Зашто, ако женското е со шапка, или ако носи свилени чорапи, или ако в раце држи некакво кутре или пак има златен заб в уста, тогаш таквата аристократка и не е некакво женско, туку, да ми извините, мазно место.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тогаш реши да ме побара мене. „Слушнав – рече Бенвениста Давидовиќ кога седнав на чистиот миндерлак во нивната скромна куќа со бел вез што не се сипеше, туку спиеше под раката – дека што ти си врзала, човек не одврал, па решив да ја ставам судбината на мојот кутар син, жртвата моја сакана, да ја ставам велам неговата судбина во твоите вешти раце.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
” „Животот негов реков може да го среди само оној Еден и Единствен што управува со нашите судбини”, ѝ реков јас свечено. „Што значи тоа, да зборувам со рабинот за проводаџисување?
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Веднаш се спогодија. Тогаш реши да ја раскаже неговата историја.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
И решив да не му раскажувам. Тогаш решив: не само нему туку никому на овој свет да не му раскажам за моите доживувања.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Нашите почнале да се задушуваат од чадот и тогаш решиле да излезат, ама не и да се предадат.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)