така (прил.) - вели (гл.)

Така велеше тој, иако не му беше лесно да прима внатрешна одговорност за едно дечиште што којзнае како мисли и како слага.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оддиплувај ги листовите на споменот и стегај душа... стегај срце, секогаш така велеа нашите стари, велеа, кутрите и болката ја преточуваа во песна...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Авторот тука предупредува на големата комплексност на човековите вештини поврзани со сетилното осознавање и просторната ориентација, кои што зад себе имаат долг развоен пат и недвојбено е потешко машински да се симулираат како некои рационални операции, кои што, така вели Moravec, течат и во оние делови на мозокот, кои што не се посебно високо организирани.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Така вели: „... Се зборуваше дека тој (Никола Поцо) ја извалкал честа на сите наши домаќини.“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Да се саштиса човек! Така велеше мајка му, Влаинката од Белица.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Додуша, секогаш сито, ама што му го знаеш? Нели така велеше татко му?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
СЕЛАНЕЦОТ: Арно, арно, така вели и поп Китан. Само тој вели: „Што дава десницата...“
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕЛАНЕЦОТ: А попот е и деснак и левак, ама само за земање... Ај со здравје!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ноќта не фати бура.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Штом децата ни ги облекоа така, штом ги вратија во бој, кучкините синови решиле да ни го искоренат коренот! - така велеше дедо ми. Така велеа и други.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така е. Така велеше партијата. Нејзиниот збор стоеше највисоко, а тоа високо за нас беше идеал.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така велиме за тој (тие) со кој (кои) заедно бевме во строј, во долгите ноќни маршеви под дожд или снег, во рововите и бункерите, во влажните и студени земјанки, на боиштата и заедно долги години ја голтавме горчината на поразот, искоренувањето и туѓината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога Ема ја отклучи вратата, ја заплисна силен мирис.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Така, смрдиш. Така велат и другите. И поради тоа не те сакаат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Така велел талмудот, сетики за луѓето кои пред да бидат смачкани не цутеле како цреши.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Така велат сите и не забележувајќи дека се цапнати во застоената, смрдлива вода, низ која сал времето некако се протира и шмугнува.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Уште во цутот црешите дека не се како маслинките, па да даваат најмногу дури кога се смачкани.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ама, бездруго, Пиета не е сушалница на мозоци за извоз.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Така велат доселениците од Македонија за пропаѓањето на Венеција: ако било пишано да се пропаѓа, тогаш нека се пропаѓа барем отмено, сосе Венеција - живо сведоштво дека на селидбите на Македонците сепак не им се гледа крајот и од највисокиот морски светилник
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Со сето свое битие посака да е таму, во тој прекрасен пејсаж, да, така велеше професорот по ликовно: - Пејсажот треба да го почувствувате, па дури потоа треба да го излеете во акварел...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Не се, Татко, тоа божји работи! Така вели науката!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не се догледуваат оти се во душата, а душата е секаде до кај што стасува умот. „Ако тревата мрда, а ветер нема, има нешто друго што не се гледа.“ Така велеше Лазор Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)