сосема (прил.) - тивко (прил.)

Двајцата ги имаа потпрено лактите на масата, образите ги имаа спуштено во дланките, се гледаа лице в лице, одблизу, и зборуваа сосема тивко: „Јани ми беше сè,“ рече Софија, ги спушти рацете на масата и се врати наназад, потпирајќи се на столот тапациран со зелено кадифе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По малку, сосема тивко, како да вардеше да не разбуди некого, Претседателот го затинаше со некаков партал скршеното окно и едвај чујно шепотеше нешто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кате беше поодмерена: штом дојде нарачката, таа ја зеде чашата на Боге и му ја отпи пената од пивото; поправо, му ја исшмрка, ама сосема тивко, и му ја врати чашата, исто така сосема природно.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Гледаш и сам Леме, рече сосема тивко, гледаш како мачно се живее, никому не му е добро, синко.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ги погледнав останатите, но никој не гледаше во мене; сосема тивко си разговараа.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
-Ти...не знаеш...дека...сееш..., - со испрекинати гласови сосема тивко, му врати старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Нејзиното бучење сосема тивко допираше до нивните уши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)