тогаш (прил.) - таа (зам.)

Меѓутоа, ако тоа е така - низ Мартин тука минуваат студени морници - тогаш таа целина е иста со ништото.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но и тогаш таа како да не го виде, ниту пак му се израдува, туку само промрморе како да си потврдува: - А, ти си!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Натоварен, Грдан влегува внатре наведнат, но и тогаш таа не се буди - кога ќе ја фати перницата, ни топ не ја буди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дипломите не служат за ништо: зошто би одбивала да ги дава, подготвена е, впрочем, да ги дава секому - па зошто тогаш таа провокантна политика ако не треба да се кристализираат енергиите околу една фиктивна оска (селекција, работа, диплома итн.), околу еден веќе мртов референцијал во распаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
И тогаш таа рече, повторно многу отсечно, дека сега би заминала.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тогаш таа се сети на намуртеното лице на Даниел кога таа и Даниел застанаа таму да наполнат бензин, еден ден пред нивната свадба и кога таа ги претстави еден на друг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ако неговата невеста ги завршела само половина од работите што тој ѝ сугерирал да ги направи, би дошла на мостот подоцна од времето кога стигнала таму, па сепак дури и тогаш таа би била прва, зашто другите сопруги на ѕидарите дошле уште подоцна.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И покрај тоа, беше обземена од носталгија за светот што постоеше надвор од тие ѕидови од тули и за пријатниот англиски јазик што го зборуваа нејзините луѓе, како на пример, братучед ѝ Боб, да го слушне како зборува, и тогаш таа стана и рече, ”Ќе одам на прошетка”.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тогаш таа се изгуби. И сите нејзини работи, што таа повторно ги стави на нивните места во собата, исчезнаа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Само да можеше да го разлути и да ѝ ги истури обвинувањата в лице, да ја осуди, и тогаш таа ќе може да се брани наместо да го моли да ја разбере и да ја признае нејзината невиност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја префати самоделската дренова патерица под левата мишка, а со десната го фати резето повлекувајќи ја полата од портата сè додека клепашката над вратата не клепна и тогаш таа го стави резето.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ме подзеде тогаш таа мене и ми ја разбра работата, ама јас, што е кафтицата кошленкава, тоа бев јас, таа ни трошка јатро од мене не извади, туку само што ме разбра.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но Луција не се согласуваше; ми парираше по секоја цена и велеше дека на нашиот фолклор не му е потребно никакво мундијално руво, дека треба само да се сочува народниот дух, да се чуваат, да се практикуваат и да се изведуваат народните обичаи, песни и ора, и дека тогаш таа музика ќе го надмине и џезот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако литературата е жив пергамент кој од секунда во секунда ја бележи хрониката на „светот на животот“, тогаш таа не може да има никаква обврска кон теориските барања.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Пред горливите проблеми на светот, литературата нема време за теориско ценкање со философијата. 90 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А ако Македонија досега, со мали исклучоци, се развивала одделно од Бугарија и Србија, тогаш таа може да го прави тоа и во иднина, уште повеќе што пропагандите – бугарската и српската – ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да искоренат сѐ самобитно, сѐ чисто македонско во нашиот народен живот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега ѝ беше лут, оти тогаш таа требаше да му објасни, требаше да се обиде да го задржи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Дури тогаш таа можела да замине нагоре, меѓу буките, обѕрнувајќи се повеќе пати, со мечето по себе, оставајќи го својот бакнеж врз неговите раце.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Всушност, ако има некаде ноќ тогаш таа ќе да е најмногу во тој полн, низок месец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рака на срце, тогаш таа беше со разобличено тело, со мев до заби но, сепак, сметаше на својата препознатлива широка насмевка заради која тогаш, пред многу години, доби комплимент токму од Снежана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Секако“, забележав; „тогаш таа хартија сигурно е во куќата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да претпоставиме дека германскиот збор gut (добро) е египетски, и тогаш таа, освен добро би значела и лошо, покрај gut би значела и tug.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Само тогаш таа може да изнедри ум на виртуелно ниво.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Значи тие ограничувања нѐ принудуваат на некаква форма на комплетност. [...] Сега, Геделовата теорема може да се сфати на следниот начин: ако нашите (човечките) акции во некоја смисла ја опфаќаат комплетната логика, тогаш таа логика мора да е неконзистентна.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ако ја прекинете својата работа, мислам откако ја извршите, тогаш таа работа станува и останува работа за себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
