сосема (прил.) - туѓ (прид.)

Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се однесуваше како сосема туѓ човек, како никого да не познава, како да не пристигнал со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа можеше така да постапи бидејќи неговата стварност (неговите желби во однос на неа), не ѝ беа сосема туѓи, иако тоа беше стварност на некој друг; соодветствуваше со нејзината сопствена автентична желба да биде она што е.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Секако овој војник е вдаден во некоја своја мисла, сосема туѓа на службената секојдневност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Притоа професорот заборавил дека на претходните часови не спомнал ништо во врска со писмената задача што претстои. ( А можеби и спомнал но ученикот заборавил.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во нивниот јазик зборот надеж изумрел или е сосема туѓ, неразбирив.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)