Денко зборуваше мирно, обично, како да раскажува нешто сосем неважно, а за Бојана секој податок што онака, површно ќе го изнесеше Денко, беше необично интересен: ... „има над триесет училишта... живее на другиот крај од градот...“ повторуваше Бојан во себе и се обидуваше да си создаде претстава за тој огромен град, сиот исполнет со училишта и ученици, со татковци, мајки, доктори, инженери, лекари...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А секому му е јасно, се фалат само оние што немаат што да покажат, или, како што реков, се фалат за сосем неважни нешта.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)