А ако пак Богдана го жртвува обвинувајќи го него дека тој го отрул, како соперник, за да се оспободи од него и тој да ја преземе исцело улогата на маж и газда, тогаш таа ослободена од сомневањето, се ослободува и од слепиот маж и од Богдана; продолжува живот со друг маж и го наследува Пансионот како законска жена на Вајс.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Првпат ја видовме онаа ноќ крај водата, тогаш таа ми се причини нестварна, сенка, дух.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако Бекмановата уметност е огледало, тогаш таа не може да биде јасен и смирен одраз на факти.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Да ја отворев уште тогаш таа врата и да го минев нејзиниот праг јас ќе ја задржев посилно во меморијата на мојот живот таа храбра таткова Мајка, Хазбије анм со силен инстинкт низ своето постојано жртвување во животот да ја спасува својата рожба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш таа била соборувана од средната категорија, која ја мобилизирала на своја страна ниската, преправајќи се пред неа дека се бори за слобода и правда.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако на пример, Евразија или Истазија ( која било од нив ) денес е непријател, тогаш таа земја мора отсекогаш да била непријател.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зошто, кога би било променето во која било форма погодна за дадениот момент, тогаш таа нова верзија е минатото и никакво поинакво минато не можело никогаш да постои.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А нивите беа истите и требаше да се работат за да раѓаат уште повеќе пченица одошто во турско време, оти тогаш таа беше 55—60 гроша, половина лира килото, а сега стана осум па и десет лири, шеснаееет дваесет пати поскапа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш таа ќе упатеше бегол поглед по рафтовите на библиотеката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога не можеше да го разврзе јазолот на Татковите згустени мисли, во миговите пред заминувањето, во текот на самото патување, тогаш таа си се враќаше кон својата постојана грижа, а за неа тоа бевме ние, нејзините деца, четирите синови и малата ќерка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ќе го заземеа градот грчките војници, тогаш таа ќе им проговореше како Гркинка, за да ја остават нејзината куќа со чедата, да ја поштедат, од воените деј­ствија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И тогаш таа мирно ми објасни сѐ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Штом е така како што вели старешината, тогаш таа оди под дожд.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш таа притрча молејќи го Лумана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дали поради желбата да го прикрие срамот од бојадисаните раце; или поради големите плодови; или затоа зашто тебе те виде а и ти засмејан гледаше во неа; или во прашање беше нешто сосема трето; знаеш, тогаш таа веќе беше во оние години кога и не си сосема сигурен дали детето ти се смее од нејзиното лице или пак девојката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Па каква е тогаш таа стомашна болест ако не е гладот, или можеби нешто слично?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И нашата трпеза никогаш не беше доволно богата, па сепак преживеавме. А ете, тие умираа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Откако ги смирив страстите без поголем напор се навраќам на драмата во неколку чина, наречена живот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со поглед недопрена, во чувство непретворена, во душа зариена, тогаш таа љубов нека ме убие, а овој немир нека биде проклет.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Таа им кажа само на Лефтера и на Јани и од тогаш таа уште повеќе го одбегнува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Зошто тогаш таа е толку вознемирена?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш таа го стави платното во бакамот и го држеше потопен сѐ додека жолтата боја не го фати платното.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дури кога госпоѓата сврте да влезе во зградата во која очигледно работеше, дури тогаш таа набрзинка ја подзаврте главата в десно, го погоди со еден краток поглед и, сигурно задоволна, му се изгуби во влезот на зградата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И откако се здекал со некој цар и се решил да тргне на војна, тогаш таа царицата дошла кај овој учениот и му кажала.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)