Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Живот: на секој чекор стапица, во секоја стапица 'ртенка на умирање, во тоа време кога се имало вкус на мртва трева и на безнадежност и кога заточениците на студот го заборавале мирисот на тревата вратика. Црна земјо штура земјо...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Прв бев тој, се сеќаваш, што се наведна тогаш над бунарот да видам кога пресуши.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
А што има тогаш над нас и под нас, што има таму?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)