тивко (прил.) - вујко (имн.)

Како нејзините окоравени очи да рекоа: - што, што!?) - Ништо, Леме, рече тивко вујко ми, во очите му светна солза, се колнам, - само нека поминат овие пусти, гладни години, рече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)