Но во меѓувреме, тие беа веќ е организирани во групи, кои токму тогаш им останаа едниствениот облик на другарување.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Секогаш така со нив, со „незнамитите“, кои биле сакани и величени само тогаш кога гласно свирела воената труба и најгромко удирале воените барабани. И тогаш им го земале зборот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Тогаш им зборуваше дека земјата што еднаш ја знаеја како своја се распаѓа и дека војната е реалност на која треба да сметаат и за која треба да се подготвуваат.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Тогаш им зборуваше за она момче кое загина во Сплит и од нив бараше повеќе да не ги испраќаат своите деца таму да гинат за нечии други интереси, во некои краишта што веќе не беа нивни, туку туѓи.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
На економиите на многу земји тогаш им беше дозволено да стагнираат, земјата престана да се обработува, инвестиции за обновувавње на опремата не се вложуваа, на големи делови од населението им беше оневозможено да работат, а државната помош ги одржуваше само полуживи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тогаш им се разминаа патиштата. Секој си замина по патот на својата судбина.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)