токо (прил.) - го (зам.)

Гледаш секогаш кога го повива и успива тоа мачето, се токо го крста над лицето, над градите, и тики дури и над нозите, и се нешчо си брбори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Мори, златна сваќе, златна! Какви 'рслани, млади како роса, останале кај нас вдовци и не можат да најдат, та ќе најде Илко на четириесет години, токо го ватало сиромаот — ќе си а т'че, главата од ѕидот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најдо избега, се крио некаде, а тиа, не можејќи да го ватат него, токо го стегаат селото: ,.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Било што било, познавам јас него, не толку лош дете, тој токо го ватил некој умот, та побегнал.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)