб извади едно друго шамивче, врзано во јазол, па рече: - Еве, да видиш, ова се чешниња од лук, ја секогаш ги носам со себе.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Јас секогаш ги потресувам од правот моите облеки, потоа чеизот и сѐ по ред, не дозволувам лошото да полегне, да се полепи по нив, зашто подоцна било кога, може да ми засмета, да биде кочница за развој! – зборуваше Трајанка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тогаш бев многу неискусна. Секогаш ги мразев белите мантили.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога се врати дома одеше со патерици, исто како чичко ни Александар (помладиот брат на татко ни) многу години пред тоа кога при едно негово доаѓање во Скопје од Германија настрада во сообраќајна несреќа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Морисеј беше тој што ја наследи Ворхоловата бизарна тематика и работа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но, Ворхол им припаѓа на оние изразити експоненти на авторство чии следбеници секогаш ги демне опасноста од плагијат.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но Керадер беше оној што секогаш ги предводи, и иако другите лица се менуваа, Керадер секогаш се наоѓаше меѓу нив.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
А стана тоа вака. Пискулиев си седеше во библиотеката и ги превртуваше бавно оние свои скрипти што секогаш ги носеше со себе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога како дете одев во хипи продавниците за плочи, со другарите секогаш ги баравме најнеобичните работи до кои можевме да дојдеме, без разлика за што се работеше сакавме да ги истражуваме крајностите. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во меѓувреме, накратко го учев занаетот на американскиот филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Дури и кога Британците постепено го заземаа студиото во Излингтон, камерите беа американски, проекторите беа американски и лентата се викаше Кодак.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И Хилми си ја зеде грижата да ја исполни султановата наредба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Навикнат да слуша извештаи за побуни во целата своја огромна царевина, кои секогаш ги задушуваше во крв, султанот го повика својот одговорен службеник за Европејска Турција, Хилмипаша, и кратко му нареди: — За дваесет и четири часа сакам мир во твојот реон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од тогаш се прашувам, зошто животот секогаш ги гарнира ситуациите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Мајка ми имаше обетки. Кон крајот на месецот секогаш ги носевме во продавницата за заложени предмети, за да можеме да ја платиме сметката за плин. О, беше ужасно.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
- Пролетта секогаш ги зазеленува мозоците на таквите како неа.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А тешкотиите?!... О, со каква страст размафтуваше таа со нив!... Секогаш ги зголемуваше. Тешкотиите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А приказните на велгоштанецот секогаш ги носеа далеку од нивните колиби, каде што од лулка до гробот им црнеа деновите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Многу нешта од тоа што му го кажуваше старецот Бојан го знаеше, но пак слушаше, мило му беше и по стоти пат да го слуша деда си, зашто тој истите работи секогаш ги кажуваше на нов начин, како првпат да ги кажува.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пудриерите со камена пудра, шишенцата со парфеми, убавите чанти, свадбениот подарок од Френк, кој се состоеше од комплет четка за коса со сребрена заднина и еден чешел, сите тие нешта и други работи таа не им ги даде на своите ќерки, на кои Даниел би можел да ги види, туку на некои небитни познајници, каде што беше многу мала можноста неговите очи, кои секогаш ги гледаа тие нешта, да ги забележат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Приближувањето на зајдисонцето секогаш ги поттикнуваше пилињата на поголема активност и сега се туркаа и се плеткаа низ дворот, некои од нив пееја како селанките додека работат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Плодовите на земјата таа секогаш ги сфаќаше само како подароци од земјата и ги јадеше без да размислува како тие настанале, ги прифаќаше како што ја прифаќаше и чашата со вода што ја пиеше, сѐ додека не ги виде нештата во овие бавчи како од семе се развиваат во цвет а потоа во плод.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму затоа, со право можеме да заклучиме дека правата на работниците се наоѓаат помеѓу чеканот и наковалната, постојано на удар од ниските плати кои не секогаш ги добиваат, прекувремената (неплатена) работа, небезбедните работни места, прекарната работа, замолчените синдикати и слепите институции, а законите кои треба да се подлогата на која тие стојат и која треба да го спречи ваквиот удар, воопшто не го прави тоа, туку напротив со многубројните измени на легислативата само го олеснува понатамошното обезвреднување на трудот на работникот, кој се претвори во обично средство во работниот процес.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Веднаш знаеше за што се работи. Затоа и ме замоли да скратам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За среќа таа секогаш ги сфаќаше со чудна леснотија наговестувањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нив секогаш ги наоѓав околу крушата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ете што ти е тоалетното креденче... Тоа кремчиња за лице и дневни шампони.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Даниелс бргу се утврдил пеејќи оперски улоги првобитно компонирани за високите, моќни гласови на кастратите од седумнаесеттиот и од осумнаесеттиот век (пејачи кои во детството биле кастрирани за да го задржат сопранскиот гласовен опсег и за да се квалификуваат за доживотна кариера како исполнители во еднополови црковни хорови.) Во текот на изминативе сто и педесет години, сѐ до многу неодамна, таквите улоги секогаш ги пееја жени.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И тогаш одите кај него на Апер Маркет и од петни жили стискаш да не одиш во тоалет, зашто тоалетот е тужибабата, мечтоубиецот...
