По некое време чичко ѝ заедно со братучедот Наум ќе ги земеа гитарите и тогаш почнуваше најубавиот дел од славјето: се пееја најпрекрасните песни - македонски народни, староградски српски, понекоја руска или грчка, се пиеше вино домашно или ракија, мажите палеа по некоја пура.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
И тогаш почнувам ново семе да фрлам пред очајот на пролетта зашто ќе остане сепак нешто на веков да се изврши над смртта дури да ѝ за 'рти в срце.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Велат: ајде и - ајде! И тогаш почнува нешто да свири. Свири и се доближува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но тогаш почнуваа и нашите маки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогаш почнува да појадува, а подоцна и да руча и да вечера, сеќавања. Да! Тие му стануваат најслатката па дури и главната гозба.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Кога дилерот навистина умееше со нив, тогаш од морфологија бргу се преоѓаше на синтакса, па дури тогаш почнуваше вистинскиот пир.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)