тивко (прил.) - си (зам.)

Тој не мереше контракции; тој месеше како да си тесто и, дали од страв или од некоја друга причина, двете со Споменка, како мисирки сокриени под покривките, тивко си плачевме и ја проколнувавме идејата да бидеме чисти.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таму - тивко си линееше од тага и болка по убавата преспанка...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Марија не сакаше да мисли на тоа. Ноќе, скриена од темнината, тивко си поплакуваше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Јатата одлетале, Ѕвездо моја, ама ќе се вратат... ако има враќање - Секое заминување нема враќање - тивко си шепоти баба Петра, ама Ѕвезда сепак ја разбира, според мрдањето на усните ја разбира.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)