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да го изговориш тоа значи да признаеш дека ти и предметот на твојата љубов сте недостојни за сериозното сфаќање што му следува на мажественото достоинство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А на казанчено секогаш ги имаат оние, златнине тацнички, да им се сневиди, со куп шарени топчиња сапун!321 Кој да знае дека шарени топчиња сапун можеле до толку да бидат смрт за вистинска љубов? ‌‌Токму во овој контекст штосот на другар ми дека и дечко му и тој ќе копнееле по венчаницата ја открива својата вистинска значајност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Градот ме одбрал, како што одбрал и Ј., и татко ми, па иако имињата на градовите се менуваат, нив, моите најблиски секогаш ги гледам во истиот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Од ликот како да ѝ се избришаа сите наслојки на времето и пред неа како да се појави брат ѝ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Густав секогаш ги хранеше,” и се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Впрочем, не биле ни многумина други кои зборуваа за тие места како да ги знаат на прсти, за разлика од него, кој секогаш ги мереше своите зборови кога ѝ се обраќаше на јавноста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Раскажуваа носталгични војнички приказни за дома (како домовите да им беа на друг континент, а не само триесетина километри од нивните позиции), женетите за децата, неженетите за девојките, некој секогаш ги пцуеше политичарите, а тој најчесто молчеше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во сета таа ситуација имаше нешто лажно, некој привид, некоја шарада и му се чинеше дека сето тоа е само игра, само уште еден СВОЗ, а никако вистинска војна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Популарните, славните, своите гостувања секогаш ги условуваат со листа на барања.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Робовите секогаш ги држат главите наведнати, со погледите шетаат само по прашината, по калта на земјата. Затоа тие патат од очна миопија.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Размислуваше дека ни оној, исто како него, не ги поднесуваше суриите и секогаш ги оставаше тие да си бидат за себе, заминувајќи сам по честаците.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ручеците секоја сабота и недела ги подготвуваше речиси на ритуален начин, а гурманите Саво и Виктор секогаш ги изненадуваше со свои посебни деликатеси.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На Рада ѝ беше чудно што бременоста и течеше без оние вообичаени гадења, што жените секогаш ги спомнуваа; немаше проблеми, а апетитот ѝ беше голем. Јадеше не за двајца, туку за тројца.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи имаше време на претек, тајно, без знаење на Рада, веќе ги беше купил венчалните прстени кои секогаш ги носеше со себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој секогаш ги гостеше со ситните риби. А тој беше човек мелем.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Белите букви на натписот релјефно му се вдлабени во мозокот и тој секогаш ги гледа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Понекогаш сакаше да однесе во недела од полжавите што нараснуваа во тепсијата како споулавени и да му подаде на детето што секогаш ги пречекуваше по мисата со пружена рака и бараше милост, ама никако не им остануваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој не бил дома, но ги нашла клучевите во ходникот, скриени во саксијата за цвеќе, каде што секогаш ги криеја.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Две години подоцна, нивната љубов сѐ уште траеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знаеше ништо за стаклото и порцеланот, за слоновата коска, седефот и металите кои молчеа околу неа, кратко и тивко отповикувајќи се само на допирот на нејзините долги нокти кои секогаш ги престигнуваат прстите, осамени, недопрени од работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Многу се ретки, но секогаш ги имало и ќе ги има.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во текот на селидбите дел од книгите на Сами му се загубија, но тој речниците секогаш ги спасуваше и им остана приврзан до крајот на животот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Она што секогаш ги надминува моите 182 okno.mk грижи е тоа што сум јас вистински заинтересиран во цртањето и зошто уживам, а не за да го спасувам светот на фонт-дизајнерството”.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но тоа беше своевидно наттрчување со вечната и немилосрдна историја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Арафат доби многу битки со оружје! Тој секогаш ги предводеше Палестинците, стана симбол и во нашите страдања, на нашите опсади, на нашите порази. Нему сите му верувавме.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За време на Двете минути омраза таа секогаш ги надминуваше другите во измислувањето навреди на сметка на Голдштајн.