тивко (прил.) - и (сврз.)

Тој час некој или нешто се засенува од таа страна на прозорецот, потоа тивко и претпазливо тропка на џамот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тој зборуваше сѐ потивко и последните зборови одвај се чуја.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сѐ беше тивко и мирно...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во огништето трештат сувите цепеници, распрскуваат златни искри, во одајата е светло, тивко и топло...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Навистина надвор беше студено, тивко и мрачно но никаква миризма на снег не се чувствуваше.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Својата потрага Рада ја започна преку еден свој пријател од детството, тивко и ненаметливо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Скот: Полека, Рафал. Тивко и учтиво.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во кино салата требаше да биде тивко и мирно ко на кардиолошко.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Свечерувањето пристапуваше тивко и Глигор со едно мирно чувство во себе трпеливо раскажуваше за своето последно бегство.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Боже, боженце, шшш, тивко и со молбите и со молепствијата, и со поплаките и жалопојките, да си ми вековен, шшш, амин.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Празникот Преображение поминал и сега сѐ околу него е тивко и во неколкуте викенд- куќички поназад таму, на местото на некогашното големо село, е тивко.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Толку е тивко и глуво што осеќам како се помрднува воздухот: од кај ме полазува, каде ме подгазува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури некогаш доцна тие ги изнајдоа во себе и зборовите и прво прошепнаа по нешто тивко и скришно само за себе, додека по подот си играше одблесокот од вратничката на разгорената печка, која баботеше и потплуснуваше со металот што се усвитува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
(Двајцата седнуваат еден спроти друг и говорат тивко и поверливо).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- О, колку е убаво, колку е тивко - шепотеше таа, триејќи си ги местата што пред малку ѝ беа стегнати со ремените. - О, колку е тивко и убаво!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Риби, риби, рипчиња... Нежно и грубо, тивко и гласно - како да се препорачуваа секакви риби - кркушки, крапови, сардини, гласот шушкаше како вечерен навев - надоаѓаше, се разлеваше, се повлекуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Таму... – рече тивко и со раката покажа на исток.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како што дојде тивко и ненаметливо, така тивко и без збор си отиде жената.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Андре Декостер , француски експерт по козарство Тивко и расположено се впуштив во читањето на романот Времето на козите на Луан Старова.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
НЕДА: (Останува сама, поттурната, изгубена среде таа пустелија. Тивко и низ солзи.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Исто така тивко и жално Јоне и Геле ќе запееја по него: Имала мајка девет синови, Десетти пусти црни Ѓорѓија...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трите денови на доцнежниот ноември, стоеше сам, чувствувајќи ги меките бели снежинки на Времето што паѓаа сред бескрајното челичностудено небо и тивко и меко го прекриваа покривот и ги затрупуваа стреите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)