Умот не е кај нас, ами кај партијата, а партија е Захаријадис. Нели така ни рече политкомесарот?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Па нели пред некој ден така ни кажуваше комесарот?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Така ни порача, и ние од немајкаде, си го ставивме прстот на главата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Вистина тоа не е тактички, но така ни е полесно да шепотиме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Така ни се гледа... Пак е стариот Лаопланос.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Не го одигравме валцерот, ќе ми вели, така ни остана.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А сакам, така, одоколу да го помолам да не си го кине срцето. Така ни било заведено од наречниците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Едно Босанче така ни се откина од рацете и трча право кон бугарските окопи. Трча и паѓа. Не го крепат добро нозете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)