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Разговорите со госпоѓа Мариела секогаш ги започнувавме шифрирано (тоа беше еден вид на штимање слично на инструментите на оркестарот пред концерт, со меѓусебно преслушување и вслушување во секоја нијанса на тоновите) и откако ќе ја создадевме матрицата која ни овозможуваше меѓусебно добро да се разбереме, ни одеше многу полесно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите наредби од Шефот секогаш ги прифаќав без збор (како би било поинаку?!), молчев и овој пат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакаат самостојно да се пробиваат низ животот, и во тоа речиси секогаш ги следи среќа. Друго што?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа беше за мене продолжување на работите што секогаш ги правев за Борко - станувам наутро прва, му го ставам приборот за чај, путерот, сирењето, спремна шолјата за кафе.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мајка, а впрочем и Татко, во нивниот полувековен заеднички живот, секогаш ги избегнуваа прашањата во нивните односи кои би можеле да внесат болка или неспо­кој кај едниот или кај другиот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги засакав со сите разлики, противречности, кои од секогаш ги делат, но не ги доделуваат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
До неа допираше плачот на децата, и грижите што секогаш ги носеше новиот ден и воопшто не ѝ беше до потрагата на Татко по патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Секогаш ги имаше токму толку на број, десет, и тоа изгледа само затоа зашто сметаше дека така ќе им го зголеми значењето според примерот на Десетте божји заповеди. Ниту еден повеќе ниту еден помалку.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пецета го прогласија за војвода, а Трајанка за баба Ѕвезда, жена во сите села наоколу прочуена по тоа што секогаш ги криела и ги хранела комитите.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
“Чистењето е она што ми додева дваесет и четири часа на ден,” одговори Б.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа е од оние луѓе што секогаш ги имаат истите проблеми како и вие, но едно милион пати поголеми.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прифаќањето на ваквите појдовни точки и заклучоци можеби не би било можно кога не би биле свесни дека Кејџ своите ставови секогаш ги изнесуваше со свест дека ги изнесува своите ставови и кога не би ја имале во предвид познатата забелешка на Костеланец дека “во Америка, за разлика од поголемиот број европски културни средини, не постои утврден пат за постигнување на интелектуален и уметнички успех, еден единствен културен естаблишмент кон кој младиот и амбициозен човек ќе може да се насочи, нема одредена публика која донесува конечен суд, институции кои издаваат конечна потврда за успехот, признание или награда која ужива општо почитување“. 174 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
” По сите правила, ваквата проза би требало да биде досадна, посебно нејзината претенциозност, но напротив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според нив, музиката е прекумерно поедноставување на ситуацијата во која се наоѓаме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А речиси секогаш по силата на инерција се сопнуваме на прав пат!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Погледите секогаш ги вртат на другата страна, а слаткиот шеќер се топи уште пред да имаат можност да го вкусат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Доаѓања и заминувања на блиските и саканите. Особено заминувања. Од тоа се состоеше животот на Х. И малку солзи. Секогаш ги имаше по заминувањата.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Го сакаа и затоа што за време на тешките маршеви тој се наоѓаше секогаш до нив и одеше пеш, лично ја проверуваше преодноста на патот, прв загазуваше во студената вода и секогаш ги бодреше мародерите, а на оние на кои им беше најтешко, не еднаш им го даваше коњот за да го товарат оружјето и тешките ранци наполнети со фишеци и рачни гранати.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се разбира, доколку го познававте Енди, доколку бевте еден од, како што новинарите секогаш ги нарекуваа, “верните следбеници на Ворхол”, ќе знаевте да го разликувате прекрасното од прекрасно што значеше смешно, страшно, без основа,не е достојно ниту за презир.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Перса, иако зафатено во разговор со Митра која не ја разбираше сосема оти од зборовите ги јадеше самогласките, едното уво и едното око секогаш ги имаше свртено на кај малечките, а како што забележува и Мурџо, од далеку, ги држи очите на нив.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мислам дека уште повеќе го предизвикуваше мојата цврстина, го провоцираше мојата правичност заради која секогаш ги казнував грешките.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Турските власти секогаш ги криеле теророт и убиствата што ги вршеле, а роднините на жртвите, особено во такви критични моменти, немало каде да ги пријавуваат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)